Μια ευκαιρία.

Κεφάλαιο 1ο

Κλείσαμε δυο χρόνια εχθές με τον Στέλιο. Μου έκανε δώρο ένα πανέμορφο, μεταξωτό φόρεμα και μια μεγάλη αγκαλιά. Νιώθω ασφαλής μέσα στην αγκαλιά του. Νιώθω ζεστασιά, προστασία. Νιώθω κάτι που δεν το είχα ξανανιώσει παλιά. Κάτι μοναδικό.

Αφότου πήρα το απολυτήριο Λυκείου προπέρσι, μίλησα με την μητέρα μου και τον πατέρα μου ότι θέλω να φύγω μαζί με τον Στέλιο τον άντρα που αγαπώ. Είμαι πολύ τυχερή που οι γονείς μου είναι από τους λίγους που  συμφωνούν σε μια σχέση "μαθήτριας" και "καθηγητή".

Ναι καλά ακούσατε. Ο Στέλιος ήτανε καθηγητής μου στο λύκειο. Προτοηρθε, όταν ήμουνα Δευτέρα Λυκείου. Ήρθε το δεύτερο μισό του έτους μιας και η προηγούμενη καθηγήτρια έφυγε λόγω προβλημάτων υγείας. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου τράβηξε και πολύ το ενδιαφέρον στην αρχή. Αλλά πάντα ένιωθα την χημεία ανάμεσα μας.

Ο τρόπος που με κοιτούσε μέσα στο μάθημα, έξω στα διαλείμματα από το παράθυρο του γραφείου με έκανε να νιώθω μοναδική και ας μην παραδεχόμουν τα αισθήματα μου για αυτόν.

Θυμάμαι, που κάθε φορά που είχα ένα πρόβλημα είτε με τα μαθήματα είτε προσωπικό, εγώ πάντα καθόμουν και του τα έλεγα όλα. Τον εμπιστεύομοτν. Κάθε φορά που μιλούσαμε, χανομουν μέσα στα καταγάλανα μάτια του και ταξίδευα στο κόσμο του, στον γαλαξία του.

Σαν εχθές νιώθω ότι ήτανε όταν με πρωτοφιλησε μέσα στο σπίτι του. Είχα πάει να του επιστρέψω κάτι βιβλία που είχα δανειστεί και εκεί, στο σπίτι του έγινε. Ένιωθα η μοναδική γυναίκα στην γη. Το άγγιγμα του, το φιλί του...

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Αθήνα, 5 Φεβρουαρίου 2012.
- Άννα! Άννα! Ξυπνά! Θα αργήσεις για το σχολείο! Το λεωφορείο φτάνει σε 17 λεπτά!
Ήταν η φωνή της υπηρέτριας, της Σοφίας.
- Σου έχω ετοιμάσει πρωινό. Κατέβα να φας στην τραπεζαρία. Η στολή σου είναι σιδερωμενη και θα την βρεις στην ντουλάπα σου.
- Η μαμά και ο μπαμπάς; Που είναι;
- Έφυγαν νωρίς, δυστυχώς είχαν κάποιες υποχρεώσεις. Βλέπεις, η δουλειά του δημάρχου δεν είναι και εύκολη.
Το περίμενα. Οι γονείς μου για ένα ακόμη πρωινό δεν βρίσκονται εδώ, μαζί μου. Όλο δουλεύουν. Και τι δεν θα έδινα να γυρναγα τον χρόνο πίσω όπου θα βρισκόμασταν όλοι μαζί στο τραπέζι, κουβεντιάζοντας.

Αφού ντύθηκα, έπιασα τα μαλλιά μου κότσο και πήρα την τσάντα μου. Αυτή η μέρα αναμένεται πολύ δύσκολη για μένα, το νιώθω.

Το σπίτι ήταν σκοτεινό. Οι φλόγες στο τζάκι ακόμη τρεμοπαιζαν. Κατευθύνθηκα προς την κουζίνα και πήρα την θέση δίπλα στην θεία Καλλιόπη. Μένει μαζί μας εδώ και αρκετό καιρό. Από τότε που πέθανε ο άντρας της, "δεν έχει κανέναν άλλο στο κόσμο και νιώθει μοναξιά". Ψέματα. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το χρήμα και η καλοπέραση. Βρήκε τον πατέρα μου με χρήμα και τον εκμεταλλεύεται. Του το λέω μα δεν καταλαβαίνει.

