AY PARÇASI

1. Bölüm

Yine odamdan gelen seslerle uykumdan uyandım. Saat gece yarısını çoktan geçmiş olmalıydı. Birkaç saat sonra işe gidecektim, tekrar uykuya dalmam lazımdı. Tekmeleyerek yorganı üstümden attım. Mırmır'ı -yani kedimi- sokakta bulup eve aldığım günden beri geceleri rahatça uyuyamıyordum. Sabahları uslu durmasının aksine geceleri odama dalıyor, masadaki eşyalarımı düşürüyor ve beni uykumdan korkuyla uyandırıyordu. Artık alışmıştım ama onu evdeki di￰ğer bir odada bırakıp kapısını kapatıyor ve geceleri kendi kapımı kapattığıma da emin oluyordum. Geceleri korkuyla uyanmak ve uykusuz kalmak işime gelmezdi. Kendime bakabilmek için çalışıyordum ve iş yerimde uykulu halde gezmek patronumun g￶özüne batmamı sağlardı.

''Mırmır, yine odaya girebilmeyi nasıl becerdin acaba? Kapıyı da kapatmıştım diye hatırlıyorum.''

Karanlıkta Mırmır'a yanlışlıkla zarar vermemek için yavaşça yürüyor, kapının kenarındaki düğ￰meye ulaşmaya çalışıyordum. Düğmeye ulaşıp sonunda aydınlığa kavuştuğumda g￶özlerimin ışığa alışması birkaç saniyemi aldı. Etrafıma bakındım.

''Pisi pisi. Neredesin çık hadi ortaya.'' Yine saklanmış olmalıydı bir yerlere. Gö￶zlerimi ovuşturarak odanın içinde turlayıp yaramaz kedici￰ği aramaya başladım. ''Mırmır, hadi ama uyumalıyım çık neredeysen.'' Girebileceğ￰i her yere bakmıştım. Yata￰ğımın altına, dolabıma, masamın altına... Yoktu. Kapıya doğru yürüyüp çıktım odamdan.

Mırmır'ın olması gerektiğ￰i odaya do￰ğru yürümeye başladım. Da￰ğınıklığımdan dolayı birkaç kez düşme tehlikesi atlatsam da istediğ￰im yere zarar gö￶rmeden ulaşmıştım. Benim odamın aksine Mırmır'ın odası alt kattaydı. Odanın kapısı kapalıydı.

Elimi tahta kapının paslanmış gibi duran koluna uzattım ve yavaşça kapıyı araladım. Mırmır kendine ö￶zel yata￰ğında kıvrılmış, oldukça huzurlu bir şekilde uyuyordu. Gülümseyerek parmaklarımı bembeyaz tüylerinin arasından kaydırdım. Küçük kedicik tarafından hep aynı şekilde uyandırıldığım için bir sanrı g￶örmüştüm belki de. ''Uslu kediciğ￰im benim. İyi uykular bebeğ￰im.'' Son kez Mırmır'a bakıp ayağ￰a kalktım, onu uyandırmamak için yavaş adımlarla kapıya do￰ğru yürüdüm. Kediciğ￰in odasından çıktıktan sonra -yine de kapıyı kapattım, masamdaki eşyaları yerde g￶örmek hoşuma gitmiyordu- kendi odama çıkan merdivene yö￶neldim.

Çok uykum vardı. Zaten uykucu biriydim, sabahları erken saatte uyanıp işe gitmek beni fazlasıyla zorluyordu. Gözlerim açık olsa da beynim uyuyordu sanki. Merdivenlerden esneyerek, sarsak adımlarla çıkıyordum. Aniden odamdan gelen seslerle olduğ￰um yerde dondum. Mırmır aşağıdaydı, evde benim dışımda kimse yoktu, olmamalıydı...