Free

- chapter one -

Maandagmiddag, Elira en haar vader zaten in de slaapkamer van Elira wat spullen in te pakken. Haar kamer was niet veel, een bed van stro met een dun dekentje er boven op. Het hoofdkussen was met de hand gebreid en gevuld met stro, daarbij stond er op het kussen het symbool van de stad. De muren waren grijs en bruin met hier en daar wat vlekken. De vloer zag er versleten uit maar was nog verbazend stevig - zolang er niet meer dan twee personen op stonden - en hier en daar lagen wat zelfgemaakte , inmiddels verrotte, bloemenkransen, boeken en poppen die Elira haar moeder speciaal voor haar gemaakt heeft. Elira keek nog even goed, ze had geen zin om haar kamer voorgoed te verlaten en naar of andere oude klooster te moeten gaan, naar het klooster waar haar moeder haar voor waarschuwde en al jaren hoopte dat deze dag nooit zou komen.Maar Vanochtend aan het ontbijt toen haar moeder even naar buiten ging om wat eieren te gaan plukken verscheen een oude vrouw naast haar ; een vrouw die het teken van het klooster aanhad op haar kleren en voor vrouwen - die dochters hadden - een grote nachtmerrie was. De vrouw had op Elira haar moeder getikt waarvan ze van verschot en had wankelend overeind gekomen, zodra ze zag wie het was werd haar gezicht eerst rood en dan lijkbleek. "Oh eh - zu- zuster K Koolenstreek", had ze gestotterd terwijl ze haar hand naar haar hart bracht die als een gek begon te slaan. Was de zuster hier voor de reden waar ze al sinds Elira haar geboorte mee in zat? Kwam ze achter haar dochter of was het voor een andere reden? Helaas werden de angsten van de vrouw bevestigd; de zuster kwam inderdaad voor haar dochter, van wie ze in het dorp veel goeds gehoord heeft. Over hoe behulpzaam, vriendelijk en getalenteerd ze wel niet was. Na nog een tijdje gesproken te hebben met de zuster en niet durven te weigerend had ze terug naar hun huis gegaan, met tranen in de ogen en de eieren rats vergetend. Ze was snikkend de keuken binnen gekomen waar het ondertussen wat voller was, haar man zat al aan tafel te luisteren naar zijn opgewekte kinderen die meteen hun monden hielden toen ze hun moeder zag. De plotselinge stilte van Elira en Jason was hem niet ontlopen en hij draaide zich om, zijn vrouw zien huilen terwijl hij naar haar toe liep en zijn armen om haar heen sloeg. "Maria - schat - wat is er gebeurd- ", hij leed Maria naar een stoel van de keuken terwijl Jason en Elira hun ouders aandachtig en zwijgend hadden aangekeken. De komende tien minuten was het enige geluid het gehuil van de moeder geweest en uiteindelijk was haar gesnik stil genoeg om haar te laten spreken. "Elira - klooster", meer had ze er niet uit gekregen voor ze weer in barsten was uithuilde. En met een veelbetekenende gezicht had hij even naar zijn dochter geknikt die slikte en gauw wegkeek naar buiten. Jason die naast Elira zat tikte op haar schouders zodat ze wel verplicht was om hem aan te keken. "Ik snap het niet - wat is er met jou en die klooster?" Maar voor Elira antwoord had kunnen geven was hun vader opgestaan en naar Elira toegelopen terwijl hij tegen Jason sprak. "Dat zal je moeder je straks uitleggen als ze er klaar voor is", hij had weer even naar zjin vrouw gekeken voor hij zijn aandacht op Elira richtte. "Elira - we zouden je beter klaar maken" Elira had geknikt en had dan haar vader gevolgd naar boven, naar haar kamer en dat was hoe het komt dat ze nu druk bezig is met inpakken. Tenslotte zouden ze vanavond komen - en vanavond kon wel heel snel komen. Terwijl Elira een klein poppetje in wat gevlochten valiezen stak, legde haar vader een hand op haar schouders en liet hij iets blijken van verdriet. "Ik denk dat je nog van iemand afscheid moet nemen", hij wees met zijn vinger naar het raam en Elira liep er naar toe, daar beneden het raam stond er een jongen. Een jongen met bruin warrend haar, brede glimlach en waterige blauwe ogen. In zijn ene hand had hij een kiezelsteen vast en in zijn andere heel wat takken. Elira keek hem aan en zucht, dit zou voor haar het moeilijkst worden; afscheid nemen van haar beste vriend Maroi. "Moet het?", vroeg Elira aan haar vader, hoewel ze het antwoord al wist keek ze toch naar beneden met een triestig gezicht. Dan keek ze weer op naar haar vader die knikte. "Ja El, het zou minder pijnlijk zijn om het hem te vertellen nu dan dat hij erachter zal komen" Elira wist dat hij gelijk had, maar ze was bang dat hij, ondanks dat ze het hem eerlijk verteld, toch boos op haar zou zijn. "Ga nou maar, ik wil erbij staan als je wilt? Maar Elira schudde haar hoofd, dit was tussen haar en Maroi en niet tussen haar, Maroi en haar vader. "Het zal me wel lukken pap " En met die woorden loopt ze naar beneden, even de keuken in glurend waar haar moeder tegen de muur staat, weliswaar wat afgekoeld maar toch nog geschokt van wat er gebeurd was vanmorgen.

