No Limit: Love to Lust

Chapter 1: Tour Guide

Walang pinanganak na swerte o malas, lahat tayo pantay pantay, nasa tao nalang kung paano niya ito ilalarawan.

Lagi kong naririnig na sinasabi sa akin bakit ang pasaway mo, bakit ang sama ng ugali mo, bakit ka ganyan at ganito na swerte na nga raw ako kasi may "kaya" ang pamilya ko. Wala raw akong problema sa pera at maganda ang bahay na tinitirhan ko. Bakit daw hindi nalang ako magpasalamat at maging matino.

Nakakapurga. Kung makapag salita sila para naming alam nila pinagdadaanan ko. Kaya kadalasan di ko na lang pinapansin at binabaling o nalang sa iba ang pansin ko.

"Aga aga ng tsimisan niyo jan ah! Baka gusto niyong tumabi, kaharang kayo jan!" Nakakainis ang mga ganyan, kala mo sarili nila ang daan kung makapagwentohan sa gitna ng daan talaga.

"Hayaan mo na, ganyan talag ugali niyan" "YABANG!" "Nakakabwiset talaga ugali niyan!"

Nasanay na ako sa mga masasamang sinasabi nila. At wala na akong pakialam. Sino ba sila.

At sino ba ko sa akala nila. Hindi ako mayabang.

Ako lang naman si Lance Rupert T. Razon. Ang anak nila Robert Valencia Razon at Mildred Lopez Tan. Na may ari ng isa sa pinakamalaking kompanya dito sa Pilipinas at sa States. Sa amin din itong school at ang tatay ko na masyadong mahal ang paaralang ito di na mapaaklis sa upuan niya. Kahit maraming kaming mas malalaking kompanya, yung school parin ang priority niya. Ewan ko ba.

"Ano ba yan! Ang aga aga ang init ng ulo mo!" Sabi ni kiko. Siya ang bestfriend ko. Kasama ko simula palang bata kami. May share kami sa kompanya nila kaya kapag sinasama sya ng kuya sa meeting dati kasama rin ako Mommy.

"Haharang harang kasi sa daan."Pasigaw ko na sagot.

Unang araw ko palang dito sa school, usap usapan na agad ang connection ko sa Director. Which is hindi nakakatuwa. Hindi naman namin pinapaalam na mag ama kami, pero di parin nila maiwasan matanong kasi nga ang Last name ko at ang Razon Integrated High School. Ayoko ng Special treatment dahil lang sa kami ang may ari ng school. Kaya ko to ginagawa. Deny ko lagi na kamag anak ako ng director. Bilang na tao lang ang nakakaalam. Kasama ang friends ko na kasama ko bata palang.

"Di ka ba napapagod mag panggap?" Tanong ni Kiko, bestfriend ko. "Hindi ka naman ganyan,kilala kita. Mula pagkabata magkasama tayo!" Nalagpasan ko nga ang 1st year na umiiwas, ngayon pa bang graduating na kami. Tsaka hindi naman pagpapanggap to e. talagang nakasanayan ko na.

"Ayoko lang kasi isipin nila na anak ako ng director at gusto ko na itaboy na ako ni Dad." Gusto ko lang naman talaga kasama si Mom sa USA. Kaya ko ginagawa to para ipadala na ako dun.

"Bro, your dad is trying his very best para mapalapit sayo. You can't blame him for choosing what's right. This is the only memory left from his family. Your family. Besides, this isn't his decision only, your mom agreed with it. " Ayan nanaman to si kiko,minsan naiisip ko nauutusan to ni Dad e. kung kampihan niya parang si Dad yung kababata niya.

Kiko's POV: Minsan kasi sumusobra na siya. Hindi na tama e. bestfriend niya ako pero hindi ko itotolerate yung ginagawa niya. Kailangan niya nang may nagreremind sakanya ng mga maling Gawain niya. Dapat maging thankful pa siya kasi kompleto ang pamilya niya at pareho nagsusumikap para mabigyan sila ng mga kapatid niya ng magandang buhay. Ayokong sabihin na swerte niya, ang point ko, not everytime naandiyan ang mga magulang so why waste time. Lumaki akong walang magulang, kami lang ng kuya ko ngayon. Maaga namatay parents namin sa car accident. Simula nun si kuya na nagmanage ng negosyo namin at ang bumuhay sakin. So ayokong maramdaman niya ang naradaman ko kasi mahirap at masakit.