Ενίοτε, βλέπω αυτο το παράξενο όνειρο. Κερτ Κομπειν και Τζιμι Χεντριξ στην κιθάρα.. και η Ειμι Γουαιχαουζ τραγουδαει. Λενε νεα τραγούδια που κανείς δεν ξέρει. Όταν ανεβαίνουν στο σύννεφο τους , βρέχει καταρρακτωδώς. Κι αν μείνεις ακίνητος...ακούς τα τραγούδια τους μερα απο τον ηχο της βροχής. Για να είμαι ειλικρινής δεν ακούω τίποτα οταν βρέχει.. εκτος απο τις σκέψεις μου. Δεν αντεχω τη βροχή. Η βροχή μου θυμίζει τη μερα που η μητέρα μου αποφασίσε που ήταν η τελευταία φορά που την απαιτούσε ο πατέρας μου. Ήμουν 6 χρονών κι ακόμη πίστευα στον Αι Βασίλη.
-Ας το συζητήσουμε, Σαμπιν
-Άι πνίξου, κοπανε!
Ο πατέρας μου πάντα έλεγε "αν δεν κοιτάς, τοτε δεν θα σου συμβεί κανενα κακο". Το πίστεψα μάλιστα. Μολονότι αναρωτιόμουν, ενίοτε, πως ο χοντρός Αι Βασίλης χωράει στην καμινάδα. Οτι λενε οι μεγάλοι ηταν πάντα ψεμα.
- Όλα θα πάνε καλά.
- Όπως είπα, παλιά ψέμα.
Ο πατέρας μου πήρε τα πράγματα και την κιθάρα του και έφυγε απο το σπίτι όμως...πέρασε ενα φορτηγο και τον πάτησε. Εκείνη την μερα συνειδητοποίησα..ότι η ζωή είναι όπως τα παιδικά γενέθλια. Πάντως σίγουρα όχι τα δικα μου...
