Sporen in de sneeuw

5. Chocolade

Rond zes uur waren ze thuis in de Ponti. Wolfs was meteen doorgelopen naar de keuken om aan het avondeten te beginnen. Het was een drukke dag geweest en de kou had hen hongerig gemaakt. Gelukkig had hij met het vooruitzicht op 'code geel' de dag ervoor extra boodschappen gedaan. Het eerste wat hij uit de koelkast pakte, had echter helemaal niets met het avondeten te maken. Hij wist dat de inhoud van het gele pak zijn collega blij zou maken. Hij verwarmde de chocomelk in een pannetje en spoot een extra dot slagroom in de mok, voordat hij deze aan Eva gaf die zich op een keukenstoel genesteld had met een puzzelboekje. "Kijkt u eens, mevrouw van Dongen, hopelijk maakt dit het verlies van de weddenschap een beetje aangenamer." 

Eva wilde de mok eigenlijk met gemopper aanpakken, maar terwijl ze met een frons naar hem op keek, zag ze de glimlach op zijn gezicht en in zijn ogen. Hier kon haar humeur niet tegenop. "Nou vooruit dan maar, Wolfs." zei ze gespeeld toch nog een beetje brommerig. "Laten we vanavond maar een datum prikken, dan hoef jij mij er de rest van de week niet aan te herinneren." Ze pakte de mok aan en raakte hierbij onbewust Wolfs' vingers aan. Een klein schokje tintelde via haar vingers en elleboog naar haar schouder. Ook dat nog, waar zat ze vandaag toch met haar hoofd?

Anderhalve week later was het zover. Wolfs en Eva gingen op hun vrije zaterdag naar de chocolaterie. Een belletje klingelde vrolijk toen Wolfs galant de deur voor Eva opende. "Goojundaag!" klonk het uitbundig achter uit de zaak. Een man met een koksmuts op zijn hoofd en een schort om, kwam op hen af lopen, zijn hand uitnodigend vooruit gestoken. "Welkom, mijn naam is Arnold, ik ben de eigenaar van deze chocolaterie en tevens leider van de workshop vandaag." Eva en Wolfs stelden zich voor en Arnold begon enthousiast met de rest van zijn verhaal. "Er zou nog een ander paar komen, maar dat heeft zich vanochtend helaas afgemeld. We zijn dus maar met z'n drieën vanmiddag. Dat betekent drinken genoeg en chocolade in overvloed. Dat gaat vast goed komen als ik jullie zo zie. Hebben jullie ooit eerder een chocoladeworkshop gehad?" Eva en Wolfs schudden beiden hun hoofd. "Ik ben een enthousiaste hobbykok," reageerde Wolfs, "en zij zou het liefst de hele dag chocomel drinken, maar een echte workshop, nee dat niet."

"Mooi, dan zijn jullie hier aan het juiste adres! Ik ga jullie eerst even iets vertellen over deze locatie en de chocolaterie, dan lopen we vanzelf door naar achteren waar de workshop plaatsvindt. Kan ik jullie jassen aannemen?"

Arnold bleek niet alleen een chocolade-enthousiast, maar ook een begenadigd verteller. Hij bracht leuke anekdotes over het ontstaan van zijn bedrijfje, hoe hij bij dit pand in Maastricht terecht gekomen was en hij gaf uitleg over wat hen allemaal te wachten stond. Na de rondleiding door het winkeltje kwamen ze aan de achterkant van het pand in het hart van de chocoladefabriek. Eigenlijk was het maar een fabriekje, de kleinste van Nederland naar Arnolds eigen zeggen, maar alles zag er professioneel en netjes uit. Op de werkbank lagen verschillende stukjes chocolade. Zowel de druppels waar bonbons van worden gemaakt, als repen en een aantal kleine bonbons. Daarachter stonden flessen wijn en glazen. Eva keek even bedenkelijk toen ze de hoeveelheid wijn en glazen zag staan. Wolfs zag dat, volgde haar blik en begreep meteen waar het over ging.

"Arnold, we hadden zowel voor de wijn als de thee gekozen," sprak Wolfs de man aan.

