Ik werd wakker van voetstappen die zachtjes probeerde te doen, maar gewoon simpel weg net iets te lomp waren. Ik hoorde hem in de keuken een ontbijd maken. Hem was Derek en Derek was de liefste, grappigste , handigste en de beste man op de wereld. Wij zijn niet getrouwd, nog niet, op een dag wel maar dan moetten we eerst alles op een rijtje hebben, en daar zijn we ver van, vooral ik. Derek die weet wat hij wil. Wanneer hij het wil en hoe hij het wilt. Maar ik, ik heb geen idee. Ik weet nauwelijks wie ik ben. Sterker nog ik heb geen idee. Wie ben ik? Ik ben Kate Beckett rechercheur in New York, hoe ik me voel? Geen idee, misselijk, duizelig en gebroken, gebroken van binnen, misselijk van het verdriet en duizelig van alle gedachten, of duizelig van het te weinig eten? En misselijk van de honger? Ik weet het niet. Ik deed mijn ogen open stond op. Stapte uit het bed en liep richting de badkamer "Goeiemorgen schoonheid!" Zei Derek opgewonden uit de keuken "Goeiemorgen" Ik had nog maar net de N gezegd en hij kuste me met zijn zachte lippen op de mijne "Goed geslapen?" "Kan niet beter, jij?" "Ook prima" Zij hij terwijl hij slokje van zijn te heten koffie wou nemen "Ik heb koffie gezet en ben wafels aan het maken" Ik lachde en keek naar hem "Bedankt ik kom zo" En ik liep naar de badkamer. Ik deed de badkamer op slot en zuchte diep. Ik leunde met beide handen op de wasbak en keek in de spiegel. Mijn badjas hing open slapjes naast me lichaam. Ik keek in de spiegel diep in mijn eigen ogen "Echt? Is dit wie ik ben wie ik zijn wil?" Fluisterde ik tegen me zelf . Ik keek weer naar me zelf. Ik keek naar mijn gezicht, ik had grote, zwar ,donkere walle. Mijn lippen waren droog en gescheurd Mijn gezicht werd ook maagerder, je kon mijn jukbeenderen zien, mijn oog kassen zag je zachtjes door mijn vel drukken. Mijn ogen waren rood, rood van het huilen? Van het elke dag en nacht weer huilen. Ik huilde als ik opstond en ik huilde mezelf in slaap. Mijn haar zat door de war en was vet omdat, ik niks anders doe dan wakker worden, naar mijn werk gaan, thuis komen en dan weer slapen. Ik keek naar mijn lichaam je zag me ribben door mijn huid heen drukken, zo duidelijk dat ik soms bang ben dat ze er door heen scheuren. Ik was bleek. Vroeger was ik juist licht bruin, van altijd maar in de zon liggen. Maar nu kwam ik nauwelijks buiten. Mijn benen zagen er raar uit. Ze waren dun en je zag mijn botten er door heen. Mijn knien stonden een beetje schreef en ik trilde. Ik hield me zelf stevig vast aan de wasbak. Op mijn boven been sronden rooien streepjes, netjes onder elkaar. Dat was dan ook het enige wat netjes was aan mij. 1 van de dunne rooie streepjes was weer gaan bloeden. Ik veegde voorzichtig het bloed weg maar het bleef maar bloeden. Ik keek er naar in de spiegel, ik gaf er niet meer om. Ik keek naar mijn dunnen arme. Daar was ik wat minder netjes geweest, daar stonden er geen dunne lijntjes onder elkaar daar stonden krassen. Over mijn hele armen de ene kras was wat dieper dan de ander, de ene was wat ouder dan de ander maar ze waren allemaal gezet met een reden, omdat het toch niks uit maakt. Niemand houd van mij. Ik ben lelijk, dik, stom, ik ben niks waard en iedereen haat me. Alles wat ik doe gaat verkeerd. De wereld is beter af zonder mij. Maar zelfmoord lukte niet, want er was 1 iemand op de wereld die van me houd, Derek. Ik heb al 3× mijn polsen proberen door te snijden. Maar elke keer was hij er. Ik wou mezelf ophangen. Maar hij kwam binnen stormen ik schreeuwde nog "Laat me gaan! Asjeblieft hou me hier niet gevangen! Laat me gaan! Asjeblieft laat me gaan" En toen was ik huilend op de grond in gestort. Ik zuchtte keek weer naar de spiegel. Vlak bij de wasbak lag er een schaar. Ik pakte hem. Deed hem open en zette hem op mijn bovenbeen, net onder het onderste rooie streepje het koude ijzere blad van de schaar voelde ik op mijn bovenbeen. Ik duwde iets harden en haalde toen uit. Ik voelde hoe het blad door mijn huid sneed. Een kleine pijn scheut ging door mijn lijf. Het deed niet meer zo een pijn als de eerste keer. Het bloed drupte er voorzichtig uit. Ik zette het blad weer neer maar dan nu op een oud litteken boven de nieuwe snee en daar ging het blad weer. En zo ging het 12 sneeën veder. Er droop nu bloed langs mijn been. Ik liet de schaar vallen en ik probeerde een stukje w.c papier te pakken. voorzichtig ging ik met het stukje papjer langs de sneeën. Daarna steed meer naar bendeden, tot mijn been weer schoon was. Maar bij de sneeën was het weer begonnen met bloeden. Ik raapte de schaar op en veegde het bloed van de grond. Mijn bloed veegde ik van de grond. Hoe is het ooit zo ver kunnen komen? Dat ik ooit mijn eigen bloed van de grond veegde. Ik zakte door mijn beenen en ik liet me een beetje vallen. Ik leunde tegen de deur en ik begon zachtjes te huilen "Hey lieffie kom je? De waffels zijn klaar!" Riep Derek door de deur heen van uit de keuken.
