Sarah Fragile

Perspectief Sarah

'James hou nou eens op. Het is helemaal niet goed dat je zoveel drinkt,' hoorde ik mijn moeder zeggen. Nieuwsgierig als ik was sloop ik de gang door naar de trap, zodat ik mijn ouders beter kon horen. 'Anne hoe vaak moet ik je het nog zeggen. Bemoei je er niet mee,' zei mijn vader met een verheven stem. Mijn moeder schrok van zijn uitbarsting en deinsde achteruit waardoor ze een vaas omstootte. 'Wat heb je nu weer gedaan. Weet je niet hoe kostbaar die vaas is. Het was een erfstuk van mijn moeder.' Dit schreeuwde hij, terwijl hij langzaam naar haar toe liep. 'Jij kan echt nooit iets. Jij moet altijd alles verpesten. Jij moest zo nodig zwanger worden. Jij moest mijn leven verpesten. Dat weet je toch wel. Jij hebt alles verpest. En natuurlijk moest ik met je trouwen waardoor ik gevangen zit in het getrouwde leven. Dit heb ik nooit gewild.' Zijn stem werd alleen maar luider en luider. Ik zag aan mijn moeders gezicht dat ze bang was voor papa. Echt bang. Alsof hij haar iets aan zou doen. En toen gebeurde het. Iets wat ik nooit verwacht had van mijn vader. Iets wat mijn leven veranderde. Iets waardoor ik ook bang werd. PATS. Mijn vader sloeg mijn moeder heel hard op haar wang waardoor haar hoofd naar rechts werd geworpen. Mijn vader had geen enkel teken van spijt op zijn gezicht. Ik hoorde zijn lach galmen door het huis en toen ik goed keek, zag ik een grote grijns op zijn gezicht. Ik was bang voor hem, doodsbang. Vanaf dat moment veranderde alles.

5 jaar later

Het was vijf jaar geleden sinds mijn vader mijn moeder voor de eerste keer heeft geslagen. Hij slaat en schopt haar bijna dagelijks. Niemand heeft iets door. Als je ons zou zien zou je denken dat we een normaal en gelukkig gezin zijn. Dat komt, omdat buiten het huis iedereen een groot toneelstuk moet opzetten van mijn vader. Hij wil namelijk niet dat iemand erachter komt wat er hier gebeurt. Anders zou hij moeten stoppen met het misbruiken van mijn moeder. En dat wil hij niet, want hij houdt er te veel van om te kunnen stoppen. Ik vind het misselijkmakend dat een persoon het fijn vindt om iemand te misbruiken. Om een persoon expres pijn te bezorgen, zowel fysiek als mentaal. Dan ben je echt ziek in je hoofd. Ik heb een aantal keer eraan gedacht om hulp in te schakelen, maar elke keer was ik te bang. Dan geef ik mijzelf de schuld dat ik het niet heb gedaan als ik mijn vader beneden hoor. Ik hoor dat hij zijn riem uit zijn broek haalt en mijn moeder ermee begint te slaan. Ik hoor na elke slag een schreeuw uit wanhoop. Elke keer opnieuw smeekt ze hem om te stoppen, maar dat doet hij nooit. Hij stopt alleen wanneer hij vindt dat het genoeg is. Wanneer hij zijn plezier heeft gehad. Ik heb een zusje genaamd Chloe, die vier jaar is. Zij is verwekt na een van mijn vaders dagelijkse verkrachtingen. Ik had echt gehoopt dat ze nooit was geboren. Ze verdient het niet om in zo'n zieke wereld te leven. Chloe heeft hij nooit geslagen. Ze is zijn oogappeltje, zijn trots. Ze kan nooit iets fout doen. Als zij iets kapot maakt, krijg ik de schuld. Dan krijg ik straf van mijn vader. En dat betekent een pak slaag. Hij bezorgt mij veel blauwe plekken die ik altijd verberg met make-up. Ik ben zo ongelukkig met het leven wat ik nu heb. Zo erg dat ik in een depressie ben beland. Ik heb wel eens overwogen om zelfmoord te plegen. Dan zou ik van alle pijn zijn verlost. Maar ik zou mezelf nooit vergeven als ik mijn moeder en Chloe in de steek zou laten. Elke dag is het een strijd om de dag door te komen. Gelukkig staat Lucy altijd voor mij klaar. Zij is mijn enige vriendin. Het doet mij zoveel pijn dat ik niet eerlijk tegen haar kan zijn. Zij vertelt mij alles en ik kan haar niet eens vertellen wat er hier gebeurt. We zijn al beste vriendinnen sinds de kleuterklas. Sindsdien zijn we onafscheidelijk. Gelukkig heeft ze nog nooit een van mijn vele blauwe plekken gezien. Ik weet niet wat ik dan zou doen. Ze is altijd heel beschermend over mij geweest. Ik kan het niet riskeren dat ze het iemand vertelt en mijn moeder de dupe wordt. Dat zou ik mezelf nooit vergeven. Mijn moeder is altijd een geweldige moeder geweest. Ondanks alles stond ze altijd voor mij klaar. Ze was altijd zorgzaam en attent. Ik ben heel dankbaar dat ik haar als moeder heb. Ze is heel erg veranderd in de afgelopen vijf jaar. Ze was altijd heel sociaal, vrolijk en ging vaak uit. Zowel met haar vriendinnen als met mijn vader. Mijn ouders paste goed bij elkaar. Ze waren verliefd. Mijn vader was een geweldige vader. We gingen elke vrijdag iets leuks doen samen. Eén dag kan ik mij nog goed herinneren.

