"Bağlanma teorisi veya bağlanma kuramı, psikolojide bireyin, başka bir kişiden yakınlık bekleme eğilimi ve bu kişi yanında olduğunda bireyin kendisini güvende hissetmesidir." diyor wikipedia. Aileden birisini mi kastediyor, yoksa kan bağımız olmayan herhangi biri de dahil mi bu kurama. Ailemden olmayan birisine neden ihtiyaç duyayım? Hoşlanma, sevgi, aşk, mecburiyet, tehdit, Stokholm Sendromu, sosyal olma ihtiyacı? Bunlar bağlanma sebebi olmak için yeterli midir? Ya da bağlanma sebepsiz mi gerçekleşir? Sebepsiz olması kötü olmaz mıydı? Nedenini bilmiyorken ayrılamamak, bırakamamak, düşünememek mümkün müdür o insanı? Korkunç bir düşünce aslında. Kurtulamamak. Kurtulmayı istiyorken yapamamak. Saplantı, takıntı, kaygı, korku... Duygularına, düşüncelerine, aklına zarar vermeye başlayan bir insandan kopamamak korkunç değil mi? Zarar gördüğünü hissediyorsun ama engel olamıyorsun.
Peki, ya sebebini biliyorsan? Sebebini bilecek kadar çok tanıyorsan o insanı? Çok mu seviyorsun yoksa ondan koptuktan sonra olacaklardan mı korkuyorsun? Yalnız kalmak, yokluğunu dolduramamak, düşünmeden edememek... Arkası olmayan boş bir takıntıysa eğer birilerinden destek almak gerekmez mi?
Ne olacaksa olsun. Her şeyi göze alıyorum. Nedenini biliyorum. Korkuyorum. Olmasını istemeyeceğim olayları yaşamaktan çekiniyorum. Aklıma zarar gelmesinden korkuyorum. Sadece görmek istiyorum. Neden böyle olduğunu.
