You're Mine and I'm Yours Forever (DANGEROUS - FAN FICTION) (ON-HOLD)

CHAPTER 22 - OUR PAST!

Dedicated to blue_violet

Thanks garl sa pagfan :D

guys eto na po ang update yehey long weekend namin haha baka yung susunod dito sa monday na haha

ayun  PLEASE VOTE and COMMENT po

-----------------------------------

CHAPTER 22 – OUR PAST!

------SHARLYN------

“Kaname saan tayo pupunta?” tanung ko kay Kaname ng makasakay na kame ng kotse nya

Napakunot ang noo ko alam kong narinig nya ko pero bakit hindi nya ko sinasagot lokong Kaname na to ahh

“uy Kaname tinatanung kita saan kako tayo pupunta at tsaka paanong pumayag sila Papa na sumama ako sayo?” sabi ko ulit na may kasama pang yugyog pero ang mokong hindi talaga ako pinapansin bakit naman kaya?

“Hello! May kausap ba ko? Baka naman po gusto mo kong kausapin wui Kaname anu ba!” naiinis na ko kaya nahampas ko na sya pero hindi pa din nya ko nililingon, kung anong dahilan hindi ko alam arghhhh

“Naman eh Kaname bakit ba hindi ka namamansin hindi na nakakatuwa ah kung may nagawa ako sabihin mo!” nilingon nya ko saglit pero nagiwas naman ulit ng tingin sakin ang loko naguguluhan at naiinis na talaga ako sa kinikilos nya

Hinatak ko ang kwaliwang kamay ko na kanina pa nya hawak hawak habang nagdadrive.

“Kaname ihinto mo ang kotse bababa na ko at uuwi na salamat sa hindi pagkausap sakin” bulyaw ko sa kanya akala ko makukuha na sya ng pananakot ko nay un pero mali ako

Inihinto nya nga ang kotse sa sobrang inis ko bumaba talaga

“Arghhh nakakainis ka Kaname bwisit ka!” napalingon ako sa paligid then I gasp when I saw the place it was a really romantic garden na parang park na din idagdag mo pa ang katahimikan ng gabi at ang maliwanag na buwan na napalilibutan ng maningning na mga bituin.

Napalakad ako papasok sa garden, anung lugar na ba to? Sobrang ganda!

The ambience was perfect if only that Kaname talk to me! Anu naman kaya ang nagawa ko at hindi nya ko pinapansin naramdaman kong tila my namumuo ng luha sa gilid ng mga mata ko nakakainis ilang saglit pa hindi ko na napigilan at unti unti ng nagunahan sa pagpatak ang mga luha ko.

Ngayon lang ako hindi pinansin ni Kaname ok naman kame kanina bago pa man kame umalis ng bahay eh tapos bigla nalang hindi nya ko papansinin ang sakit kaya sobrang namiss ko pa naman sya.

When I was about to wipe my tears biglang my pumigil sa kamay ko , ng iangat ko ang paningin ko there I saw the man that is the reason of this tears and the reason why I am so happy the past months and weeks, the man that I love the most in this very moment and even forever I am sure of that.

He wipe my tears using his thumb ang kiss me on my forehead.

Tahimik lang ako , tahimik din sya then I feel his embrace.

“Im sorry my Star, sorry na wag ka na umiyak please, ilang beses ko ba kailangang sabihin that it will break my heart when I see you crying, I LOVE YOU po, tahan ka na please”-Kaname

Baliw to eh sya kaya nagpaiyak sakin, kumalas ako sa yakap nya at hinampas sya sa balikat pero mahina lang nuh syempre naman mahal ko sya.

“Ouch what was that for?”-Kaname

“eh ikaw kasi eh bakit ba hindi mo ko kinakausap kanina sa kotse para naman akong nakikipagusap sa hangin kanina nagmukha kaya akong tanga iniisip ko tuloy my nagawa akong mali kaya ka ganun”-ako