Bir Yetimin Hikayesi

Annemi Kaybettim

      Bi annem vardi benim. Bide annemin o eski dökük evi. Hiç bir şeyimiz yoktu yani. Bi annem bi ben. O gün her zamanki gibi parka gitmiştim annemle eğlenmiştim. Sonra eve geri dönüyorduk. Ama dönemedik. Karşıdan karşıya geçerken anneme araba çarptı. Kanlar içinde yere serildi o gül yüzlü annem. Ey annem güzel annem. Şuan hastanedeyiz doktor amcalar annemi iyileştirecek. Ben onu kaybedersem ne yaparım. Hayatta tek sevdiğim insan tek yanimda olan insan oyken hemde. Böyle üzgün bekleyişim sürerken doktor amca çıktı kapıdan.  Yere baka baka yanima geldi. Bağırıyordum doktor amca ne oldu yoksa yoksa anneme bişeymi oldu diyordum.

Yüzüme baktı baktı ve baktı en sonunda yaşlı gözlerle üzgünüm evlat dedi ve gitti. İşte o an dünya başıma yıkıldı. İşte o an hayatımın en kötü anıydı. Cırlayarak ağlıyordum ama o koca hastanede sesimi duyan kimse yoktu sanki. Bağırıyordum ama kimse dönüp bakmıyordu bile. Alışkındı çünkü bu hastane böylelerine.

O geceyi olduğum yerde oturarak geçirdim. Sabah bi polis geldi kazayla ilgili bibirkaç şey sordu. Sonra bi kaç teselli felan filan. Ama bunlar benim acıma bi katki sağlamadı aksine arttırdı.

Polis amcayla birlikte arabaya bindik daha önce hiç özel bi arabaya binmemiştim. Beni başka polislerin olduğu bir yere götürdü. Araştırmışlar başka kimsem yokmuş. Beni yetiştirme yurdu diye bir yere verceklermiş. Ama ben annem olmadan ne yaparım nasıl yaşarım orda.

2 gün sonra annemin cenazesi oldu. O güzel gül yüzlü annemi toprağa veriyordum. Hayatta bundan daha acı birşey yaşamadım.

Cenazeden sonra beni o dedikleri yere götürdüler. Daha 6 yaşındaydım annem olmadan ne yapacaktım orda ben.

Sonunda gittik yetim haneye. Polis amca beni bi kadına verdi. Kadın adımı sordu mehmet dedim. Yaşımı sordu 6 dedim daha başkada birşey sormadan geç içeri dedi.

Gittim içeri. Orda herkez mutluydu oynuyordu. Ama hissediyordum orası bana göre değildi. Oradan gitmeliydim ama yapamıyordum. Bi kaç gün hiç kimseyle konuşmadan durdum. Sonra kendime kemal diye bi arkadaş buldum.

Onunda annesi ölmüştü oda benim acımı tatmıştı. Onla çok samimi arkadaş oldu ve hiç anlamadan 4 yıl böylece akıp gitti.

EDİT: ARKADAŞLAR FARKINDAYIM BU BÖLÜM ÇOK KISA İLK BÖLÜM OLDUĞUNDAN DOLAYI İLERKI BÖLÜNMLER COK DAHA UZUN OLACAK