Merhabalar ben Amelia. 16 yaşında zavallı bir çocuğum.. Annemi 11 yaşında kaybettim. HEMDE BİR KATİL YÜZÜNDEN !
Babam beni okula göndermiyor, çünkü annemin katili hâlâ elini kolunu sallayarak dolaşmaya devam ediyor. Babamla bu okul meselesini her gün, her saniye, her dakika, her zaman konuşmaya çalışıyorum. Hatta bazenleri babama bu konu için bağırdığım bile oluyor.. Bazen babama bağırırken 'SENDEN NEFRET EDİYORUM' diyip, babam da odasına kapanıp ağladığını bile biliyorum. Sanırım annemi fazla özlemişim.. O aptal katil annemin kalbinden bıçaklayıp kaçarken annem bana birşeyler demeye çalışıyordu ve ben sadece son sözünü duyabildim.. 'güçlü ol biricik kızım' sözüydü. Evet yine gözlerimden bir yaş daha döküldü, annem için güçlü olucam ve ona söz veriyorum..
Bir gün dayanamayıp bu evde kaçmak istedim. O soğuk rüzgarla beraber koşarak saçımın geriye uçmasını istedim,
ayaklarımın ev zeminine değil, çimenlere basmasını istedim, odama girip yatağıma atlayıp tavandaki boş lambaya bakmayı değil, kendimi çimenlere atıp gökyüzündeki güneşe, bulutlara, masmavi havaya ve uçuşan kuşlara bakmak istedim. Evet isteğim fazla, bunu biliyorum ama artık dayanamıyorum.. ve işte o gün geldi. İsteklerimin gerçekleşeceği gün..
