artık vardı
aradan geçen zamanla, verdiği kararlarla, yaptığı hatalarla bütünleştirdiği zamanlarını artık önemsizlikten önemliye dönüştürmeyi başarmıştı çünkü yaşamanın bi anlamı olmalıydı hatalarıyla, çılgın kararlarıyla, mutsuzluğuyla, mutluluğuyla hayat bir bütün olmalıydı bi gün son veren ama o güne kadar en büyük heyecan, en büyük umut olan bi döngüydü ve buna tutunmaya zor da olsa karar verdi.
————————————
O gün
yaşamanın saçmalığıyla düşündüğü bilinçsiz düşünceler beynini ele geçirirken yapayalnız, ışığı sönmüş kız sevmediği o yolda ağlamamak için her defasında kendine nefret etmeyi hatırlattığı ama her defasında başaramayıp ağladığı sokaklardan geçerken son kez geçiyor olma umuduyla kendini teselli ederek her bir sokakta yaşadığı anılarını son bir defa canlandırdı burda güldüğü, burda sevdiğiyle sarıldığı, burda arkadaşıyla oturduğu... her bir yeri, önemi olmayan her bir şeyi.
ezbere bildiği ölüm yan etkili bir ilaç reçetesi gibi hayatındaki her şeyi büzüştürdü ve öylece fırlattı.
boğazında biriken acı ilaç tadı yaşadığı çoğu şeyden daha acıydı öyleyse neden bunu istiyordu belki de anılarla kalmak daha iyidi ama bunu düşünemeyecek kadar güçsüzdü
geçen zamanla kapanmaya başlayan bilinci ve sönmeye başlayan yaşam ışığı olmak istediği yerin bir başlangıç adımıydı
aynaya baktığında iğrendiği,korktuğu kendinden kaçarak uzaklaşmak istedi
olmak istediği yerin bu olmadığını anladı ama bunun için biraz geçti sanki.
çoğu şey için geçken geç olmadığını kendine inandıran insanlar gibi kendine inanmaktan başka çaresi olmadığını anladı. uyandığı morg kadar soğuk yoğun bakım ünitesi yatağında.
başarmıştı kendine inanmıştı ve burdaydı
ve burda olabilmek için kendini epey bi yormuştu. ama buna değmişti
o gün yaşamanın değeriyle beraber yeni umutların yeni başlangıçların o kendine inandığı sürece olmaya devam edeceğine kendini ikna etmişti
ama kendiyle mücadele etmekten yorulan biri
ne kadar kendine inanmak isteyebilirdi ki
