Κάτι Παραπάνω

"-6; Πολύ της βάζεις! 4,5 και πολύ της είναι."

"-Μην είσαι τόσο σκληρός ρε φίλε.. εε τι λες για την Αναστασία; Σίγουρο δεκάρι! Η τύπισσα είναι γκομενάρα!"

"-Η κοκκινομάλλα; Καραμπαζόλα ρε φίλε! Ούτε για 3 δεν κάνει!"

Ο Ιάσονας έβλεπε ότι η κοπέλα για την οποία μιλούσε ο Ραφαήλ ήταν εντυπωσιακά όμορφη, παρόλο που είχε περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που ένιωσε έλξη για κάποιο άτομο του αντίθετου φύλου. Γενικά είχε ξεχάσει πώς είναι να θέλει κάτι άλλο εκτός από τον απελπιστικά στρέιτ κολλητό του.

Έγιναν φίλοι στον Αγιασμό της Α' γυμνασίου, όταν δειλά-δειλά στάθηκε δίπλα του και θαύμαζε κρυφά, ήδη από την πρώτη στιγμή, το πλατύ χαμόγελό του, τα αέρινα καστανόξανθα μαλλιά του και εκείνη την υποψία φακίδων που τόσο λάτρευε. Κάθε μέρα τον γνώριζε περισσότερο, τον συμπαθούσε περισσότερο, τον ερωτευόταν περισσότερο.

Για τα δύο πρώτα χρόνια του έρωτά του δεν μπορούσε βέβαια να το παραδεχτεί στον εαυτό του. «Μα να είναι ο πιο γαμάτος γκόμενος του σχολείου γκέι;» Όταν όμως κατάλαβε ότι κάθε σχέση με κορίτσι που έκανε ήταν αποτυχημένη εξαιτίας της έλξης του για τον κολλητό του, συνειδητοποίησε ότι δεν είχε πια νόημα να κρύβεται από τον εαυτό του. Εάν όμως δεν ήθελε να καταστρέψει τη φήμη του στους συμμαθητές του και να χάσει οριστικά τον Ραφαήλ από τη ζωή του, η μόνη του επιλογή είναι να κρύβεται από όλους τους άλλους.

Τέσσερα χρόνια μετά και είχαν περάσει το κατώφλι της Γ' Λυκείου. Ο Ιάσονας δεν άντεχε άλλο. Κάθε φορά που ο Ραφαήλ του μιλούσε για κοπέλες, η ζήλεια του φούντωνε πέρα από κάθε όριο. Και όποτε αυτός σκεφτόταν το ψηλό, γεροδεμένο κορμί του κολλητού του, η ζήλεια του δεν ήταν το μόνο πράγμα που φούντωνε...

"-Ρε μαλάκα τι έπαθες; Δε λέω, ωραίο γκομενάκι η Χριστίνα, αλλά όχι και να πάθεις αποχαύνωση!"

Τα λόγια του Ραφαήλ επανέφεραν τον Ιάσονα στην πραγματικότητα. Είχε απορροφηθεί από τις σκέψεις του και επί πέντε λεπτά κοιτούσε στο άπειρο. Ο Ραφαήλ του έριξε μια φιλική σκουντιά στο μπράτσο για να συνέλθει και ο Ιάσονας ανατρίχιασε από το άγγιγμά του. Τότε αποφάσισε ότι έπρεπε να κάνει κάτι.

"-Στεφάνου έχουμε τώρα ρε μαλάκα; ρώτησε με την υποκριτική αγένειά του ο Ιάσονας.

-Ναι ρε αρχίδι.

-Πωω θα κόψουμε φλέβα! Ψήσου να πάμε να παίξουμε μπάλα ρε, δε θα μας βάλει απουσία!

-Μέσα. Αλλά κατουριέμαι τρελά, πάμε πρώτα στην τουαλέτα"

Ο Ιάσονας άρχιζε να φοβάται ότι ο Ραφαήλ διάβαζε το μυαλό του. Εξαρχής το σχέδιό του ήταν να τον πάει εκεί! Οπότε ενημέρωσαν τον κ. Στεφάνου ότι δήθεν έπρεπε να κουβαλήσουν βιβλία με τον κ. Καλάθη και κατευθύνθηκαν προς τις τουαλέτες του ισογείου.

Ο Ραφαήλ κλείστηκε σε μια καμπίνα και ο Ιάσονας τον περίμενε απ' έξω. Ευτυχώς ήταν μόνοι τους στο δωμάτιο.

"-Άντε ρε μαλάκα τελειώνεις;" ρώτησε ο Ιάσονας με ιδιαίτερη ανυπομονησία.

"-Τώρα ρε, βγαίνω, έλεο.." είπε ο Ραφαήλ, που όμως δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του. Ο Ιάσονας τον είχε αρπάξει από το πρόσωπο και ένωσε τα στόματά τους σε ένα βαθύ φιλί. Έκπληκτος, συνειδητοποίησε ότι ο Ραφαήλ δεν είχε κάνει καμία προσπάθεια να τον διώξει. Αντίθετα, ανταποκρινόταν όλο και πιο παθιασμένα!

"Δεν ξέρεις πόσο καιρό το περίμενα αυτό." ψιθύρισε ο Ραφαήλ στο αυτί του Ιάσονα, και τον φίλησε πάλι. Μπήκαν στην καμπίνα, που ευτυχώς δεν ήταν υπερβολικά στενή, και έκλεισαν την πόρτα πίσω τους. Το πάθος που τους ένωνε βρήκε επιτέλους τη διέξοδό του για πρώτη φορά, και σίγουρα όχι τελευταία...

Το κουδούνι χτύπησε και ήταν η ώρα να φύγουν, αν και δεν το ήθελαν.

"Πολλά πράγματα μου έκρυβες τελικά.." είπε ο Ιάσονας με ένα τεράστιο χαμόγελο στο στόμα.

"Όσα μου έκρυβες κι εσύ", απάντησε ο Ραφαήλ και του έδωσε ακόμα ένα φιλί.