Her kızın ilk aşkı babasıdır ya. Benim de öyleydi. Ben babamı çok severdim. Hep bana sanki onu sevecekmiş gibi gelirdi, başka şeyi düşünmedim bile. Sonra ne olduysa babam bizden koptu gitti, uzaklaştı. Babam benim gözümden o tanıdığım, sevdiğim adam değildi. Bu çok acımasızdı, benim sevgiye, sevilmeye ihtiyacım vardı tam da bu yaşta. Ama babam beni görmüyordu.
Sonra bir adam geldi önce o kırılan kalbimi onardı ve gitti. Yine mahvoldum, yine paramparça olmuştum. Ama en önemlisi sevildim bu yüzden de onu unutmam zor oldu. Lisede Yağız 'ı görene kadar.
Lise ye geçmiştim, benim için çok güzel bir şeydi heyecan dolu. Çünkü ismeti unutmam için belki yeni biri olacaktı o kırılan kalbimi onaracaktı ve beni sevecekti belki. Okulun ilk günü gelip çatıştı gayet normal ve sıradan bir gündü. İkinci gün ise bir kızla tanıştım bana o kadar samimi, ılımlı gelmişti ki. Ben normalde herkesle hemen anlaşan biri değildim ama o kızla çok iyi anlaştım hem de ilk dakikadan. Kızın adını sormayı unutmuştum o gün hemen okula gelince konuştuk ve ismini sordum. İsmi Ecmel di.
