Truth or Death?

~35~

"Θα το σκεφτώ" απάντησε εκείνη 

"Όπως νομίζεις" απάντησε οι τρεις νεαροί 

Ο Στέφανος, η Λυδία και η Νάντια χαιρέτησαν τη Ρόζα και έφυγαν. 

"Τι κάνουμε;" ρώτησε η Νάντια, μόλις μπήκαν στο αυτοκίνητο

"Δεν ξέρω. Δεν την είδα και πολύ πρόθυμη να μας βοηθήσει" απάντησε ο Στέφανος

"Καλά δεν έχει περάσει και λίγα" την υπερασπίστηκε η Λυδία

"Ναι, δεν θα διαφωνήσω σε αυτό, αλλά και πάλι θα μπορούσε να μας βοηθήσει να τελειώνουμε με αυτή την υπόθεση" απάντησε ο Στέφανος

"Πρέπει να συνεχίσουμε να ψάχνουμε μόνοι μας. Ίσως αν βρούμε τους άλλους δυο καθηγητές να της είναι πιο εύκολο να μας δώσει τα στοιχεία" είπε η Νάντια 

"Ναι από τις κοπέλες ό,τι μπορούσαμε να βρούμε το βρήκαμε. Τώρα πρέπει να προσπαθήσουμε μια άλλη προσέγγιση" συμφώνησε και η Λυδία 

"Ωραία θα ψάξω πάλι στα αρχεία μήπως κάτι μου ξέφυγε" είπε η Νάντια 

"Κι εγώ θα διαβάσω ξανά το ημερολόγιο της Άννας. Από ό,τι φαίνεται της αρέσει να κωδικοποιεί τα ονόματα" είπε η Λυδία 

Είχε ήδη νυχτώσει και οι τρεις φίλοι κατευθύνθηκαν προς τα σπίτια τους. Ήταν μια μέρα πολλών αποκαλύψεων και είχαν ανάγκη λίγη ξεκούραση. 

Την επόμενη μέρα, η Λυδία ξύπνησε και ήπιε λίγο καφέ. Έπειτα, έβγαλε από το συρτάρι της το ημερολόγιο την Άννας και άρχισε να το διαβάζει από την αρχή. Προσπαθούσε να βρει κάποια κρυπτογραφημένη λέξη που να υποδηλώνει τα ονόματα των υπαιτίων. Όμως δεν υπήρχε κάτι μυστήριο που να αφήνει ερωτήματα. 

Την ίδια ώρα, η Νάντια άρχισε να πληκτρολογεί λέξεις που να αφορούν τα ζητούμενα τμήματα και τον θάνατο του ενός. Όμως κι εκείνη δεν είχε καμία επιτυχία. Απογοητευμένη ξεκίνησε να διορθώνει ένα άρθρο. 

Οι μέρες πέρασαν με την παρέα να αδυνατεί να προχωρήσει. Είχαν συναντηθεί όλοι στο σπίτι της Νάντιας με σκοπό να συζητήσουν τα επόμενα τους σχέδια.  

"Βρήκες τίποτα στα αρχεία;" ρώτησε ο Στέφανος τη Νάντια 

"Όχι, τίποτα. Εσύ, Λυδία, βρήκες κάτι στο ημερολόγιο;" 

"Όχι"

"Νάντια εσύ προσπάθησε να ψάξεις ξανά" συνέχισε η Λυδία

"Θα συνεχίσω αν και δεν νομίζω να βρω τίποτα" απάντησε εκείνη 

"Το ξέρω, αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε. Είναι σαν να χάνουμε συνέχεια τη σειρά μας και να μην μπορούμε να τους φτάσουμε" είπε η Λυδία