Zaman gerçekten çabuk geçiyor ve buna ayak uydurmak zor . Dün uğruna canımızı bile seve seve verebileceğimiz insanlar bugün hayatımızda değil .
Hepimizin çok sevdiği uğruna gecelerce ağladığımız kişilere ne oldu ? Kalbimiz onlarındı onsuz yapamazdık. Onlara olan aşkımızdan yüzümüz şişene kadar ağladık . Unuttuk mu onları yoksa alıştık mı yokluklarına ? Bence sadece alıştık gitmelerine kabullendik çaresizliğimizi . Aslında içimizde hala yarası var sadece üstünü kapattık . En acısı biz çaresizliğimizle uğraşırken onlar mutluydu . Başkaları için canları yandı belkide . Şimdi gene önümde bir ayrılık var . Canımı yakan bir çaresizlik . Üstünü kapatmaktan bıkmadık mı artık ? Neden içimize atmak zorundayız yok mu yani başka bir çaresi ? Ses tonunu özlediğimiz kişileri unutmaya çalışırken mutluluk nasıl bir şey unuttuk . Oysaki sevmiştik belki mutlu olmuştuk hem mutluda ederdik onu . Neden unutmak zorundayız ?
Belki gururumuz yüzünden belkide rahatsız etmemek için hayatında fazlalık olduğumuz için çıkıyoruz hayatlarından . Çektiğimiz bunca acının mazereti bu yani bu kadar anlamsız gözyaşlarımızın sebebi.
ÇIKIYORUM ARTIK HAYATINDAN , RAHAT BIRAKIYORUM SENİ . BU GECEDE GÖZYAŞLARIMLA SİLMEYE ÇALIŞIYORUM KALBİMDEN BİZİ
