I'm sorry, Laura/ Harry Styles

Prolog

Do miłości mojego życia,

której zabrałem najlepsze lata młodości. Nie sądziłem, że nasza historia skończy się nad przepaścią, z której wróci tylko jedno z nas. Świat zdecydował - to ty wrócisz dziś do domu, zaśniesz w świeżej pościeli, która nadal pachnie Twoim ulubionym, kwiatowym płynem do płukania. Przed snem przeczytasz rozdział romansu, który wcisnęła Ci bibliotekarka Anna. Czy nadal pachnie maślanymi ciasteczkami i sierścią kota? Pamiętam jak mówiłaś, że przypomina Ci to o babci, która zmarła, gdy miałaś zaledwie 10 lat.

Ja za to, byś nadal mogła delektować  się życiem, spadnę w ciemność. Otoczę się zimnem, nieprzyjaznymi duszami, które tak jak ja popełniły błąd, którego konsekwencje może zatrzymać tylko śmierć. Wiem, że nie będziesz za mną tęskniła. Zniszczyłem Ci życie, zmieniłem Cię, obdarłem z niewinności, zasiałem ziarenko niepewności w każdej relacji, którą tworzysz. Za to wszystko masz prawo mnie nienawidzić.

Ale co jeśli zrobiłem to z miłości? Jeśli wszystkie rany miały goić się łącząc nas w coś niezniszczalnego? Czy nadal nazwałabyś mnie socjopatą i egoistą jeśli wytłumaczyłbym Ci, że robiłem to dla nas?

Nie dałaś mi jednak na to szansy, więc napiszę prosto.

Przepraszam Lauro

Twój, biorący ostatni oddech, Harry