Secret love~ bye Dilara

-Chapter 1-

"MY LADY! NEEEEE!!!"

Chatnoir schreeuwde zijn longen uit.. maar het was al te laat. Hij liet zijn eigen vallen op zijn knieeen niet wetend wat te doen. "Het is allemaal mijn schuld..." fluisterde hij.

"HET IS ALLEMAAL MIJN SCHULD"  uiteindelijk barstte hij uit in tranen waardoor hij zelfs wazig begon te zien.

"Het spijt me..."
____________________
Marinette's POV

Langzaam opende ik mijn ogen en gaapte ik. Wat heb ik lekker geslapen. Ik wreef in mijn ogen en keek naar de tijd op mijn telefoon. "School begint in-"

"EEN KWARTIER?!!!!"

Snel stond ik op en deed mijn kleding veranderen in schoolkleren. We moesten altijd van die uniforms aan doen. Ik deed mijn haren goed, mijn schoenen aan en rende naar beneden. Gelukkig was school maar 5 minuten lopen. "Marinette? Schat?"

"Ja ik weet het ik ben weer bijna te laat maar ik haal het wel!"

Mijn moeder lachte zachtjes en deed boterhammen in mijn tas. Ik glimlachte.

"Dankje mam mwoeah"

Ik gaf haar een zoen op haar wang en deed mijn jas aan. Voordat ik de deur uit ging gaf mijn vader mij een doos. Ik keek hem aan en herinnerde me. "Oh ja, de macarons" hij knikte. "En nu rennen jij!" Ik knikte en deed de deur dicht van onze bakkerij. Ja, ik leef in een bakkerij. Erboven is mijn kamer met een mooie balkon. Maar ik ben er blij mee! En mijn ouders maken de lekkerste croissants, macarons, koekjes, taart... en noem maar op. Heb ik mijn eigen voorgesteld trouwens? Ik ben Marinette dupain cheng. Ik ben 16 jaar. En vandaag is mijn eerste schooldag na de vakantie! Nieuwe jaar, nieuwe klas, nieuwe start. En nieuwe vrienden! Ik ben erg zenuwachtig. Met de macarons in mijn handen liep ik de straat op en stopte bij de stoplichten.

______________________

Adriens POV

Ik werd wakker en gaapte. Yeey, weer een leuke dag. Super. Top. Ik deed douchen en mijn kleding aan. Ik liep naar beneden via de grote lange trappen. Rijk zijn is leuk, maar geluk brengt het niet. Een paar jaar geleden... stierf mijn moeder. Ik denk door een ziekte. Geen idee welke of waarom. Sindsdien doet mijn vader afstandelijk, spreekt niet zo veel en is zeer asociaal. Hem snap ik ook, hij is zijn vrouw kwijt geraakt. Maar ik? Ik heb ook gevoelens! Dan hoeft hij toch niet zo afstandelijk tegen mij te doen? Ik zit er ook nog zwaar mee... en het doet me pijn. Toch probeer ik zo veel mogelijk te doen met mijn vader. Alleen hij werkt niet mee..

Ik ben Adrien agreste en ik ben 17 jaar oud. Vandaag (in de hoop dat ik naar school mag) word het mijn eerste schooldag. Ik ben nog nooit naar school geweest. Altijd thuis lessen gehad. Ik ben een model trouwens. Ik ging aan tafel zitten en alles werd klaargelegd. En tuurlijk mijn vader was er weer niet. "Waar is mijn vader Nathalie?" Vroeg ik aan de rechter hand van mijn vader. Ze doet alles regelen en helpt hem bij alles. Ze is 22 jaar oud. "Sorry adrien maar hij moet iets belangrijks doen"

Ik sloeg mijn vuist op tafel. Nathalie schrok een beetje.

"Altijd is hij bezig met iets belangrijks en maakt hij daar tijd voor maar voor mij? Voor mij maakt hij nooit tijd! Nooit! Ik snap dat hij er mee zit dat mijn moeder.. dood is. Maar ik zit er ook mee! En ik ben zijn zoon! Het enigste wat nog over is gebleven van hem en mijn moeder!"

Ik had tranen in mijn ogen. Nathalie keek naar beneden. "Sorry adrien.." fluisterde ze half. Ik zuchtte. Waarom schreeuw ik halverwege tegen haar? Het is niet haar fout.

"Nee ik ben de gene die sorry moet zeggen.. ik moet mijn woede niet op jouw af reageren, maar ik ben er gewoon klaar mee"

Met dat te zeggen stond ik op, pakte mijn schooltas en rende naar buiten.

2 uur voor Marinette en adriens POV

Een oude man was in zijn woonkamer rustig een boek aan het lezen. Hij was nu 100 jaar oud. Nog steeds levend? Vraag je je eigen nu zeker af. Ja.. dat komt door iets speciaals wat hem zo oud kan maken. Miraculous. krachten. Zo sterk dat het zelfs kan vermoorden. Alleen als het in slechte handen zit tuurlijk. En daarom worden er speciale mensen uitgekozen om op deze sterke krachten te letten. In de hoop dat het in de goede handen blijft. "Wat een rustgevende dag he wayzz?.."

"Ja meeste-"

"Wat is er wayzz?"

"Het is terug meester.."

Master Fu knikte. Hij wist het. Ooit ging het terug komen. En nu is het de tijd. Hij pakte de box met alle krachten erin. Zo wel van ladybug en chatnoir.