kUsuRsuZ dEğiLsİNizzz

VİJDANSIZSINIZ...

Bi yerde okumuştum
fakir olabilirsin senin suçun değil fakir
ölürsen suç senindir
Fakir  doğdum bu bana dert değil
18 yaşındayım ve hiçbir şey bitmiş değil.
Üniversiteye gitmedim daha.Meslek sahibi olmadım daha.Ve birşey söyliyim mi fakir doğmak veya olmak o kadar da dert değil
Asıl dert olan ne biliyo musun?
Huzursuz olmak...
18 yaşımda dünyanın yükü omuzlarımda sanki.
Parmağımı oynatacak halim yok
Çünkü umudum yok
Aldılar ve hala alıyorlar elimden herşeyimi
Acıları anlatmanın yolu yoktur ama insan bi anlayan istemiyo değil hayatında
Köyde doğdum şanlıurfa'nın germen köyünde.Bizim köyde 1 okul var  2.si geçen sene yapıldı.
8 kardeşmişiz biri ben doğmadan daha bebekken evimiz yanmış oda o yangında ölmüş.Çok yanmış mıdır acaba canı?
Evin küçüğüyüm ben.5 kız 2 erkek kardeşiz.
Hep yalnızdım ben.
Çocuklar oynardı kendilerine ben bakardım.Arada oyunlara katılsam bile utanırdım.
1.sınıf mıyım 2 mi tam hatırlamıyorum.
Bi gün okuldan eve geliyorum ama yol uzun hava soğuk üşüyorum.Bi yaklaştım eve çığlık sesleri var korktum hemen koştum baktım bahçede annem ablam abim bide babam.Babam küfürler ediyor.
Aldı kocman bi kayayı abimin üstüne fırlattı.
Birşey  olmadı ama,hemen komşunun evine gitmişiz hayal meyal hatırlıyorum.
Anneme sığınmışız hepimiz.
Uyicam ben diyip yan odaya gittim.
Ordan babamın elinde silah bizi öldürmeye geldiğini duydum.Kalktım hemen,gittim annemlerin yanına.Saatler geçmiş akşam olmuş.amcamlar falan bizi eve çağırmış barış olmuş herhalde.Bitti o gece.Ama öyle bi korkmuşum ki...
Sonradan anladım babam sevgili yapmış
Ablamla abim ortaya çıkarmış oda deliye dönmüş.
Biraz daha yıllar geçmiş ben hep utangaç,hep çekingenim.9 yaşındayım belki 10 pek hatırlamıyorum.bahçeye indim fazla eşyalar için bi oda var ama büyük yani öle küçük değil.Baktım Özkan kuzenim arkamdan geldi.Güvercinlerim  buraya gel yardım et bulalım dedi.Bi anda sarıldı bedenim duvarla arasında kaldı.
Öpüyor,elliyor beni...korkuyorum
Küçüğüm ama kötü birşeyler olduğunu anlıyorum.
Burda kuş yok git, git bırak beni dediğimi hatırlıyorum.Bırakmadı ama
Abime söylerim, herkese söylerim bırak dedim.Korktu herhalde özkan tamam kimseye deme gidiyorum ben dedi.
Gitti...
Yürüyorum ama düşecek gibiyim heran.
Ve tabiki kimseye bişey demedim.
Özkanı hala görüyorum acaba bana bakınca utanıyor mu diye düşünüyorum?
                            
                               •••°°°•••
12 yaşındayım,az kalmış 13 olayım.
Abimi evlendirdik.Ve borçlanmışız.
Benim anne tarafım Antalya'da kalıyor bi kısmı.7 dayım 2 teyzem var.
Gittik Antalya'ya ben küçüğüm çalışamazmışım.
1,5 seneye yakın ordayız.Siteye taşındık.
Ben okumuyorum ama,niye okumuyorum diye içerlendim hep.derken arkadaşlarım oldu.Aşağıda oynuyoruz,baktım babam beni çağrı hadi eve onlar 4-5 yaşındalar sen 14 -15 koca kızsın eve dedi.Ama koca kız değildim ki ben ve sadece birkaç yaş  büyüktüm onlardan ve benden büyükler de vardı.
Adımı soranlar oldu Aslı  dedim.Nebahat yok,istemiyorum bana öyle denilsin.Herkes aslı diyordu
Ailem bile bana aslı demeye başlamıştı.Sonra gerçek adımı bilen suna diye bir kız  yalan söyleme senin adın aslı değil dedi.Çok utandım indim aşağı herkese dedim ki benim gerçek adım nebahat affedin beni özür dilerim
Benle küsmediler ama ve bana yine aslı dediler.Hepsini çok seviyorum hala bile...
Arkadaşlarım 3.kata aslı diye bağırırlardı ben aşağı inerdim.Sonra paten kullandıklarını gördüm bende istedim.Almadılar bana.
Annem birgün pazardan geldi.
Siyah bide mavi renkli bi tane paten bit pazarından almış parası yokmuş yaa ondan.Ama benim umrumda değildi
O kadar mutluydum ki anlatamam.
İkra diye bi tane arkadaşım vardı gel aslı paten kayalım dedi.Ama ben bilmiyordum ve düşüp rezil olmaktan korkuyordum.İkra dedi ki ben sana öğretirim tuttu ellerimden
Yavaş yavaş gidiyodum ama düşmüyordum ve çok mutluydum. Herkes biraz yardım ediyordu sağolsunlar...
Ama evimizde huzur yoktu.
Hep birbirlerine kızardı büyüklerim.
Hep kavga gürültü.Ve ben hep bir yere girip kapıyı üstüme kitleyip ağlardım.
Hatırlıyorum yiyecek birşey yoktu evde 1 hafta boyunca patates yemiştik ama mutluydum gerçekten çünkü huzurluyduk.Ve biz çok güzeldik.
Derken huzurumuz hep gitti.
Abimle yengem kavga ederdi, annemle yengem,babamla küçük abim kavga ederdi...Ne bileyim işte hep kötüydük.Ve ben o zaman yazmayı öğrendim.
Onlar beni görmüyorlar,bana körlerdi ama ben onların bütün kötülüklerini gördüm...