Angel

The Begin

Eerste dag op deze school. Waarom moesten mijn ouders nou verhuizen, ik voelde mij net een beetje thuis. Ik ben altijd al zo geweest, en daar houden ze geen rekening mee. Een obstakel ben ik voor ze omdat ik niet zoals die andere meiden ben, ik ben gewoon wie ik ben. Helaas zijn mijn ouders nou eenmaal zo; die denken alleen aan zichzelf. Mijn moeder meer dan mijn vader, mijn vader geeft nog om me, en hij staat nog voor mij klaar. Ik heb op de basisschool veel aan hem gehad. Mijn moeder laat mij altijd stikken, mijn vader tegenwoordig ook. Dat doet mij wel pijn. Dit is mijn leven nu eenmaal, en daar kan ik niks aan doen na alles wat er is gebeurt. Niet meer.

Ik ben bijna altijd alleen, ik vertrouw niemand meer. Niet na wat er is gebeurt, en dat is ook een reden dat we zijn verhuist. Vanwege mijn verleden zeg maar.

En nu sta ik dan voor mijn nieuwe school met die stomme motor, de school is groot met een aangebouwd stuk en veel kleuren, met wel drie verdiepingen en best luxe, en dan ik met mijn motor. Ik denk dat ik bijna de enige van het vrouwelijke geslacht ben die op een motor rijd. Wie wil nou een meid met een motor? Wie zou míj trouwens al willen hebben? Moet ik zeker eerst aan mezelf vragen. Ik ben niet echt lelijk, ik vertrouw alleen bijna niemand, ik ben eigenlijk bestwel stil, verlegen en negatief over mezelf, niet altijd negatief hoor! Mijn haar is eigenlijk ook niet al te best, het is een en al wild woest haar, dat je bijna niet kan temmen met een donkere kleur die soms voor zwart uit kan gaan. Ik heb wel mooie rondingen, die verberg ik alleen liever. Ik ben er eigenlijk wel aan gewend dat ieder ander er beter en mooier uitziet, of om het zo te zeggen opvallender is, en dan vooral bij de jongens.

Ik zet mijn motor op de leerlingenparkeerplaats en zet hem op slot, dan loop ik naar binnen. Ik weet na een halfuur wachten de conciërge te zien en krijg dan mijn lesrooster, hij legt mij in het kort uit waar ik moet zijn en in wat voor lokalen. Dat is voor mij wel genoeg ik kan een school in één dag kennen, van binnen en buiten.

Niemand merkt mij op of zegt iets, zelfs de leraren stellen mij niet voor. Ik heb geen behoefte eigenlijk om iedereen te ontmoeten, dus ga ik gewoon op in wat de andere al hebben gehad. Het laatste uur heb ik scheikunde, eigenlijk heb ik dan een partner nodig dat denk ik tenminste, of ik die krijg weet ik alleen niet. Waarschijnlijk niet. Als ik het lokaal in kom is het groot en er zijn twee personen tafels dus je moet er inderdaad een partner voor hebben. Ik ga op een plek achterin de klas zitten waar denk ik niemand zit.

Ik houd het denk ik wel bij mezelf, dat is makkelijker, want ik weet hoe ik met mezelf om moet gaan.

Oké dat is één grote leugen. Ik snap mezelf helemaal niet.

'Nou goedendag Juffrouw Parks. Ik wist niet dat dit al uw eerste dag was!' hoor, ik een stem vrolijk zeggen. Als ik op kijk zie ik een man, hij is gespierd en ziet er verzorgt uit, ook eigenlijk wel knap. Als ik eerlijk moet zijn.

'Goedendag. En waarschijnlijk bent u niet de enige... hoe kent u eigenlijk mijn naam, dit is mijn eerste dag dus...?' vraag ik hem vriendelijk. Hij kijkt mij alleen grijnzend aan en gebaart dat ik ergens moet gaan zitten, dus doe ik wat hij zegt. Nu kijken ook een aantal klasgenoten naar me, en dat vind ik nou weer niet fijn, dat er naar mij word gekeken. Ik wil juist Niet opvallen.

'Oh, is er een nieuweling? Ik had der niet opgemerkt. Had eigenlijk wel gemoeten met dat lijf,' hoor ik een bekend kakkerig stemmetje zeggen dat redelijk hoog is en ik heb een slecht voorgevoel. Als ik mij omdraai zie ik Cassandra staan, en ze lijkt verrast als ze mij ziet, je ziet ook angst als je haar goed kent weet je dat en kun je dat zien. En als je diep in haar blauw groene ogen kijkt ook, en dan zie je ook meer. En dat meer hoef ik nooit meer te zien.

'Leuk jou ook weer is te zien,' zeg ik met een grijns. Ze is wel een hele kop groter omdat ik zo klein ben, ondanks dat weet ik dat ze me niet aankan en niet bepaald vrolijk is mij hier te zien, na al haar verraad en mijn woede. Vooral mijn woede denk ik op dit moment.