Elimdeki kağıda tereddütle yazdım.
"Neden konuşmuyorsun jimin ?"
Yavaşça okudun,kağıdı aldın ve yazdın...
"Kim bilebilirdi, ikimizinde aynı sebepten ötürü ses tellerini kaybedeceğini...?"
Şok içinde gözümü gözüne kenetledim. Gözümden aktı yaşım,
Gözünden aktı yaşın.
Belkide saatlerce ağladık o bankta sessizce...
Konuşamasakta anlardık biz birbirimizi. Anlardık değil mi ? Hâlâ severdik değil mi ? Deliler gibi...? Tamamlardık değil mi birbirimizi ?
Park Jimin beni kabul edermi ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ɇ₦₲ɆⱠ₴łⱫ°°°Jł₥ł₦
FanfictionKahvenin en güzel tonunu gördüm ben. Masum bir çocuk gördüm gözlerinde. Bağırıyordun sanki "Beni kurtar"diye.
