Emilia ma 17 lat. Uczęszcza do zwykłego liceum w małym mieście, w stanie Vermont. Wszystko jak do tej pory było normalne, nie miała problemów z rówieśnikami, aż do pewnych wydarzeń.
Zamyślona idąc w kierunku sali poczułam jak ktoś popycha mnie i upadłam na korytarzu... Był to wysoki chłopak o kręconych, czarnych włosach oraz miłym wyrazie twarzy. Grał w szkolnym klubie baseballa wraz ze swoimi kolegami, z którymi praktycznie się nie rozstawał. Wyglądał na typowego bogatego dzieciaka, który ma problem z rodzicami i próbuje zrobić wszystko by stać się bardziej rozpoznawalnym nic jest teraz. - Tak strasznie Cię przepraszam. Nic Ci nie jest? Wszystko w porządku? - powiedział z przejęciem w głosie - N-nie, w zasadzie to nie - wyjąkałam Podał mi rękę, aby pomóc mi wstać. - Nazywam się Tyler, na prawdę bardzo Cię przepraszam. - wydawał się bardzo przejęty w tym co mówi, ale jakoś trudno mi było mu zaufać. - Emilia, mam na imię Emilia. Znajomi mówią mi po prostu Emm. - uśmiechnęłam się poprawiając kosmyk włosów za ucho, który właśnie opadł mi na policzek. - A więc Emm. Może dasz się gdzieś wyciągnąć na kawę po lekcjach? Znam bardzo dobrą kawiarnie niedaleko. - nowy znajomy uśmiechnął się. - Ciekawa propozycja, lecz chyba muszę odmówić. W najbliższym czasie mam sporo nauki i nie dam rady, ale może kiedy indziej. *zadzwonił dzwonek* Odwróciłam się na pięcie i poszłam w stronę klasy. Bardzo szybko minęła mi ta jak i 3 następne lekcje. Nadeszła pora na lunch.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Poszłam usiąść na trybuny przy boisku, które znajdują się obok szkoły. - Chyba znowu się spotykamy - powiedział znajomy głos - O, to Ty. Tyler jak dobrze pamietam, zgadza się? - - Zgadza się. Czemu siedzisz sama i jeszcze tutaj? -Tyler uśmiechnął się - Wiesz, nie lubię jeść w szkolnym amoku, a jedzenie ze stołówki nie bardzo mi smakuje - odparłam - Rozumiem, na boisku smakuje lepiej - zaśmiał się. - Powiedz od kiedy uczysz się w naszej szkole? - Od 4 miesięcy. Szkoła jest dość duża i ciężko mi się czasem odnaleźć, ale daje radę. - Czemu akurat tutaj? Co tu jest takiego ciekawego? - Szkoła ma obiecujące zajęcia, bardzo dobry poziom i program nauczania - uśmiechnęłam się. - A Ty? Co robisz w tej szkole prócz grania w baseball? - zaśmiałam się. - Szczerze mówiąc to chyba tylko to. Jeżdżę na zawody, a oceny mam raczej przeciętne. - wtedy spojrzał się mi głęboko w oczy. Trzeba było przyznać, że miał na prawdę piękne oczy.
