Free

- chapter two -

Het is nu al een paar uur later sinds Elira het nieuws verteld heeft aan Malio, die het niet goed op had gevangen. Hij had haar gevraagd hoelang ze het al wist en of ze er zelf voor gekozen heeft. Op beide vragen had ze eerlijk geantwoord en hoewel Malio haar geloofde twijfelde hij nog of hij haar die avond wel zou willen uitzwaaien waardoor Elira op haar beurt nerveuzer werd. Nu zat ze op haar kamer, voor de laatste keer op haar bed, niet naar beneden durvend te gaan. Vooral omdat ze het niet kon uitstaan om haar ouders zo verdrietig te zien en wie ze - samen met Jason - het hardst zou missen van iedereen in deze stad. Elira sprong van haar bed en begon wat te ijsberen en dacht na wat er haar te wachten stond, in het dorp toen ze nog jonger was had ze er wel geruchten over gehoord. Over hoe de meisjes tot goede huisvrouwen worden opgeleid om dan verkocht te worden aan rijke/belangrijke mannen als ze de leeftijd van 17 of 18 hadden behaald. Elira had ook gehoord dat de meisjes daar af en toe wel nog eens naar het dorp mogen gaan als ze goed hebben gewerkt. Dat geloofde ze graag in tegenstelling van een ander gerucht waarvan ze hoopte dat het niet waar zou worden. Het gerucht ging dat de ouders van de kinderen - en andere familieleden - in levensgevaar zouden verkeren als ze hun kind terug probeerden te krijgen van het klooster. Het kan de zusters niet schelen of het alleen de moeder of vader was, maar de hele familie zou eronder lijden, zelfs als er nog jongere meisjes zich in die familie bevonden. Elira stopte met ijsberen en keek even naar buiten wanneer ze het geluid hoorde van de hoeven van een paard die dichter en dichter kwamen, die  stopten uiteindelijk recht onder haar raam. Met een zucht bleef Elira voor haar uit kijken, niet van plan om gauw naar beneden te komen tot haar ouders haar riepen of haar van boven ging halen. Maar nadat ze na een puur minuten nog altijd haar naam niet werd geroepen trok ze even haar wenkbrauw op voor ze naar beneden liep, daar zagen ze haar ouders smekend aan de voeten van de koppige vrouw om Elira hier te laten. "Het spijt me zeer mevrouw maar ik maak geen uitzondering voor u, anders wilt ieder ander familie dat ook", Haar stem klonk ijzig en kil. "En nu stoppen of het loopt niet goed af met u of uw hele familie - inclusief Elira" Elira keek geschokken naar de vrouw, iedereen in het dorp had haar al verteld hoe koud ze kunnen zijn maar Elira had niet verwacht dat ze zo koud zouden zijn. Elira knijpt haar handen tot vuisten en liep naar de vrouw, woede schoot haar te binnen. Zo mocht ze niet tegen haar familie praten, niemand. "Het spijt me zeer Mevrouw maar zo praat u niet tegen mijn familie", ieder lettergreep begon te trillen van woede en ze zette haar nagels in haar huid. "Als u toch verder gaat met zo mijn familie af te kraken zal ik alles doen om niet mee te moeten te gaan en om te ontsnappen als dat faalt" De vrouw keek even naar Elira, voor paar seconden wat geschokt maar dan kwam een spottende glimlach op haar gezicht. "Natuurlijk, u bent zeker Elira -- het meisje dat ik nu moet ophalen." Elira keek recht in haar ogen en voelde zich plots heel ongemakkelijk, de vrouw haar ogen waren heel lichtbruin met een heel donkere randje erom heen. Ze schuifdelde even met haar voeten op de vloer en keek snel weg. "Ik zal je iets vertellen", ging de vrouw spottend verder terwijl ze Elira dwong om haar aan te kijken. "Denk jij nu echt dat je iets kan doen tegen mij? Een veel oudere, wijzer en sterkere vrouw tegen een klein meisje van 10? Je weet toch wat er zal gebeuren als je probeert te ontsnappen of als je niet mee wilt gaan lieverd? " Ja dat wist Elira maar al te goed en dat wou ze graag zeggen, maar op dat moment had ze beseft dat het beter was voor haar om te zwijgen. "Nou? Dat weet je toch?! ", drong de vrouw verder aan en toen Elira weer niks zei of deed begon ze haar wat door elkaar te schudden. "Als ik iets vraag verwacht ik graag een antwoord!" Elira haar vader die al de hele tijd in stilte had toegekomen raakte in beweging en wou op haar afstormen, maar zijn vrouw hield hem met veel tegenzin tegen. Uit angst knikte Elira gauw en liet de vrouw haar los en deed ze alsof er daarnet niks was gebeurd, ze glimlachte even flauwtjes naar de ouders en Jason en keek toen weer naar Elira. "Ik verwacht je over 5 minuten buiten bij de koets en doe maar geen poging om weg te rennen met je familie - wij weten je te vinden. ", dan verdween ze het huisje uit waar geen enkel geluid meer kwam, tot Jason net als zijn moeder en vader Elira om de hals vlogen en hun tranen niet meer konden inhouden. Na een korte omhelzing kreeg Elira een kleine familiefoto toegeschoven en een nieuwe zelfgemaakte pop waar ze alle drie aan hadden gewerkt. Toen Elira hun wilde bedanken liep er een andere persoon op haar af, het was Malio. Hij had toch maar gekozen om haar uit te zwaaien, hij zou zich verschrikkelijk voelen als hij het niet gedaan had en daar de rest van zijn kindertijd mee inzitten. Elira schrok niet, maar had dit niet zien aankomen. Ze voelde Malio zjin armen om haar heen en ze moest al moeite doen om zelf om te draaien zonder dat hij meedraaide. Uiteindelijk was erin geslaagd om haar om te draaien zonder dat hij meeging waardoor ze hem nu terug kon knuffelen. Met haar hand op zijn rug wrijvend beloofde Elira dat ze contact met hem zou blijven houden door brieven te sturen, ze beloofde ook dat ze zoveel mogelijk brieven zou sturen als ze kon. Ze wist namelijk niet hoeveel vrije tijd ze zouden hebben op de klooster of hoeveel tijd ze hadden om brieven te schrijven, daarbij zou ze ook brieven naar haar familie willen schrijven en kon ze al zeker niet een precies aantal brieven per week beloven. Eigenlijk wist ze vrij weinig van het klooster, het enige wat ze wist wat dat meisjes van haar leeftijd daar naar toe worden gestuurd om dan later verkocht te worden aan belangrijke , ijdele mannen. Plots verscheen de vrouw weer in de deuropening wijzend naar haar arm als teken dat het tijd was, Elira liet Malio los en keek nog even naar haar familie voor ze de vrouw naar buiten volgde waar haar koffers al klaar stond. Ze liep op haar gemak naar de koets toe waar de vrouw het al open deed, van waar Elira stond zag ze benen - waarschijnlijk zaten daar nog andere meisjes die gevoerd zouden worden naar het klooster. Ze stapte dan de koets in zonder om te kijken, bang dat ze in huilen zou uitbarsten als ze haar ouders, Jason en Malio's gezichten nog eens zou zien. De vrouw deed dan de deur dicht en op slot, keek Elira en de andere meisjes even streng aan alsof we uit het raam zouden springen. Dan liep ze naar de voorkant van de koets, ging ze zitten en liet ze de paarden bewegen aan de hand van een zweep en het woordje vooruit. En als snel verlieten ze het dorpje waar Elira 10 jaar heeft gewoont..