LUNAPARK|1| DÖNME DOLAP EFSANESİ

"Hayatımın Tam Ortasına..."

Anne şefkati görmedim ben hiç bir zaman.Ya da baba sevgisi...

Oysaki o kadar çok istedim ki onların hayatımda olmasını.Ama her hayal gerçek olmuyormuş bunu gördüm yaşadıklarımda.

İkiside bir anda çekip gittiler.

Kendimi kimsesiz çocukların arasında bulmuştum bir anda.O günü çok net hatırlıyorum.

Bir kadın kapının önünde beni bekliyordu.Yanımda elimi tutan sert bir yüz ifadesiyle karşıya bakan bir kadın ve arkamızda yine aynı yüz ifadesine sahip iki adam vardı.

Kapının önüne geldiğimizde sert bakışlı kadın elimi bırakınca bana destek olmak istercesine elimi tuttu diğer kadın.Öyle bir güldü ki gülüşünde ilk defa anne şefkati gördüm.Kadın ile merdivenlere doğru yöneldik.Sessiz ama bir o kadarda yaşanmışlıklarla dolu katları yavaş yavaş geçtik.

En sonunda bir odanın önünde durduk.yere çömelip yüzünü benimle aynı hizaya getirdi.

"Merhaba küçük kuzum.Benim adım Gülsüm.Gülsüm Abla diyebilirsin.Burası senin yeni odan.İçeride bir sürü senin gibi küçük kuzular var.İstersen onların yanına gidelim.Olur mu?"

Kafamı onaylar anlamda sallayınca gülümseyerek ayağa kalktı.kapıyı açtı ve kolunun altından geçmem için bana izin verdi.

İçeriye girince oyunlarına odaklanmış bir çok kız kapı sesiyle birlikte bana döndü.Benle yaşıt ve ya benden büyük bir çok kız vardı.Ama hepsinin yüzünde aynı sevecen ifade vardı.Biliyormusunuz İlk defa kendimi yalnız hissetmemiştim.İlk defa...

"Annemi,babamı kaybettim diye üzülürken bir anda yeri gelince annem yeri gelince babam olan bir sürü insan yerleşmişti hayatımın tam ortasına..."