"Ja, weet ik. Ik ga nu even de waterkoker aanzetten. Jullie vragen je vast af waar de theeglazen staan, maar nu komt het mooie: dat doen we ook in die wijnglazen! Ja, ze lijken op wijnglazen, maar dit zijn hele speciale. Ze zijn van gehard glas. Ze drinken net zo fijn als gewone glazen, maar je kan er dus ook warme dranken in serveren. Staat wel zo feestelijk, hè? Bovendien beweert mijn echtgenote, zij is van de thee, dat de geur van de thee hierdoor beter te ruiken is. Dat bevordert de smaak bij het proeven. Zijn jullie er al helemaal klaar voor?"

Wolfs wreef zijn beide handen over elkaar. "Kom maar op. Na al die uitleg van jou wordt het tijd om je woorden in smaken om te zetten. Ik lust wel wat chocolade." Eva knikte bevestigend op zijn woorden.

Arnold begon met een milde melkchocolade. Hij vertelde kort wat over de samenstelling en liet hun toen een stukje proeven. Daarna mocht Wolfs een slokje wijn proeven en voor Eva had hij een wijnglas thee. "Neem nu nog eens een stukje en vertel me dan wat je proeft," daagde hij zijn twee gasten uit.

Eva stopte nog een stukje chocolade in haar mond en deed haar ogen dicht om beter te kunnen proeven. De thee bracht de milde smaak van deze chocolade nog meer naar boven. "Ik ehum, ik proef iets, iets dat ik ken, maar ik weet niet goed wat het is. Wolfs?"

"Ik snap wat je bedoelt, Eef. Is het gewoon de melk die je beter proeft? Slagroom?"

Arnold klapte bijna in zijn handen van enthousiasme. "Ja, bijna goed. Goed dat je je ogen dicht deed, Eva. Als je één zintuig uitschakelt, gaan je hersenen automatisch meer aandacht besteden aan andere zintuigen. In andere situaties werkt dat ook heel goed," knipoogde hij er achter aan. "Zoals jullie weten wordt er van chocolade ook wel gezegd dat het een afrodisiacum is, lustopwekkend dus. Vooral de Italianen geloven daar erg sterk in. Maar de belangrijkste reden om dit land te noemen, is omdat wat je als extra toon proeft, een Italiaanse lekkernij is."

"O, Italiaans. Daar ben jij beter in dan ik, Wolfs. Ik ken alleen tiramisu."

Wolfs haalde zijn schouders op. "Ik twijfel. Koffie of amaretto proef ik er niet in, dat kan het denk ik niet zijn. Mascarpone dan?"

"Warm," antwoordde Arnold, "in deze chocolade zit een klein beetje amandel verwerkt. Daar wordt natuurlijk amaretto van gemaakt, dus als je een likeurtje bij deze chocolade wil schenken, moet je dat nemen. Maar amaretto is vaak wat bitter en dat heeft deze chocolade niet. Echt een mooi product om een proeverij mee te beginnen."

Arnold loodste hen zo door de hele workshop heen. Wolfs was onder de indruk van zijn kennis en van de goede wijnen die hij bij de chocolade had uitgezocht. Eva was vooral blij met alle lekkere chocolade en stond ook te genieten van Wolfs' enthousiasme. Aan het einde van de workshop hadden ze de gelegenheid om de geproefde chocolade en wijn te kopen, waar Wolfs gretig gebruik van maakte. "Dit moet ik ook een keer met de Stirrers doen, dat vinden ze vast geweldig." Eva moedigde hem aan. "Ja, moet je doen. Laat je dan nog wel wat chocolade voor mij over?" Wolfs glimlachte. "Tuurlijk!"

A/N: Daar was hij dan: de persoon 'verantwoordelijk' voor de publicatie. "Arnold" stond op de kerstmarkt van mijn werk zijn chocolaatjes te verkopen. Ik heb hem niet gevraagd naar zijn workshops, maar wél chocolade gekocht. Dat kon natuurlijk niet anders...🍫🍫🍫 (maar als iemand een keer naar Maastricht wil komen en zo'n workshop wil doen, ze bestaan wel echt 😊)
En voor iedereen hele fijne kerstdagen!