Elira loopt gauw langs haar heen naar buiten, wat makkelijker ging dan ze had gedacht. Haar moeder zat in gedachten verzonken en keek niet eens om toen ze de deur dichtsloeg, ze bewoog zelf niet eens als er een vlieg of eender wat voor insect op haar arm kwam zitten. "Arme mam", fluistere Elira tegen haarzelf. "Dat moet toch erg zijn om je dochter zo vroeg kwijt te raken" Nog wat na mompelend liep ze gauw naar de voorkant van het huisje waar ze Maroi zag, wie haar ook gauw zag en een grote glimlach op zijn gezicht toverde. "Elira! ", hij liep gauw op haar af en stak de steen en takken voor zich uit. "Wil je meespelen? Je weet wel - onze lievelingsspel" Elira glimlachte flauwtjes terwijl ze er naar keek. "Zijn de takken dik genoeg?" Maloi kijk even snel naar de takken en knikte dan zo hevig dat zijn hoofd er wel van af zou kunnen vallen. "Altijd! Het zijn dezelfde stokken toen we ze vonden om het spel te maken!" Een steek van pijn en verdriet ging door Elira haar lichaam, beseffend dat dit waarschijnlijk de laatste keer is dat ze dit zullen spelen en daar zal ze van genieten, dat is zeker. "Wel oké dan, maar na het potje moet ik je wel wat vertellen oké?" Maloi knikte, verbaasd en nieuwsgierig maar ging toen op zijn knieën op de grond zitten, Elira volgde zijn voorbeeld en samen maakten ze een vierkant aan de hand van een tak die ze in de grond staken en er dan een vierkant van schetsten. Nadat dat klaar was graven ze samen een kuiltje in het vierkant en verstopten ze de steen, bedekt door wat aarde van de grond en de takken. Maloi kijkt dan opgewekt op naar Elira. " jij mag deze keer alles verwarrend maken" Elira knikte en stond op, terwijl ze recht ging staan draaide Maloi zich om met zijn rug naar Elira toegekeerd en zijn hoofd in zijn handen. Elira keek even naar hem en controleerde of hij echt niks kon zien voor ze in de vierkant ging staan en met haar voeten heen en weer schuifelde terwijl ze begon te tellen: "1...2...3...4 - hier ligt de steen niet meer; 5...6...7... waar ligt hij dan wel?", terwijl ze dat begon te zingen graf ze de steen weer uit de aarde en stopte het in haar achterzak van haar slordige, te korte jurk terwijl ze in het kuiltje een stuk oude papier in neerlegde waar op stond; "nee niet hier mee, kijk even beter", dat papier stopte ze nog op ander plekken onder de grond in het vierkant en dan groef ze de kuilen weer toe. "8...9...10... dat is voor jou om te weten ", na dat laatste regel stond ze op en liep ze de vierkant uit, juist op het moment dat Maloi zijn handen van zijn gezicht liet zakken, rechtsstond en omdraaide.

Meteen liep hij naar de vierkant en begon zorgvuldig een plek te kiezen waarvan hij dacht dat daar het kiezelsteentje zou kunnen zitten. En toevallig was dat de plek waar de steen oorspronkelijk geplaatst was, met zijn tong uit zijn mond begon hij te graven en keek hij opgewekt op wanneer hij iets voelde, maar toen hij het papiertje eruit haalde keek hij er teleurstellend naar. Dat herhaalde zich nog een paar keer tot hij het opgaf en naar Elira kijkt en zijn hoofd heen en weer schudde, teken dat hij het niet weet. Grijnzend nam Elira de steen uit haar zak vandaag en toonde ze het aan hem, Maloi zijn mond viel open en keek van de steen naar Elira en van Elira naar de steen. "Je speelt vals! De steen hoort onder grond te zijn" Elira grinnikte alleen maar en schudde haar hoofd. "Niet echt, je hebt nog nooit gezegd dat dat niet mocht- Maar dat is niet belangrijk", Elira haf haar stem wel op toen Maloi wou protesteren. "ik - ik ga naar het klooster" Meteen stond Maloi met een mond vol tanden en staarde hij haar alleen maar aan.