Vazgeçmedim. çünkü biliyorum vazgeçersem yazamam. O yüzden bunun onunla pekte alakası yok.
Sevmiyorum. Bana bu kadar şeyi yazdıran adamı sevmiyorum ama vazda geçemiyorum. Ondan vazgeçince boşluğa düşmekten korkuyorum.
Kaybolduğum karanlıkta daha da derinlere gitmekten korkuyorum. Beni engelleyen şey ona tutunuyor olmam. Sanki bırakırsam karanlık beni içine çekecekmiş gibi...
Duygusuz olan kalbimi kaybetmekten korkuyorum. Ondan başkası nasıl sevilir bilmiyorum. Birdaha sevememek asıl beni korkutan.
Kısaca ben ondan vazgeçince geçmişimden de vazgeçmekten korkuyorum.
Hiçbir zaman unutmak istemedim. İstemeye istemeye unuttum. Hiç dokunamadığın birini sevmek zordu çünkü. Nefesini hissetmediğin birini özlemekse saçma. Her ne kadar unutmamak için dirensemde kalbim buna izin vermedi.
Evet, şimdi unuttum ve sevmiyorum. Peki neden hala bu ağlamalarım ? Neden hala onun için bu kelimeler ? Onu düşünmeden yazamıyorum. Yazmak için onu düşünmek zorunda olmamsa çaresizliğin ta kendisi.
Önceleri çaresizlik, onun için geceler boyu ağlarken onun hiç umrunda olmamasıydı. Allah'a " al bu sevgiyi içimden, dayanamıyorum." diye yalvarmaktı.
Şimdi ise sadece onu düşünmek, yaşattıklarını düşünmek çaresizlik.
Ya ondan vazgeçmeliyim ya da yazmaktan.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sadece Hiç
PoetryÇok sevdiğin birisini unuttuğun zaman bir daha yazamazsın. Onu unuturken duygularını da unutmuş olursun çünkü. Sonra bir gün tekrar yazmaya karar verirsin.Yazdıkça geçmişi hatırlarsın daha çok yazasın gelir. Şimdi bende onu yapıyorum. Tekrar birşeyl...
