Nobody Knows

Prologue

Patuloy ang pag agos ng mga luha sa aking mga mata. I wanted to scream so loud so that the world can notice me. I gather all the strength left in me, and stand up. Sa wakas, nakakita ako ng taong masisigurado kong hindi ako malilimutan. Patakbo kong niyakap ang aking nagiisang kaibigan.

"Venice! hindi ko na alam kung anong nangyayari sa mga tao. Dinalaw ko sila mama kanina pero pinalayas nila ko ng pumasok ako ng bahay." Mabilis na paliwanag ko sa kanya. Ngunit agad nya kong itinulak palayo. Makikita sa kanyang mukha ang confusion sa mga sandaling ito.

"Miss sorry pero di kita kilala. Baka nagkakamali ka lang ng nilapitan." Iritado nyang pahayag. "Hindi! Kaibigan kita! Ikaw si Venice! Limang taon na tayong magkaibigan!" Natataranta kong sabi. Hindi ako makapaniwala sa mga nangyayari. Di ko lubos maisip kung bakit nangyayari sakin ang mga bagay na ito.

"Ano ba Miss! Nababaliw ka na! Ako nga si Venice pero wala akong naalalang naging kaibigan kita!" With that words she rapidly vanished in my sight. Mabilis ang kanyang pag alis na tila ba natatakot sya na kausapin ko pa. Bakit? I cannot think any reason behind this. Maaari ba talaga to? Aaminin ko. Oo, I am an introvert pero never kong hiniling na sana kalimutan na ko ng mga tao.

Galing ako sa bahay ng parents ko kaninang umaga. At the age of 20, I'm already living with my own. 18 years old palang I already ask for a condo. Kaya lang sa pagpasok ko sa bahay. I open the refrigerator and find something to eat. Someone scream. And it shook me like hell. With that, I accidentally slammed the refrigerator door. I used to live here. Of course I have a key so I can freely come here.

It's my mom. "Sino ka?! Paano ka nakapasok ng bahay namin!?" And she quickly grab something to hold. And unluckily she grabs a knife and point it in me. Quickly I raised my hand like I'm surrending into something. "Mom, relaxed its me! Your daughter! Felicie!" I exclaimed. I find it funny. Kasi paano nya ko makakalimutan anak nya kaya ako. I dont know what's gotten into my mom. Nakuha nya pang umacting ngayon. Haha.

"Get out! Lumabas ka dito! Kung hindi, tatawag ako ng police!", "At isa pa, isa lang ang anak ko! At hindi ikaw yon!" Sigaw pa nya. Dito na ko nagtaka. I can see in her face that she is so scared. Its bad for her. It's stressing her too much.

"Mom stop the act! It's bad for you!" As I say those words she collapsed. Patakbo akong lumapit sa kanya. Unti unti nang nawawalan ng kulay ang kanyang mukha. "Help Dad! Where are you!? Dad?" I screamed. Alam ko nandito lang si Dad. Maybe he is in the garden. I screamed more loudly. " Dad! Help!" And with that nakita ko syang humahangos na papasok sa back door.

"Anong nangyari?! Marita!? Marita?!" Agad nyang kinuha sa bisig ko sa mama. Sakto naman ang pagpasok ng aking kapatid. Ang aking kuya. "Francis tumawag ka ng ambulansya! Dali!" Utos ni Dad. Dali dali naman itong sinunod ng aking kapatid at tumawag na sa kanyang cellphone.

Dali-daling inilipat ng aking ama at kapatid si mama sa sofa habang hinihintay ang parating na tulong. "Sino ka iha? Nobya mo ba ito Francis?" May taranta pang tanong ni Dad. Nobya? Magkapatid kami at anak mo ko. Paano kami magiging magkasintahan ni kuya?

"What the- Dad you know I have a girlfriend right? Ni hindi ko nga kilala tong babaeng to. Akala ko bisita nyo ni mama." Sabi ni kuya. Anong ibig sabihin ni kuya Francis? Bakit di nya ko nakikila? At anong bisita? And last thing I know. Parte ako ng pamilyang ito. Sa gulat ko hindi ko namalayang sinugod ako ni Dad at itinulak. Napahiga ako sahig at tumama ang aking ulo sa paanan ng coffee table sa gitna ng sala. Naramdaman ko ang sakit na dumaloy sa aking ulo.

"Umalis ka dito! Ikaw ang dahilan kung bakit hinimatay si Marita! Anong ginawa mo?!" Pagkasabi nya non ay agad nya kong hinila patayo sa pamamagitan ng paghawak sa kwelyo ng aking damit. "Dad,anak nyo ko!" Mahina kong sabi. Ramdam ko pa ang hilo mula sa aking pag kakauntog.

"Kapag may nangyaring masama sa asawa ko humanda ka! Hindi ako titigil hanggat di ka nabubulok sa bilangguan!" Banta nya sa akin. Hindi ko na nauunawaan ang mga nangyayari. Kung ito ay masamang panaginip ay sana magising na ako. Hindi na ako sumagot. Nais ko nalang lumabas ng bahay na ito at isiping hindi nangyari ang lahat ng ito.

Hindi ito totoo. Alam ko wala sa mga alinmang nangyari ang totoo. Pamilya ko ito. Hindi nila ako makakalimutan. Kaya ngayon mas pinili ko na lamang lumabas ng tahimik. Dahil kahit sa panaginip ayaw kong makita na nahihirapan ang aking pamilya. Tuloy tuloy ang aking paglalakad palabas ng dumating ang abulansya. Agad-agad nilang isinakay si Mama dito at sumunod agad si Dad sa loob nito. Matulin ang naging pagalis ng sasakyan.

Pagsulyap ko sa bahay ay nakita ko sa labas ang aking kapatid habang nakatitig sa akin. Hindi normal na tingin kundi titig ng taong may matinding galit. I never see him look in me like that before. He is the type of brother that is so caring and loving. But I know that none of these are true. So I chose to walk away.

Mabigat ang pusong tinahak ko ang daan pauwi sa aking condo. Nang maisipan kong tawagan ang aking kaibigan na si Chris na kasalukuyan ko ring manliligaw. Tatlong ring lang ay sumagot na ito. " Hello. Sino ito?" Tanong nya na ipinagtaka ko. Pati ba naman sya? Normal na sagot lagi nito sa akin tuwing tumatawag ay 'hey babe' or 'hello baby'.

I quickly turn down the call. My eyes begin to water. And I can already feel myself breaking down. I let myself slowly sit down the nearest bench. And that's when I see my best friend and it happens.

The last time I checked I'm happy with my life. A family that's far from me,because I chose to, but always checking on me. A best friend that always there for me if I want someone to talk to. A suitor that slowly I'm getting attached with. Even though I'm distancing myself to other people. I don't want this to happen. I can't believe na nangyayari ang bagay na to.

Patuloy akong umiyak ng umiyak. Wala na akong paki alam sa mga tao sa paligid ng may tumabi sa akin.

"Felicie, are you okay?" A man around just my age said. This man know me. He knows me!

But who is he?