Het was een doodgewone dag en ik fietste zoals gewoonlijk naar school. Maar opeens merkte ik. Oh shit! Ik ben te laat. Snel fietste ik de laatste meters en kwam hijgend het lokaal binnen. Meneer van de Haan zei: ben je nou alweer te laat Pierre. Ja meneer, en ik ging snel zitten. En ik sloeg mijn Nederlandse boeken open en begon aan de opgaves. In de pauze komt Mustafa naar me toe: gast hoe kan het dat je toch elke keer te laat bent. Ik zeg: ik weet het niet. Maar ik lieg: het komt door mijn nachtmerries: veel bloed, een zwart gedaante . En mijn ouders. Dood op de grond.
