Een schreeuw verliet m'n mond, en tranen stroomde over m'n wangen. De pijn scheuren gleden over m'n rug naar beneden. "Het spijt me, Syra. Maar dit heb je zelf zo ver laten komen" hoorde ik Michaël zuchten, ik zag hoe spijtig hij naar me keek. Met een overgevend gevoel liet ik mezelf op m'n knieën vallen. Naar boven kijken deed ik niet, ik kon hem niet meer recht in zijn ogen aankijken. Michaël schraapte zijn keel even voor hij sprak. "Hierbij veroordeel ik jou, Syra tot terug keer naar de aarde als gevallen engel". Zijn stem was hees, alsof hij gehuild had.
De pijn in m'n rug werd alleenmaat erger. Ik keek achterom, naar m'n vleugels. Ze zaten onder het bloed, en werd langzaam zwart.
Gevoel werd langzaam minder. Emoties borrelde op. Woede, verdriet vooral.
"Het gaat je goed, Syra" hoorde ik nog vaag op de achtergrond, daarna voelde ik mezelf vallen.