- Πως κοιμήθηκες αγάπη μου;
- Μια χαρά θεία μου, εσείς;
- Και εγώ. Εξεροντας τους πόνους στην μέση.
- Αχ ναι! Είστε καλύτερα σήμερα;
- Ναι, Αννούλα μου. Ευχαριστώ πολύ που ενδιαφέρεσαι για μένα.
Μου πιάνει το χέρι και με φιλάει στο μάγουλο.
- Κυρία Καλλιόπη, ένας Θανάσης σας ζητάει στο τηλέφωνο.
- Θανάσης;, είπε η θεία μου προβληματισμένη
- Ναι.
- Πες του πως σηκώνομαι σε ένα λεπτό.
- Όπως επιθυμείτε.
Η Σοφία έφυγε.
- Ποιος είναι ο Θανάσης;
- Ε;
- Ο Θανάσης. Ποιος είναι;
- Έ-ενας φίλος από τα παλιά.
Η θεία μου έπιασε το φλιτζάνι με το τσάι της και ήπιε. Κουνούσε νευρικά το πόδι της και τα χέρια της έτρεμαν.
Όταν άφησε το φλιτζάνι κάτω, σηκώθηκε και πριν συνεχίσει πήρε μια βαθιά ανάσα.
- Σοφία, μπορείς σε παρακαλώ να τον συνδέσεις με το τηλέφωνο στο δωμάτιο μου;
- Μάλιστα, κυρία.
Καθώς ανέβαινε η θεία μου εγώ την κοιτούσα. Άραγε ποιος να είναι αυτός ο Θανάσης;

Λίγα λεπτά αργότερα

Το λεωφορείο έφτασε. Αποχαιρέτησα την Σοφία και την θεία Καλλιόπη.

Όταν μπήκα μέσα έπιασα την μπροστινή θέση δίπλα σε μια κοπέλα.
Όλα τα παιδιά ήταν ήρεμα. Άλλοι κοιμόταν, άλλοι διάβαζαν, άλλοι άκουγαν μουσική. Όταν κάθησα στην θέση μου, η κοπέλα με κοίταξε περίεργα. Έπειτα, ξαναγύρισε το κεφάλι της προς το παράθυρο και μαζεύτηκε.
- Γεια, εγώ είμαι η Άννα.
Η κοπέλα με αγνόησε.
Συνήθως, κανένας δεν με αγνοεί. Αν και με πείραξε δεν το έδειξα.
- Είναι εντάξει άμα δεν θες να μου μιλήσεις. Δεν θα σε ξαναενοχλησω.
- Σκάρλετ.
- Πως;
- Σκάρλετ Μακουίν είναι το όνομα μου.
- Να φανταστώ πως δεν είσαι Ελληνίδα έτσι;
Της πήρε λίγα λεπτά για να απαντήσει.
- Όχι δεν είμαι. Αλλά έχω εδώ και πέντε χρόνια που μένω Ελλάδα.
- Αν μου επιτρέπετε, γιατί ήρθες Ελλάδα.
- Δεν νομίζω να σε αφορά. Δεν έχεις καμία δουλειά να μάθεις.
- Έχεις δίκιο, συγνώμη.
Τι μπορεί να συμβαίνει σε αυτή την κοπέλα;

Στο σχολείο.
Όταν φτάσαμε, το σχολείο ήταν γεμάτο από παιδιά. Προσπάθησα να εντοπίσω την Αμαλία, την κολλητή μου αλλά μάταια.

Έτσι λοιπόν, κάθησα σε ένα παγκάκι μόνη μου. Έβγαλα το βιβλίο μου και άρχισα να διαβάζω. Ξαφνικά παρατήρησα μια σκιά να κινείται προς το μέρος μου.

- Συγνώμη το γραφείο των καθηγητών;