💙အ႐ႈံးဒိုင္ယာရီ(အရှုံးဒိုင်ယာရီ)💚 (Completed)

Part~~~3 (Final)

အေရးေပၚခန္းမွာ ႏွစ္ရက္တိတိ
သတိေမ့ေနခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္က ငယ့္ကိုအေဝးပို႔မဲ့ေန႔မွာေတာ့ ႏိုးထလာခဲ့တယ္...
ေဆးရံုဆင္းဖို႔ ဆရာဝန္ေတြကို
အသဲအသန္ေတာင္းပန္ေပမဲ့
လံုးဝဆင္းခြင့္မေပးၾကဘူး...
ခ်စ္ရတဲ့ ငယ့္မ်က္ႏွာေလးကို
ေနာက္ဆံုးၾကည့္ခြင့္ေလးေတာင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမေပးၾကဘူးလား..
ကြၽန္ေတာ့္ကို မသနားၾကဘူးလားဗ်ာ...
ငယ္က ဒီကမၻာႀကီးမွာ ကြၽန္ေတာ္အခ်စ္ဆံုးသူဗ်...

"ဆရာရယ္ ေဆး႐ုံဆင္းခြင့္မေပးရင္လည္း
အျပင္ထြက္ခြင့္ေလးေတာ့ေပးပါ...
ကြၽန္ေတာ္မလိမ္ပါဘူး...ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာမွာပါ...
ငယ့္ကိုၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ...
ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ငယ့္ကိုေတြခ်င္လို႔ပါ...
ငယ့္ကိုမေျပာရေသးတဲ့စကားကို သြားေျပာခ်င္လို႔ပါဆရာရယ္..
ကြၽန္ေတာ့္ကို အျပင္ခဏထြက္ခြင့္ေပးပါေနာ္..
ဒူးေထာက္ၿပီးေတာင္းဆိုပါတယ္ဆရာရယ္"

ကြၽန္ေတာ္မ႐ွက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး...
ငယ့္ကိုေတြ႔ခြင့္ရဖို႔ ဒူးေထာက္႐ုံမကလို႔ ႐ွိခိုးဆိုလည္း႐ွိခိုးႏိုင္ပါတယ္....
ဒူးေထာက္ကာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔
အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုေတာင္းဆိုေနတဲ့
ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ဆရာဝန္သနားသြားလို႔ထင္ပါရဲ႕...
စိတ္မေကာင္းတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ျပလာတယ္...
ဆရာဝန္ေနာက္က သူနာျပဳေတြဆို ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီးမ်က္ရည္ေတြဝဲလို႔...
ဆရာဝန္ခြင့္ျပဳခ်က္ရတာနဲ႔ ေဆး႐ုံကေနအေျပးထြက္ခဲ့တယ္...
ငယ္ေရ ကိုကိုလာၿပီ...ငယ့္ကိုေျပာစရာ႐ွိေသးတယ္..

တကၠစီတစ္စီးကိုတားၿပီး ငယ္႐ွိရာကိုသြားေနမိတယ္..
ခုမွသတိရခါစမို႔ ကြၽန္ေတာ့္ပံုစံက
တမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕..
ကားဆရာက ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန
တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔...လူေတြဘယ္လိုထင္ထင္ ကြၽန္ေတာ္ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ပါဘူး...
ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ႐ွိတာ ငယ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ...

"ေရာက္ၿပီခင္ဗ်"

ကားဆရာရဲ႕ေရာက္ၿပီလို႔ၾကားတာနဲ႔
ကားတံခါးဖြင့္ကာ အျမန္ေျပးဆင္းမိတယ္...
ကြၽန္ေတာ့္အေတြးထဲမွာ႐ွိေနတာ ငယ့္ကိုေတြ႔ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့စကားေျပာခြင့္္ရဖို႔....