Ktoś

Gdzieś

Per. Polska                                                                                                                                                                           Obudziłam się na zimnej podłodze. Nie byłam związana, ale i tak nie mogłam się ruszyć. Całe moje ciało mnie bolało.  Po chwili zobaczyłam Węgry, był nieprzytomny, ale chyba nie był ranny. Obok mnie leżał Niemcy, który był już przytomny, ale prawdopodobnie w tym samym stanie co ja. Mniejsce, w którym się znajdowaliśmy, nie miało okien i tylko dwoje drzwi, sufit, który wyglądał jak w kaplicy, lecz pokazane na nim bóstwo było najstraszniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek ujrzałam. I najdziwniejsze, w całym pokoju, były lustra, które znajdowały się wszędzie oprócz sufitu i drzwi.  Kiedy dokładnie przeleciałam wzrokiem po pokoju, dostrzegłam prawie wszystkich, którzy byli na konferencji. Właściwie to nie widziałam tylko ONZ. Ktoś siedział na krześle obok jednych drzwi, czyli prawdopodobnie chciał byśmy otworzyli drugie drzwi, inaczej by siedział  w środku pokoju, zatem za A) za drugimi drzwiami jest pułapka, za B) za drugimi drzwiami jest pokój, w którym mamy się, z jakiegoś powodu, znajdować, ale nie wiem czemu, jeśli nas sam potrafił przedostać do innego miejsca, za C) w ogóle to nie przemyślał, za D) jest po prostu głupi, albo za E) chce nas sprowokować, aby otworzyliśmy drzwi, u któych siedzi. Z tych rozmyślań wyrwał mnie Niemcy.                                                

N - Możesz się ruszać? -                                                                                                                                                      PL - Nie, a ty? -                                                                                                                                                                        N - Też nie. Masz jakiś plan? -                                                                                                                                            PL - Mam, ale teraz nie jest możliwe go zrealizować. -

Wtedy przykuł moją uwagę Węgry, który się zaczął się budzić. 

PL - Jak się czujesz? -                                                                                                                                                            W - Wszystko mnie boli i nie mogę się poruszać. A jak się czujesz ty? -                                                          PL - Tak samo jak ty. -   

W tym momencie Ktoś wstał z krzesła i zaczął swój długi monolog.

Ktoś - Pewnie zastanawiasz się gdzie jesteś, kim jestem, czego od Ciebie chcę i czemu właśnie TY. Odpowiedzi są zbyt proste, by je Ci zdradzać, więc ... może zagrajemy w grę? Jeśli odpowiesz poprawnie, będziesz mógł wrócić i pomogę Ci z pandemią, lecz jeżeli podasz odpowiedź błędną, czeka  Cię kara.                                                                                                                                                     WB - To znaczy? -                                                                                                                                                                    Ktoś  - Nikt nie żadne pytania? No to fajnie. Do następnego!

I znikł. Wówczas wszędzie zapanowała panika i ja wciąż nie mogłam postanowić, które drzwi otworzyć. Niektórzy chcieli zostać w tym pokoju, inni chcieli otworzyć drzwi nr. 1 i jeszcze inni drzwi nr. 2. 
Nagle usłyszałam otwieranie drzwi, Czechy przypadkiem otworzył drzwi nr. 2. I za nimi się znajdował...

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Wiem, że ten rozdział był troszeczkę krótki, lecz w następnym spróbuję się poprawić. Dziękuję wszystkim, którzy tutaj dotarli { naprawdę, ja nie wiem jak to się komuś udało, ta książka jest złem [ nie piszę to, dlatego, że chcę by się na de mną ktoś zeżalał ( moja polszczyzna) , ale dlatego, że jest to prawda]}. I chyba chcę zrobić artbooka i jeżeli by się tak stało , to co mam pierwsze narysować? ( Nie muszą to być tylko postacie z countryhumans, może to być anime czy dowolna rzecz ze świata rzeczywistego.) Dziękuję bardzo za przeczytanie.