Kaderimizdi Sokaklar

͏Ka͏l͏p ͏Atış͏l͏a͏rı

    ''Seninle bu yolları el ele yürümek istiyorum benimle bu sokakları el ele yürür müsün ?'' dedi.

 Kalbim durdu,zaman durdu sadece bakışlarında ki mahcupluk her cevap vermediğim saniye artıyordu,tek artan şey buydu ve ben kilitlenmiştim.Bana'' Özge biliyorum kankayız ve bu dediğim sana saçma gelecek ama ben 3 yıldır sana karşı bir şeyler hissediyorum,ilk görüşte aşka inanmazdım ama seni gördüğüm an ilk görüşte aşka inandım,gülünce kısılan gözlerin,dünyanın en güzel gözleri sen de,en güzel gözleri için de kaybolduğum gözlerin,Özge ben sana ölüyorum sensiz geçen her saniyem de neden yaşıyorum diyorum,lütfen bir şans ver.'' .''Erim ben zaten sana karşı bir şeyler hissediyorum.'' O an ikimiz de bitik haldeydik benim mutluluktan ve şaşkınlıktan ağladığım için şişmiş gözlerim,onun dağılmış saçları el ele yürüdük bu sokağı annem aradı ''Kızım neredesin yemek yiyeceğim seni bekliyorum'' dedi anneme zaten her şeyi anlatacaktım ama sırası değildi bir yalan uydurdum ve Erim'le kaderimiz olan bu sokağı el ele yürüdük sonra bir banka oturduk her şey o kadar hızlı gelişmişti ki yorulmuştuk ama mutluyduk bir anlık cesaretle kafamı Erim'in omzuna yasladım o da saçımla oynamaya başladı.. 1 saat boyunca ''𝓴𝓪𝓵𝓹 𝓪𝓽ış𝓵𝓪𝓻ını'' dinledim Erim'in, Erim'de saçlarımı okşadı.Sonra üşüdüğümü hissedince Erim'e ''Erim şu an çok mutluyum ama evde annemi tek bırakmak istemiyorum biliyorsun.'' dedim.''Biliyorum hadi gel dönelim.'' dedi. Yürüdük ayrılma vakti geldiğin de annemin tek başına daha fazla yalnız kalmamasını istediğimden koşmaya başladım hızlandım hızlandıkça yüzüme vuran sert rüzgar ve birden nedensizce ağlamaya başlamam,ne yaşamıştım az önce bu kadar mutlu olmaya alışık değil bünyem...                                                                                                    Annemi yalnız bırakmak istemiyorum çünkü babam yok ben küçükken babam annemi dövüyordu en sonunda bir şekilde boşandılar.Uzun zamandır görmüyorum ve mutluyuz annemi yalnız bırakmayı sevmiyorum.