Leukemie

Hoofdstuk 2.

"Rémy je vriendinnen zijn er!"Nu al? Snel pak ik mijn laatste spulletjes bij elkaar en ren naar buiten. Sara en mij nieuwe vriendinnen Lune,Pip en Roos staan buiten al te wachten. "Hey! Ik pak even mijn fiets en dan kom ik er aan. Mijn pedaal van mijn fiets zit vast aan het wiel van de fiets van mijn vader. Ik schud een paar keer en gelukkig komt hij snel los. Ik stapte op en fietste naar mijn vriendinnen. Vandaag was al weer de 5de schooldag en we hadden dus vanmiddag al weer weekend! Ik snap eigenlijk niet dat ik nog opgehaald word want we hoeven echt maar 1 minuut te fiets.
Op school is het erg rustig. Dat had ik ook al wel verwacht want we zijn best wel vroeg. We zetten onze fietsen in de fietsenstalling en lopen naar binnen. "Ik doe vandaag mijn boeken in mijn kluisje want mijn tas is echt loodzwaar!" Zeg ik. "Ja ik ook"zegt Sara. Lune,Pip en Roos knikken ook als teken dat ze hun boeken ook in het kluisje doen en met ze alle lopen we naar de kluisjes. Normaal word je hier alle kanten op geduwd door de drukte, maar nu staan er echt maar een paar kinderen in de gang een beetje te kletsen. Mijn kluisje is helemaal in het achterste blok en dan heb ik ook nog eens de bovenste! Ik kan er echt maar net bij. En ik ben niet heel erg klein of zo. Als eerste vakken hebben we gym, dus leg ik al mijn boeken leg ik in mijn kluisje. Ik heb echt een hekel aan gym. Ik kan er echt niks van! Het enige wat ik leuk vind is turnen, want daar ben ik wel goed in. Ik heb namelijk 4 jaar op turnen gezeten.
Het is heel erg koud buiten en we moeten buiten wachten op de docent. Ik heb mijn jas in mijn kluisje gedaan maar daar heb ik nu heel veel spijt van! We staan al 5 minuten te wachten en mijn vingers zijn echt bevroren. Ik kan ze haast niet meer bewegen.
Eindelijk komt de docent eraan. Hij loopt in een T-shirt en lijkt geen last te hebben van de kou. "Zo zijn jullie allemaal klaar voor de tref bal les?" O ja dat is waar ook. Hij zij vorige les dat we een trefbal les kregen. Ik haat trefbal!
In de kleedkamer is het vreselijk druk. Er ongeveer 50 meisjes en de kamer is niet veel groter dan een badkamer. Snel kleed ik me om. Als ook mijn vriendinnen klaar zijn lopen we naar de zaal. Sara is de enige van ons die blij is met trefbal.
Als iedereen in de zaal is worden we verdeeld onder twee groepen. Ik zit bij Sara en Roos. Ik ga zo ver mogelijk achteraan staan, zodat ik niet geraakt word. Het spel begint en steeds vliegen er ballen langs me. Ik kan ze steeds ontwijken. Op een gegeven moment komen er ook kinderen van het andere team,die af gegooid zijn, achter me staan. Het word steeds lastiger de ballen te ontwijken.
Opeens worden er geen ballen meer gegooid. Ik kijk om me heen. Ik ben nog de enige uit mijn team en alle ballen liggen in mijn vak. Iedereen kijkt naar mij. Snel loop ik naar een bal en gooi hem. Mis. De volgende bal. Ook mis. Er ligt nog een bal ik loop er naar toe en raap hem op. Net als ik omhoog wil komen word er een bal naar me toe gegooid. Hij komt recht tegen mijn neus aan. Ik voel een pijnlijke steek door mijn neus gaan. Weer kijkt iedereen naar mij. Maar nu geschrokken. De docent komt naar me toe lopen. En Sara is al naar me toe gerend. Ik voel een druppel uit mijn neus komen en hoor hem op de grond vallen. Dan nog een druppel. Het gaat steeds sneller. Ik voel de vingers van de docent heel hard in het botje van mijn neus drukken en Sara geeft me een doekje. "Loop maar even met haar naar de wc" zegt de docent tegen Sara en samen lopen we weg.

Ik probeer het zelfde te doen als de docent net ook deed, maar het lijkt niet echt te helpen. Het bloed blijft maar stromen. Na een uur stopt het pas. Sara is even naar de docent, dus ben ik alleen. Ik probeer op te staan maar alles wird wazig voor mijn ogen en ik voel me duizelig. Snel ga ik weer zitten en het gevoel gaat weg. Ik pak me vast aan de stoel en ga nog een proberen op te staan. Weer krijg ik de duizeligheid. Geen wazig beeld in mijn ogen. Langzaam schuifel ik een beetje naar voren richting de deur. Ik hoor mijn bloed langs mijn oren suizen en het word weer wazig voor me. Ik voel mijn benen bibberen. Snel schuifel ik verder naar de deur. Net voor ik bij de deur ben houden mijn benen mijn lichaam niet meer en val ik op de grond. Ik voel mijn hoofd zwaar worden en langzaam word alles zwart.