Precious Wishes (herschreven)

Hoofdstuk 1

New York, 7:00 A.M

L. O. R. E. A. L. /. G. R. A. Y.

Het is nog maar net ochtend in New York wanneer ik besluit om wakker te worden. Met mijn hand wrijf ik slaperig over mijn gezicht heen. Of ik wakker ben? Nog lang niet. Ik draai me naar de wekker toe om te zien hoe laat ik dit keer wakker ben geworden. Dat is namelijk altijd weer een verassing. Het overkomt me wel eens dat ik door de wekker heen slaap. En dat zorgt voor een hoop problemen die ik in de ochtend niet kan hebben.

De wekker geeft aan dat het precies zeven uur is. Een kwartier later dan ik gepland had om wakker te worden. Het zal ook weer eens niet zo zijn. Wanneer ik kan uitslapen in het weekend, word ik altijd veel te vroeg wakker. En wanneer ik dan moet werken, dan zul je net zien dat ik mij verslaap. Ik kan beter meerdere wekkers zetten voortaan, maar zelfs dat zou mij geen garantie geven dat ik eens op tijd wakker wordt.

Een diepe zucht verlaat mijn mond. Ik knijp de dikke dekens fijn tussen mijn vingers. Een niet zo charmante geeuw verlaat mijn mond wanneer ik mijn armen en benen uitrek. Als reactie op mijn luide geeuw hoor ik getippeld op het laminaat van mijn appartement.

Mijn kleine mopshondje komt aangerend en springt boven op de dekens van mijn twee persoons bed. Ik heb een speciale trap voor hem in elkaar gebouwd zodat hij gemakkelijk op mijn bed kan klimmen. Hij slaapt over het algemeen beter bij mij dan in zijn hondenmandje. Dat heeft hij vanaf dag 1 al gedaan. Hij heeft vast veel meegemaakt, waardoor hij niet alleen kan zijn. Daarin lijkt hij wel een beetje op mij. Ik voel zijn staart in mijn gezicht kwispelen. ''Niet nu Twinkers'' mompel ik wanneer hij de volgende aanval inzet. ''Laat me nog vijf minuten slapen'' ik wuif hem weg met mijn hand. Hij springt met zijn beide voorpootjes op mijn wangen. Ik draai me van hem vandaan. Blijkbaar geeft hij het op. Ik hoor hoe hij gebruik maakt van de kleine trap wanneer hij van het bed kruipt.

Tevreden trek ik de dekens iets verder over mijn schouders. Maar dan besef ik mij ineens iets. Mijn ogen schieten open en glijden terug naar de wekker.

''Twinkers! Ik kom telaat'' roep ik hardop.

Ik sla de warme deken van mijn lichaam af. Twinkers komt uit de woonkamer aangerend en springt rond mijn benen op en neer, alsof hij mij wil helpen om uit bed te komen. Ik aai hem kort over zijn kop heen, voordat ik mijn voeten in mijn pantoffels schuif. Een diepe geeuw verlaat mijn mond. ''Kom maar mee met het baasje. We moeten snel zijn!'' zeg ik tegen hem.

Terwijl ik naar mijn kleding kast loop, voel ik hoe koud het in mijn appartement is. Dat komt doordat ik 's avonds de kachel niet laat branden. Zoveel verdien ik namelijk niet met mijn baantje bij "De tulp". De bloemenbinderij van mijn vriendin Grace Daniels brengt niet zoveel geld op als ik gehoopt had. Er gaat meer uit mijn portemonnee dan dat er in komt. Je kan dus zeggen dat ik arm ben. Maar rijk genoeg om wekelijks een abonnement op de sportschool te hebben, waar ik toch nooit heen ga. En rijk genoeg om een jong mopshondje te adopteren, die maar één oog heeft. Ik zag hem in een doos zitten toen ik nog maar net in New York kwam te wonen. Ik was achttien jaar en erg naïef en onwetend. Maar daar ga ik nu verder niet op in. Ik kon hem daar in ieder geval gewoon niet achterlaten in de regen. Sindsdien is hij een van mijn weinige vrienden. Twinkers is een deel van mijn leven geworden, en zonder hem was ik heel alleen geweest.

Ik kijk naar de thermostaat die naast de deur van mijn slaapkamer hangt. Snel druk op het plusje waardoor de cijfers op de digitale display stijgen. Het is natuurlijk voor korte duur, want straks ben ik de hele dag weer aan het werk. Maar voor nu geniet ik van de warmte. En Twinkers ook. Het is ineens behoorlijk rustig. Ik vraag me af waar dat hondje vol energie is gebleven. Zodra ik mij omdraai krijg ik mijn antwoord. Twinkers ligt bovenop mijn onopgemaakte bed. Een scheve glimlach glijd rond mijn lippen. Ik zet mijn hand in mijn zij en kijk hem scheef aan. Hij heeft het ook zo makkelijk. Hij kan gewoon doen en laten wat hij wil. Ik doe het kastje van de thermostaat dicht en loop dan terug naar het bed toe.