His story repeat itself

Short story

"Anak, seryoso ka na ba dyan? Are you really getting married?" I laughed while staring at my parents.

"Mom, dad, I love John. Atsaka ilang oras nalang ikakasal na ako." I said, still laughing. Hindi maipaliwanag ang reaksiyon ni mommy kaya inakbayan siya ni dad para kumalma.

"Ang ganda ganda talaga ng anak ko." dad uttered. I stand up and hug them.

"Thanks Mom, Thanks Dad. Thanks for eveything."

"O' sya, mauna na kami. Antayin ka nalang namin sa simbahan. Mag aayos pa ako. I don't want to be ugly in your wedding day." My mom said. I laughed again while staring at them going out in the room. Silence filled my ears. My eyes got fixated to my flowers. Atlast I am getting married to the man I love, I smiled contentedly.

I thought he was just a random stranger whom I met, but I didn't expect that this stranger would have a big part in my life.

"Punong puno ng pimples ang mukha, hindi maputi, hindi din katangusan ang ilong. Hindi marunong mag make up at hindi kagandahan ang katawan. Kaya anong laban ko doon? Sinong magmamahal sa akin ng ganito ako?" Bulong bulong ko sa sarili habang umiiyak.
"Me." Gulat akong napalingon nang biglang may nagsalita.
"Nagulat ba kita?" I just stared at him curiously.
Natawa siya at kinamot ang batok. Namumulang inabot ang kamay sa akin.
"John pala" Nalipat ang titig ko sa kamay na nag aabang sa akin. Nahihiyang binawi ang kamay at ngumiti nalang. Napansin siguro niyang wala akong balak makipag kamay sakanya.
"Narinig kasi kita habang dumadaan ako. Don't belittle yourself. Hindi lahat ng lalaki nakabase sa itsura. Sadyang napunta ka lang talaga sa maling tao. Hindi dahil sa madami kang pimples o hindi kagandahan ang katawan eh wala ng magmamahal sayo."
Dahil sa sinabi niya ay mas lalo akong naiyak.
"Hey, bakit ka umiiyak? Hindi naman nakakaiyak yung sinabi ko."
Napangiti nalang ako sakanya kahit na lumuluha pa ang mata ko.
"Maricel."
"Huh?
"Maricel ang pangalan ko."

He became my bestfriend who's always there for me.

"Iniwan na nga ako ng litseng boyfriend ko, bagsak pa ako sa exam. Ano ba yan!" Reklamo ko sa kaibigan kong si John habang nakatitig parin ako sa resulta ng exam namin. Nagtataka akong lumingon sakanya kasi kanina pa siya walang imik habang ako kanina pa nagrereklamo. At ayun nga, tawang tawa pala ang gago. Binatukan ko nga, pagtawanan ba naman ako.
"Aray! Ano ba cel?" Sabi nya habang natatawa parin.
"Sayang saya ah." I replied.
"Nakakatawa kasi itsura mo" sabi nya habang natatawa parin.
"Itututor nalang kita para sa next exam hindi ka na bumagsak, deal? Atsaka hayaan mo na yung gagong yun. Malay mo paglipas ng panahon, siya na maghabol sayo." Dagdag niya.
"Yeah right, as if naman na babalikan ko pa siya. Pero itututor mo ako ha?"
"Opo kaya tara na at baka malate pa tayo."

But sometimes he's like my father.

"SAAN KA NGA ULIT?" Halos mabingi ako sa sigaw niya kahit sa phone lang naman kami nag-uusap.
"Nandito nga po sa labas. Magpapaprint lang, nasira kasi yung printer bigla." Sagot ko.
"Gabing gabi na ah! Paano pag may nangyaring masama sayo sa daan?" Histerya niyang sabi.
"Medyo malapit lang naman eh." Natatawa kong sagot.
"Wag kang lalabas diyan sa shop at susunduin kita. Hintayin mo ako Maricel ha."
I just rolled my eyes. "Yeah, bilisan mo ha? Malapit na akong matapos dito."

He is always there whenever I need help.

"Oh, kape para sa puso mong sawi." I glared at him while typing something in my laptop. He just laughed at my reaction.
"Ano pa bang kulang?" Dagdag niya sabay tingin sa ginagawa ko.
"Mga RRL nalang ang kulang. Ang hirap palang maghanap." Nakapangalumbaba kong sagot.
"Amin na nga." Sabi niya sabay kuha sa laptop.
"Alam mo, kailangan mo lang mag tiyaga sa paghahanap."
"Parang love lang yan, huwag ka dapat magmadali. Kailangan mong mag tiyaga sa paghihintay kung kailan siya magiging okay." Dagdag niya na nagpakunot sa noo ko.
"May nililigawan ka ba?" I don't know, but I felt a pang in my heart knowing that he's courting someone.