Otobüsü kaçırdım. O mavi ve egzozundan dumanlar çıkan yaşlı ama beni bir yere ulaştırabilecek olan otobüsü kaçırdım. Belki yetişmek için yeterince çabalamadığımdan belki de otobüsün vaktinden önce gelmesi hatta belki de şoförün beni gördüğü hâlde bilerek beni almak istememesi yüzünden bu gerçekleşti. Tüm bu teorilerin dışında bir gerçeklik varsa o da kaçırmış olduğumdur ve bunu bir şekilde hayatla ilişkilendirme gereği duydum. Belki de biz de hayatımız boyunca kaçırdığımız anlar, mutluluklar, güzellikler ve diğer her şey için pişmanlık duyuyor ve bunları neden kaçırdığımız için nedenler ve bahaneler kuruyoruz kafamızda. Bunları kuruyoruz kurmasına ama bunların artık faydası yoktur çünkü geriye kalan tek gerçeklik bütün o kaçırmak istemediğimiz şeylerin çoktan kaçıp gittiğidir.
Alt tarafı kaçıp giden bir otobüs için belki de fazla laf kalabalığı yaptım ama hep yapmak istedim böyle şeyler yapmayı. Uzun ve anlamlı hatta biraz da karmaşık cümleler kurabilmek insanın duruşunu pozitif yönde etkiler diye düşünüyordum. Aslında bakarsam hâlâ öyle düşünüyorum desem yalan söylemiş olmam.
Orda burda bazen televizyonda bazen gazetelerde ve bazı zamanlarda da kitapların belli sayfalarında karmakarışık, nerdeyse beş satırlık cümleler görürüm. Bu cümleleri ilk okuyuşta asla anlayamam ve bunun benim sorunum olduğunu sanmıyorum kesinlikle. Çünkü bu cümleler derin cümleler varya anlamasam bile ilk bakışta gerçekten fiyakalı birer cümle gibi gelir gözüme. İşte burdan da anlaşıldığı gibi ben dış görünüşe ve duruşa önem veren biriyim. Hatta belki de içimde bir yerlerde bir boşluğu doldurmuş olan bu özelliğim yüzünden o eski püskü, kötü görünüşlü otobüsü kaçırdım. Onu beğenmedim ve içgüdüsel olarak ona yetişmek için gereken çabayı sarfetmedim belki de. Böyle bir şey yapıp yapmadığım hakkında kesinlikle bir fikrim yok ama dedim ya işte belki de içgüdüsel olarak otomatikman yavaşlamışımdır. Ama işte yine ortada olduğu gibi teoriler kuruyorum kafamda ama asıl ve tek gerçekliği unutuyorum. O otobüsü kaçırdım artık.
Tüm bunları düşünürken az kalsın yeni gelen otobüsü farketmeyip onu da kaçıracaktım. Bu otobüse bir bakış atar atmaz onu süzdüm ve onu kendi içimde tarttım. Canlı bir mavi renk ve parlak bir cila. Yepyeni değildi ama neredeyse yeni gibiydi. Bu otobüsü sevdim ve bu otobüse bineceğim. İçgüdülerim bana bu otobüsün kaderimde olduğunu ve benim bu saatte ona binmem gerektiğini çünkü onun tabiri caizse benim kafamdaki otobüs olduğunu söylüyordu. Onu kaçırmamış ve onu kaçırdığım zamanki gibi saçma teorilerle kafamı meşgul etmemiştim. Bir şeyi kaçırmamak ne kadar da güzel bir duyguymuş.
Otobüs beni gitmem gereken yere, kötü sürüşten olsa gerek mide bulantısıyla birlikte, götürdü. Gitmem gereken yer ne kadar da muhteşem bir yer. Burayı ne zaman görsem içimde kelebekler uçuşuyor ve gerçekten kendimi evimde hissediyorum. Burası benim okulum. Hayır ironi yapmıyordum ve burası gerçekten bana o söylediğim şeyleri yaşatıyor. Belli sebeplerden ötürü bu okula bağlıyım. Aslında sadece bir sebep desem daha iyi olur. Bu sebebi daha sonra hatırlatırım kendi kendime.
Önce tuvalete gidiyorum ve normal bir şekilde kusuyorum çünkü buna ihtiyacım vardı. Bunu yapmam lazımdı. O gerçekten benim istediğim otobüs olduğunu düşündüğüm otobüs, beni allak bullak etmişti. Başımı döndürmüş ve işi bitince beni bir başıma bırakmıştı. Tıpkı ilişkilerimizde olduğu gibi değil mi ha? Birilerinin sizin için mükemmel olduğunu düşünür ve onlarla olmak için çok istekli olursunuz. Onlarla olursunuz ama onlar sizi beraber olduğunuz anlarda farkettirmeden bitirir ve karışık bir duruma sokar. Sizinle işleri bittiğinde ise siz tek başınıza bir tuvalete gidersiniz çünkü onların size aşıladığı ve midenizi bulandıran pislikleri dışarı atmanız gerekiyordur. Atarsınız. Bu sizi mahvedebilir ya da sizi etkilemeyebilir ama bu genellikle sizin bu durumla kaçıncı kez karşılaştığınıza bağlıdır. Tecrübelerinize bağlıdır yaşayacağınız yıkım ve etki.
Edindiğimiz tecrübelerdir bizi kısmen etkilenmez yapan.
