Kaderimizdi Sokaklar

Sessiz Sokak

  Her günüm aynı geçerken her günüm onun beni ne zaman seveceğini düşünürken geçiyordu.O benim kankamdı,okula birlikte gidip geldiğim ve biricik sevdiğim biricik Erim'im idi...

   Her zaman ki gibi 12.15'te kapısının önünde aşağı inmesi için bekliyordum, 5 dakikanın ardından aşağı inince onu her gördüğüm de içim de oluşan kıpırtı gün yüzüne çıkıyordu. Her zaman ki  neşeli halinden eser yoktu.3 yıllık kankam 2 yıldır hoşlandığım kişiydi ve anlamam gayet normaldi. Yol boyunca hiç konuşmadık,okul sokağına geldiğim de '' Erim iyi misin bu kadar mutlu olman garip'' diyerek dalga geçtim fakat bana verdiği cevap onun normalde vereceği cevap değildi. Bana '' Hiç karar vermekte zorlandığın bir olay oldu mu ? '' dedi. Cevap veremedim bu kadar kolay bir soruya cevap veremedim ve ona yardım edemedim.Onun için üzldüm o da benim gibi etrefındakilere mutlu fakat dertlerini kendi başına halletmeye çalışıyor,bu da onu zorluyor... Okul da hiç görmedim her görmediğim de üzüldüm ama aklıma hep onunla geçirdiğimiz güzel anılarımızı aklıma getirmeye çalıştım, birbirimizi uyuz etmelerimiz beni dinlemediği için ona bağırdığım sonra gülmeye başladığımız zamanlar, bir keresinde de köpek kovalamıştı bizi ikimiz de acayip korkarız köpekten nasıl kurtulduğumuzu sormayın. Çıkış vakti geldiğin de normalde o beklerdi beni önceden bu sefer ilk ben gelmiştim her zaman buluştuğumuz Atatürk büssünün önüne orada ki duruşunu beni bekleyişini hatırlayınca gözümden çıkmak için zorlayan göz yaşım . Biraz bekledikten sonra Erim'in '' Özge hadi kalk gidelim'' demesini duydum ben uyumuş muydum? Neyse ki etraftaki öğrencileri görünce 2,3 dakikalık bir mola olduğunu anladım elimi beni kaldırması için Erim'e uzattım. Kalkıp okuldan çıktık, hiç konuşmadan ''𝙨𝙚𝙨𝙨𝙞𝙯 𝙨𝙤𝙠𝙖ğı𝙣''  sessizliğini dinledik sonra kafasını kaldırıp bana ''seninle bu yolları el ele yürümek istiyorum benimle bu sokakları el ele yürür müsün?'' dedi...