ONGEHOORD

DEEL 1

Het enigste waar ik aan kan denken zijn mijn ouders. Voor de zoveelste keer ben ik vertrokken van huis met ruzie, en dat is geen goede mix met alle alcohol die ik al op heb. Het is pikdonker en ik zie overal kleine puntjes in de verte. Witte, gele en soms rode zelfs. Ik voel me zo moe en misselijk. 'Moeten we hier al afslaan?' hoor ik Bauke voor ons roepen. Ik check op mijn telefoon Google Maps en sla tegen mijn voorhoofd aan. 'Oh shit, blijkbaar moesten we al even geleden naar links afslaan! Sorry guys.' Zeg ik met een schrale stem. Achter ons hoor ik piepende banden. 'Maya kan je ook niet normaal remmen? Ik schrok me dood!' Hoor ik Ella zeggen. 'Stel je niet zo aan, je leeft nog hoor. Of moet ik je even in je schouder knijpen?' Lacht Maya. 'Fuck, Selah kon je dat niet eerder zeggen dat we moesten afslaan?' Hoor ik Julie voor mij zeggen op een geïrriteerde toon. Ik laat haar middel los en spring van haar fiets af. 'Julie, no stress. We zijn er in no time!' Stelt Bauke haar gerust terwijl ze met haar fiets voorzichtig ronddraait. Kirstin staart me aan met haar ijsblauwe ogen en lacht warm naar me. 'Hoe ver is het terug fietsen voor de afslag?' vraagt ze. 'Moment.' Zeg ik. Snel check ik de app. Ik zie alles precies lichtjes dubbel dus knijp ik mijn ogen goed samen voor de zekerheid. 'We moeten ongeveer 600 meter terug en dan de afslag nemen.' Iedereen kijkt elkaar even aan voor een seconde, maar dan onderbreekt Maya de stilte. 'Waar wachten we op sukkels?' En ze is weg. Ella is weer van alles tegen haar aan het roepen terwijl ze verder en verder verdwijnen in het donker, maar mijn hersenen kunnen de woorden niet omzetten in iets verstaanbaars. Ik spring terug achterop bij Julie en hou haar stevig vast. Mijn gsm trilt in mijn achterzak. Voorzichtig haal ik hem eruit. Ik druk op de homebutton en het toestel licht op. Het is al twintig na 11, onder de tijd staat dat ik een bericht heb van Victor. 'Ik ben er!' Staat er. 'Ik ook! Bijna, denk ik? Haha.' Stuur ik hem terug. Hij heeft het meteen gelezen. Victor en ik zijn morgen 5 maanden samen, we hebben eigenlijk niks speciaals daarvoor afgesproken. Daar hadden we geen behoefte aan. Victor is superknap en zeer attent, maar ik weet dat ik niet stapel op hem ben. Hij in ieder geval wel op mij, en dat weet ik goed genoeg. Ik vind hem wel leuk maar, er is een heel groot verschil tussen leuk vinden en houden van. De telefoon verdwijnt terug in mijn achterzak terwijl ik Julie weer vastpak bij haar middel. Stilletjes leg ik mijn hoofd op haar rug en zucht ik. 'Alles oké Sel?' Hoor ik haar bezorgd vragen. 'Uh ja hoor, voel me gewoon wat misselijk.' Lieg ik deels. Het misselijk voelen is wel waar maar, emotioneel voel ik me echt kut. Maar dat kan ik niet laten merken aan de rest. Ik wil de sfeer niet verpesten, iedereen is zo goed gezind en dan kom ik weer met mijn problemen af. 'Haha, hoe zou dat komen? Je deed precies alsof die jenever water was!' Grapt Julie. 'Jij moet niet veel zeggen hoor mevrouw.' Klaag ik terug. Julie lacht. Ik hoor de rest praten over de fuif waar we naartoe aan het fietsen zijn. Ik hou me stil heel de rit. Mijn gedachten racen door mijn hoofd als een over hitte kermisattractie. Gelukkig blijf ik vanavond bij Julie slapen, ik zou het niet kunnen uitstaan om nog een dag bij mijn ouders te blijven. Soms denk ik dat ze beter af waren zonder mij, dat ik nooit geboren was. Iedereen zou dan gelukkiger zijn. Maar ik heb ook nooit gevraagd om dit zielig leven. Op een of andere manier ben ik gewoon een last voor iedereen.

Stilletjes hoor ik muziek in de verte spelen. 'We zijn er!' Roept Bauke. We juichen allemaal. Het liedje Lose Control (MEDUZA) wordt steeds luider met de meter. De fiets van Julie vertraagt en ik spring eraf voor de ingang, er staan veel mensen. Snel sluit ik me aan in de rij bij de ingang. De rest rijdt door naar de fietsenstalling om hun fiets veilig weg te zetten. Een koude windvlaag blaast tegen mijn nek aan en ik voel de haren op mijn lijf een voor een recht staan. Ik voel me een beetje ongemakkelijk en ik kijk op mijn gsm. Stilletjes ril ik van de kou maar dat heb ik zelf niet door. Geen meldingen, niks. Ik besef me ook dat het al best laat is. Ineens voelt het koud in mijn nek, iemand zijn adem precies. Mijn hart zakt en ik sta zo stijf als een hark. Ik draai me niet om, tot dat de persoon zijn handen op mijn middel legt en me vastpakt. 'Uh hallo?' Zeg ik met een schuwe blik. Omg, ik schaam me zo hard. Het is Victor. 'Sorry schat ik wist niet dat jij het was.' Zeg ik schuldig. Victor begint te lachen en geeft me een hartige knuffel. Ik voel me altijd zo veilig in zijn armen. Hij is zo groot en breed, juist een grote beer. 'Wie dacht je dat ik anders was dan Sel?' Lacht hij. Ik laat hem los en lach. 'Idk een gestoorde kidnapper ofzo.' Hij pakt mijn hand vast en zetten paar stappen naar voor, de rij begint in te korten. 'Nou dan heb je geluk dat ik het maar ben.' Zegt ie met een brede glimlach naar mij. 'Oelalaa, de casanova Victor Wilders is ook van de partij!' Grapt Kristin. Met zijn drieën lachen we over het grapje. De rest heeft ons ook gevonden. 'Nou hebben jullie je fiets kwijt kunnen raken?'Vraag ik aan de rest. 'Jep, ze zullen goed zorg voor ze dragen zeiden ze. Maar ongelofelijk, 5 euro betalen voor de fietsenstalling.' Klaagt Maya. 'Nou je kan misschien gaan janken nu daarover, maar ik heb zin in een feestje hoor! Zegt Ella opwekkend. Heel de groep juicht. Na een minuut of 4 was iedereen binnen. We zijn direct bonnen gaan halen en daarna de drank in gevlogen.