The Quirky Tale of Green

Prologue

I'm not a fan of riding any vehicle. Nahihilo ako, and I don't why. Hindi ako nasusuka, pero nahihilo ako to the point na nagiging blurd na lahat.


We're on our way to meet with my oh so called band mates, with Dylan (my brother's Best friend). Bumaliktad na ata ang Mundo at di ko matandaan na sumang-ayon pala ako sa hiling ng kapatid ko. You see, my brother is a big fan of Music and so am I.


I close my eyes trying to recall whatsoever decision I beg to disagree before, but then I give in.



"Green, you're my only hope. Please" There were drop of tears. And I've never seen my twin brother cry like this.



Napaiyak na din ako ng wala sa oras. Ayokong gawin yung hinihiling niya sakin, pero mas nangibabaw parin ang pagmamahal ko sa kanya. Hindi dapat talaga ako sasang-ayon, pero I remember when he was diagnosed na may cancer siya, that was last month noong sabay kaming nagpa-medical check up. Knowing the fact na may cancer siya, make me badly wanna take good care of him. Pero mas ikamamatay niya daw pag Hindi maisasakatuparan ang pangarap niyang mapabilang sa isang napakasikat na Boy Band group. Wala akong choice dahil alam kong marami siyang sinarifice para lang mapabilang doon.




Actually, natanggap na siya noong nag audition siya. Pero his presence is eagerly needed this month. Pero Hindi niya kayang magpakita, dahil sa sitwasyon niya. Fortunately for him, nandito ako na kambal niya.


Yung sinasabi kong favor na hinihiling sakin ng kapatid ko, ay magpanggap bilang Isang Lalaki..




You read it right people, ang magpanggap bilang Isang Lalaki.




Marami akong Plano sa buhay, isa sa mga plano ko ay ang magmadre sana. Papasok palang ako sa convent nang mangyari ang mga di inaasahang pangyayari. Labag sa aking kalooban na magpanggap dahil Ito ay Isang paraan ng pagsisinungaling.



'Lord, sana maintindihan niyo ako. T.T.' nasabi ko na lamang sa aking sarili.





Hindi ko alam Kung hanggang kailan itong pagpapanggap ko. Pero mas prinoblema ko ngayon ang kalusugan ng aking kapatid na paulit-ulit niyang sinasabi sakin na magiging okay Lang siya. Maayos pa naman ang kalusugan niya, ni parang wala nga siyang sakit pero mas mabuti na daw yung magpagaling siya ng maaga para agad siyang makabalik. At Tama Lang daw yun, Baka mahawaan pa niya ang mga Ka-band mate niya.



"Green, malapit na tayo" tinig ni Dylan na katabi ko lamang. Dinilat ko ang aking mga mata at Medyo nahihilo parin ako.


"Basta tatandahan mo yung mga tinuro ko sayo ha? At higit sa Lahat pag Red tide mo na, iligpit mong mabuti yung mga napkin mo at Hindi Kung Saan---"


"Dylan!" Sabi ko to cut him off. I whine at pinagpapalo ko siya.

"Tama na sister! Di Ka naman mabiro--Uy kasalanan ang manakit ng kapwa. Aray green" Agad naman akong napatigil sa sinabi niya.


"Ay Lord sorry! Sorry Dylan, sana mapatawad mo ako. Uhm, May masakit ba"


"Nakakatuwa Ka talaga green, magmamadre Ka ba talaga?" Oo nga Green? Balak mo ba talagang mag madre, tanong ko sa sarili. Frankly, I'm just looking for a way to have a peace in my life, and one of my friend is a nun. At Kung makapagkwento naman kasi, masaya daw at peaceful ang buhay mo pag madre Ka. And that's the thing the pushed me to give a try sana, Malay natin may calling pala ako.


Sasagot pa sana ako , but I answered him with a sigh. At tinignan ko na lamang siya in the coldest way. At ngumisi Lang to.


Naramdaman kong tumugil na ang sasakyan, kinausap ni Dylan yung guard ng bahay saglit at saka meron siyang pinakitang anumang bagay galing sa kanyang wallet. Nagpatuloy kami noong napagbuksan kami ng gate.At Agad agad naman akong lumabas para makalanghap ng sariwang hangin pagkahinto nito.


Napanganga ako sa nakikita ko ngayon. Grabe, ang ganda. Hindi ko napansin noong una ang mga nasa napaligid ko, marahil marami akong iniisip. Everything is like a vintage. Mula gate hanggang sa may likuran. Everything is so fine to watch, Heaven na ba to' at parang nasa paradise ako. In my surprise, the fountain at the middle was turned on . 'Wow' I said to myself. Tas ang lawak, kasing lawak na siguro nito ang Araneta Coliseum. Nakita ko rin ang pagka-amaze ni Dylan sa kanyang mga mata, at sa pagka-amaze niya Hindi niya pa naisasarado ang pintuan ng kanyang sasakyan.



I continue to wander and I just keep on murmuring to myself the word "Wow"












Naudlot ang pag-papanstasya ko nang may tatlong sasakyan na sunod sunod na nag park sa harap ng bahay. And I just went stiff, dahil Hindi Lang Ito basta bastang mga sasakyan, because these cars standing in front of me right now are Vintage Cars.


Sabay sabay silang, lumabas sa kanilang mga sasakyan at bigla nalang akong di makahinga. And I dont know why. Actually, I know the reason and I don't like the feeling of this.






Napabulong na lamang ako nang wala sa oras.







































Ipaalala niyo nga ulit sakin, Ano ba itong napasukan ko?

__________________________________________________________


First UD. How is it?