Kulaklarım... işte yine o ses, o sesi tekrardan duyuyorum. Koridorda ilerlemekte olan ayak sesi, korkuyla yorganın altına girmiş ve gözlerimi sıkıca kapatmaya devam ediyordum. Titreyen kısık ses tonumla birlikte kendi kendime konuşmaya başlamıştım.
"Lütfen... s-sadece annem olsun... abim olmas-" kapının çıkardığı gıcırtılı sesle birlikte işittiğim o ses "Asagiri.."
Evet, bu ses tonu abime aitti... uzanmakta olduğum yatakta küçülmeye başlamıştım. Sıkıca yorganı tutmaya başlarken üzerimde hissettiğim ağırlıkla gözlerimi aniden açmıştım. Yorganı üzerimden kaldırmış ve kaşlarını kaldırıp gülümsemeye başlayan o bedenle tekrardan karşılaşmıştım. İki bileğimden de sıkıca tutmuş ve beni yatakta doğrultarak karnıma bir dirsek atmıştı. Zayıf olan bedenim tek bir hamlede yere yığılmış ve ard ardına darbeler almaya devam etmiştim. Bağırmaya çalışacaktım fakat ağızımı kapatan el ile olduğum yerde sadece çırpınabiliyordum... birden durmuştu. Derin nefesler alıp verirken gözlerimi abime dikmiştim.
"Ah, her neyse. Yarın ilk iş günüm ve yorulmak istemiyorum Asagari, gücünü topla ve yarın daha dayanıklı ol. Seni ağlarken görmek istiyorum."
Yine ağlamamı istiyordu... olduğum yerde uzanmaya başlamış ve gözlerimi yumarak abimin gitmesini beklemiştim. Kapının gıcırdaması ve duyduğum o ayak seslerinin azaldığını fark etmemle gittiğini anlamıştım. Derin bir nefes vermiş ardından atmış olduğu darbelerin bulunduğu yerleri okşayarak uykuya dalmıştım... yüzüme vuran beyaz ışık beni rahatsız etmeye başlamıştı. Diğer tarafa dönmüştüm fakat kulaklarımla işittiğim müzik sesi beni biraz da olsa germeye başlamıştı.
"Ta-talihsiz! Büyücülük! Ye-yeni bir d-dünya..."
Duyduğum bu sesleri garip bir adam çıkarıyordu, hemen ayağa kalkmış ve ağrımı unuttuğum için gelen acıyla yüzümü buruşturmuştum. Masamın üzerinde açık duran laptopa yaklaşmıştım. Başının iki yerinde minik at kuyruğu olan bir adam vardı, ekranın her yerinde geziyordu.
"S-sen de ka-katıl, sihirli de-değneklerimizden a-al! Talihsiz... kı-kızım."
Ses beni daha çok germeye başlamıştı, laptopu kapatmak için üzerindeki kapatma tuşuna basmıştım ve ekranın kapanması için beklemiştim. Ekran kapandığında ise derin bir nefes verip yatağıma uzanmak için adımlamıştım. Yorgunluktan gözlerimi tekrar kapatmış ve...
"Yarın daha güzel bir gün olacağına eminim..."
Klasik kendimi avutma çabalarımdan birisi olan cümlemi dudaklarımın arasından uykuya dalmadan önceki son nefesimle söylemiştim...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
"Talihsizler Sitesi"
AdventureŞansız, talihsiz ve yapayalnız kalmak.. bunlar içinizde kötü bir his oluşturmaktadır. Japonya'nın başkenti olan Tokyo'da yaşayan 17 yaşındaki Aya Asagiri sadece kendisinin şansız olduğunu düşünür. Dil konusunda çektiği sıkıntılar yetmiyormuş gibi he...
