Zawgyi
ေလွ်ာက္ေနက်လမ္းေလးအတိုင္းdaေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္
မိုးေရစက္ေတြကလည္းတစ္ျဖည္းျဖည္နဲ႕ daေဆာင္းေနတဲ့ထီးေလးေပၚကိုက်ေနဆဲ..
မိုးေရေတြအၾကားမွာတစ္ျခားသူေတြလို႔မဟုတ္ဘဲ သူမမိုးေရထဲမွာထိုင္ေနတယ္..
တစ္ျခားသူေတြကသူမကိုမျမင္သလိုနဲ႕ေရွာင္ထြက္သြားက်တယ္..
Daကေတာ့အဲဒိလိုမလုပ္နိုင္ခဲ့ဘူး..
သူမမိုးမစိုေအာင္daသူကိုထီးေဆာင္းေပးခဲ့တယ္..
မိုးေရစက္ေတြကိုသူမမခံစားရေတာ့သူမမ်က္ဝန္းေတြကdaကိုၾကည့္လာတယ္..
Daကေတာ့သူမကိုအၿပဳံးတစ္ခုၿပဳံးျပလိုက္တယ္..
သူမကေတာ့daကိုျပန္မၿပဳံးခဲ့ဘူး..
တည့္ၿငိမ္ေနတယ္..
ၿပိးေတာ့
သူမမ်က္ဝန္းေတြမွာပူေဆြးမူေတြကိုdaေတြ႕လိုက္ရတယ္
"မိုး႐ြာေနတာကိုဘာလိုထီးမေဆာင္းတာလဲ?"
"သိၿပိးဘာလုပ္မလို႔လဲ?"
"ဖ်ားနာသြားမွာကိုစိတ္ပူလို႔.."
ငယ္ငယ္ထဲကdaပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲdaေျပာတယ္တယ္..
Daတစ္ခါမွမလိမ္ညာဘူးဘူး..
အခုလည္းdaမလိမ္ညာဘူး..
Daသူမကိုစိတ္ပူမိတယ္..
Daစကားၾကားေတာ့သူမကပ်က္ရယ္ျပဳတယ္..
သူမႏူတ္ခမ္းတစ္စုံကပ်က္ရယ္ျပဳကာၿပဳံးတယ္..
"ဘာလဲတစ္ျခားသူေတြလိုပဲ အခြင့္အေရးယူမလို႔လား?ရတယ္ေလ။ဘယ္ကိုလိုက္ခဲ့ေပးရမလဲ?"
ေပါ့ပ်က္ပ်က္ေျပာလိုက္တဲ့သူမႏူတ္ကစကား..
Daသိပ္ၿပိးဘဝမက်ျဖစ္မိတယ္..
သူမတစ္ကိုယ့္လုံးလဲစို႐ြဲေနတယ္..
သူမေအးေနေလာက္ၿပိး.
ဒါေပးမဲ့သူမထိုခံစားခ်က္ေတြကိုထုတ္ျပခ်င္တဲ့ပုံေတာ့မေပၚဘူး..
သူမဒိတိုင္းဆက္ေနရင္ဖ်ားလိမ့္မယ္..
"အြန္..အခြင့္အေရးယူခ်င္တယ္..အိမ္ကိုလိုက္ခဲ့ေပးနိုင္မလား?"
