Και σε θέλω...

▪️Αναχώρηση ▪️

   Ο ήχος της ειδοποίησης στο κινητό μου αντήχησε στα αυτιά μου και με έκανε να θέλω να το σπάσω. Τα βλέφαρά μου ήταν βαριά και με ενοχλούσε ακόμα και το λιγοστό φως που έμπαινε μέσα από το πατζουρι της μπαλκονοπορτας του δωματίου μου. Το μόνο πράγμα που μπορούσα να σκεφτώ ήταν να ξεκλέψω λίγα ακόμα λεπτά ύπνου.

Μαμα: Καλημέρα ομορφιά μου, ώρα να σηκωθείς
   Καμία απάντηση...
Μαμα: Δανάη μου δεν πιστεύω να θέλεις να χάσεις την πτήση σου

   Το πάπλωμα είναι τόσο ζεστό, το στρώμα τόσο απαλό, ο ύπνος μου τόσο γλυκος, η πτήση μου.... Ωχ η πτήση μου!

Εγω: Μαμά! Τι ώρα είναι; Τι κανεις τόση ώρα; Γιατί δεν με ξυπνάς;
   Πετάγομαι απότομα από το κρεβάτι και νιώθω να ζαλίζομαι από την νύστα αλλά δεν έχω χρόνο για χάσιμο.

Μαμα: Κορίτσι μου ηρέμησε έχεις ώρα μπροστά σου είναι ακόμα 8.30

   Εγω ωστόσο, μέσα στη ζάλη του ύπνου μου δεν μπορούσα να την ακούσω ακόμα καθαρά. Έτρεξα στην τσάντα μου που με περίμενε, έτοιμη από το προηγούμενο βράδυ και άρχισα να ψάχνω μανιωδώς για τα εισιτήρια μου.
Από Θεσσαλονίκη➡️ προς Λονδίνο
Ώρα αναχώρησης: 12.30
   Έπειτα άνοιξα βιαστικά το κινητό μου για να ελέγξω την ώρα. 8.32. Και τότε ηρέμησα.
Δ. : Βρε μαμά θα μπορούσα να κοιμηθώ λίγο ακόμα, είχα βάλει και άλλα ξυπνητήρια και...

Μαμα: Αντε υπναρού τακτοποιήσε ότι έχει μείνει, γιατί 10.30 θέλω να έχουμε ξεκινήσει γαι το αεροδρόμιο. Ποιος ξέρει τι κίνηση θα έχει...
   Είπε κι συνέχισε να μουρμούριζε μέχρι που βγήκε από το δωμάτιο. Αλλά η αλήθεια είναι ότι και εμένα μου είχε φύγει η νύστα. Το μόνο που ένοιωθα τώρα ήταν ένα ευχάριστο άγχος.

   Καθώς μάζευα τα τελευταία μου πργαματα σκεφτόμουν ότι στα 19 μου χρόνια, θα ήταν η πρώτη φορά που θα ταξίδευα μόνη μου τόσο μακριά για να ζήσω σε ένα τόσο διαφορετικό μέρος.

   Ή μάλλον όχι να ζήσω. Να σπουδάσω, όπως φρόντιζε συνεχώς να μου υπενθυμίζει η μαμά μου. Βέβαια το να πάω σε μια ξένη για εμένα χώρα, όσο να ναι με τρόμαζε λίγο, αλλά στη σκέψη ότι θα εμένα στο ξενοδοχείο της θείας μου και θα είχα τουλάχιστον έναν δικό μου άνθρωπο κοντά μου, έσβηναν όλες μου οι ανησυχίες. Θα είναι μια ήρεμη χρόνια ελευθερίας....
.
.

.
   Ο καιρός ηταν υπέροχος και το τεράστιο αεροπλάνο λαμπιριζε κάτω από το φως του ήλιου κάνοντας τα μάτια μου να πονάνε. Η στιγμή του αποχαιρετησμου ήταν συγκινητική όμως από την στιγμή που πέρασα την πύλη των αναχωρήσεων το αίσθημα του ευχάριστου άγχους με κυρίευσε ξανά και έπιασα τον εαυτό μου να φαντάζεται πως θα είναι η καινούρια μου ζωή.
  
   Πριν επιβιβαστω στο αεροπλάνο φρόντισα να επικοινωνήσω μια τελευταία φορά με την θεία μου για να είμαι σίγουρη ότι θα με παραλάβει κάποιος μόλις φτάσω και ότι δεν θα ξεμείνω μόνη μου σε μια άγνωστη χώρα. Η πόλη που θα εμένα έτσι και αλλιώς, βρισκόταν αρκετά μακριά από το Λονδίνο, απο όσο ήξερα.
  
  Και έτσι έφυγα και άφησα πίσω μου κάθε ενδοιασμό.

🔶🔶🔶🔶🔶🔶🔶🔶
Αυτό είναι το πρώτο κεφάλαιο αλήθεια ελπίζω να σας αρέσει, επειδή είναι η πρώτη μου ιστορία❤️
Αν σας αρέσει αφήστε μου ένα σχόλιο μόνο για να ξέρω την γνώμη σας και εγώ υπόσχομαι να ανεβάζω part όσο πιο συχνά μπορώ ❤️❤️
Πολλά πολλά φιλιά
~Μ.