მე წავედი

თავი 1

გამარჯობა, მე ემა მორგანი ვარ 18 წლის.
2017 წელი ჩემთვის მრავალფეროვანი და გაურკვეველი იყო.
მყავდა შეყვარებული,რომელიც ძალიან მიყვარდა, მაგრამ  უბრალოდ დატოვა წერილი და გაქრა.
წერილში მხოლოდ ერთი სიტყვა. ,,გშორდები'' ეწერა.
ამ ყველაფერმა ჩემზე ციდად იმოქმედა.
დეპრესია და ა.შ.
მაგრამ 2019 იდან ახალი ცხოვრება დავიწყე.
უკვე სტუდენტი ვარ.
მოგატყუებთ,რომ გითხრათ აღარ  მიყვარსო,მაგრამ ვცდილობ მასზე არც კი ვიფიქრო.

ფიქრებში ვიყავი გართული,როცა ჩემი მეგობრის  მოლის ხმა გავიგე.
-ეიო,რაზე გიქრობ?
ბალიში გამომიქანა
-ახხ,მოლი არაფერზე -ავატრიალე თვალები რაზეც ისე შემომხედა სულ გავჩუმდი.
-ვიცი უკვე ,რომ ისევ იმაზე ფიქრობდი.
-გეყოს უფ.
-ჩაიცვი დღეს მივდივართ.
-კი,მაგრამ სად?
-ცოტა გავერთოთ პატარავ, კლუბში.
-ხომ იცი,რომ იქაურობა არ მიყვარს?
-წ ა მ ო.

შავი ,მოკლე, ტანზე მომდგარი კაბა ჩავიცვი და კლუბისკენ წავედით.
კლუბში შესვლისთანავე ვიგრძელი სასმლის და სიგარეტის სუნი რაც არასასიამოვნო იყო.

მე და მოლიმ დალევა და თან ცეკვა დავიწყეთ.
ერთ ჭიქას მეორე მოყვა ,მეორეს მესამე, მესამეს მეოთხე, მერე კი უკვე სათვალავიც კი ამერია.

#დილას.
თვალებს ნელა ვახელ, თვალების გახელვის თანავე ვხვდები,რომ ეს ჩემი ოთახი არ არის.
მოიცა კაბაც არ მაცვია.
საფეთქელზე ხელებს ვიჭერ და ვცდილობ რამე გავიხსენო.
ორი წუთის ფიქრის მერე კარები იღება და... ო ღმერთო ოღონდ ეს არა..

გაკვირვებული ვუყურებდი სანამ მისი ხმა არ გავიგონე.

-რა იყო მოჩვენება დაინახე?
ისე უხეშად მითხრა თითქოს მე დამეტოვებინოს წერილით და არა მას. დიახ ,თქვენ სწორედ მიხვდით.
-სჯობდა მოჩვენება დამენახა.
-ჰმ, გუშინ მასე არ ფიქრობდი?
ნაგლურად ჩამიკრა თვალი როგორც მას სჩვევია.
-მოიცა,მოიცა რამოხდა გუშინ?
ვკითხე დაფეთებულმა.
-მმ პატარავ გუშინ ის მოხდა რაც უნდა მომხდარიყო.
აიჩეჩა მხრები. ფუ ნაგავი.
-რააა?
თვალები გამიფართოვდა.
-არაფერი არ მომხდარა დამშვიდდი.
საწოლზე წამოგორდა და ხელი წელზე მომხვია მეც მალევე მოვიშორე.
-კაბა რატო არ მაცვია?
-კომფორტულად, რომ  დაგეძინა მაგიტო.
სწრაფად წამოვდექი და ჩავიცვი.
-მე უნდა  წავიდე.
-მოიცა მოიცა არ გაინტერესებს სად ვიყავი?
-არა  იუნგი არ მაინტერესებს.
ტელეფონს ხელი დავავლე და გამოვვარდი.