Thoughts

Unang Yugto

*NOTE

All the written below are work of my fictitious mind and has no connection to me neither to anyone at all. If you are not pleased to read it then stop it. I can't blame you if it's not your style. And another is don't question the ideas below written we all had our own ideas and thoughts so please. But feel free to ask any questions regarding the things written if you don't understand a thing. And MOST OF ALL no one is allowed to copy, re-write, re-composition, get an idea out of it and transmit it to any devices without my permission. Thank you so much with the note -_-

ENJOY !

Sabi nila masyado pa akong bata para sa LOVE,

di ko pa daw alam ang tunay na pakiramdam pag nagmahal,

kung baga sa dota NOOB palang ako,

Walang muwang at inosente pa daw pagdating sa pag-ibig,

kung kaya lagi nilang sinasabi " Mag-aral ka muna at masyado kapang bata para diyan, saka mo na isipin yan pag nagkatrabaho kana"

ayan ang linyang madalas pumasok at makintal sa aking 'inoseneng isipan' ,

pero sadyang pasaway talaga ako ,

para kasi sa akin mas magandang maranasan mo ang so called 'puppy love' kasi dun mas pinakamasayang parte ng buhay bata mo,

dun mo mararanasan ang sulyap ng pag-ibig ,

ang pakiramdam ng 'puppy love'

yung bang konti palang ang inaalala mo sa buhay,

yung konti palang responsibilidad mo sa buhay

less commitments , less broken promises

yung bang mga konting bagay lang eh masaya kana kahit walang kapera pera at may time kapang makipaglandian biro lang.

Entry Uno

HIGHSCHOOL LIFE, yeah sabi nila ang highschool daw ang pinakamasayang parte ng pag-aaral dahil dun mo mararanasan lahat ng kalokohan, saya, mapa-barkada at anu paman.

Normal lang na araw to para sa studyanteng katulad ko, gumising ng maaga, kumain ng umagahan, mag-sipilyo, maligo, magbihis, ihanda da ang gamit, tignan ang sarili sa salamin, mag-suklay, magpaganda, humingi ng baon na kailan man di ko nakaligtaan gawin at tumungo na sa paaralan.

Walang kakulay-kulay na gawain, pa-ulit ulit na sequence pero ano bang magagawa ko ganun talaga ang buhay nakakasawa man minsan pero wala eh ganun talaga.

Sumakay na ako ng jeep total malapit lang ako sa paaralan kahit anung jeep ang sakyan ko ay madadaanan din nito ang mahal kong paaralan.

Normal lang din ang pangyayari sa jeep, kapag naka-upo ka sa bandang harapan 'may sideline job' ka taga-abot kapag sa likod naman wala iaabot mo lang ang bayad sa gitna tulay sa harapan naman sa driver seat yun ang tourist seat, nakatunganga ka lang sa front view o sa side mirror kung saan paborito kung upuan dahil less hassle, less abot ng kamay at di kayo magkakaharap ng asa loob ng jeep.

Pagbaba ng jeep lakad ng konti, tawid sa pedestrian at pasok sa skwelahan. Tatlong tipo lang naman ng studyante ang mapapansin mo sa skwelahan pagdating sa pagpasok, yung ' EARLY BIRDS/PRELIMS TYPE' di pa napipisa ibon na i mean wala pa yung teacher, wala pa yung guard, di pa bukas ang mga classroom ay andun na siya, pangalawa 'EXACT HATCHING/MIDTREM TYPES' yung bang sakto lang sila sa pagdating open na ang mga silid-aralan, nagsidatingan na ang mga guro at studyante, meron na yung guard at open na yung gates, pangatlo ang mga 'OVERDUE/LATE HATCHED o FINALS' yung tipo ng mga studyanteng asa line na ang lahat-lahat, presensya ng mga bags nalang ang asa silid aralan, isasara na ang gate at magsisimula na ng ritual na gawain ang paaralan eh ON THE WAY palang sila.