Mijn vader had die dag een verrassing. We zouden naar de kermis gaan. Ik was toen rond de vijf jaar. Dit is één van mijn gelukkigste herinneringen. We gingen in elke attractie. Aan het eind van de dag zei hij: 'En meisje hoe vond je het om de dag met deze oude vader te besteden. 'Tuurlijk vond ik het leuk. Ik vond het vooral heel leuk dat we in de botsauto's gingen. En papa, jij bent helemaal niet oud.' Hij moest lachen toen ik dat zei. 'Liefje kijk eens omhoog', zei hij. We keken samen naar de lucht. Er was een vallende ster. 'Papa, nu mag ik toch een wens doen?' 'Ja liefje dat mag je zeker.' Ik deed mijn ogen dicht en deed een wens. 'En wat heb je gewenst', vroeg papa. 'Dat ga ik niet zeggen. Dan komt mijn wens niet uit.' Hij moest glimlachen van mijn woorden.

Ik mis die tijd. Hij is een heel ander persoon geworden. Ik vind het vreselijk wat hij doet. Ik zal het nooit begrijpen. Vandaag is de eerste dag van de zomervakantie wat betekent dat ik andere manieren moet verzinnen om niet thuis te hoeven zijn. Ik kan het niet verdragen om te lang in de aanwezigheid van mijn vader te zijn. Het is nu drie uur 's nachts. Ik word altijd midden in de nacht wakker en kan dan niet meer in slaap vallen. Na een lange tijd in mijn gedachten te zijn verzonken, hoor ik zware voetstappen de trap opkomen. Het is mijn vader. Ik sluit mijn ogen en doe alsof ik slaap. Ik hoor mijn deur langzaam opengaan. De deur wordt weer gesloten en zijn voetstappen worden luider. Ik voel dat hij naast mijn bed staat en zijn ogen prikken in mijn rug. Hierdoor begin ik mij ongemakkelijk te voelen. 'Waarom ben je geboren. Jij hebt mijn relatie met Anne verpest. Als we jou niet hadden gekregen, konden we onze relatie op een rustig tempo laten ontwikkelen. Maar ze moest zo nodig zwanger worden van jou.' Ik probeerde mijn tranen binnen te houden. Hoe kon hij dat zeggen. 'Je hoeft niet te doen alsof je slaapt. Ik weet dat je wakker bent.' Terwijl hij dit zei, trok hij mij uit mijn bed en smeet mij tegen de muur. Ik probeerde op te staan, maar hij duwde mij al snel weer tegen de vloer. 'Waarom hebben we niet een abortus genomen. Dan was alles nog normaal. Dan zou ik geen nutteloze dochter hebben. Een mislukking. Dat is wat je bent. Je bent het niet waard om te leven.' Hij schopte mij in mijn maag. 'Papa. Stop.' smeekte ik hem. 'Waarom zou ik dat doen? Je verdient het om pijn te leiden. Waarom ga je niet gewoon dood. Dat is wat je verdient en je zal iedereen een plezier doen. Toen kreeg ik een harde schop tegen mijn hoofd. Alles werd zwart voor mijn ogen.

Perspectief Lucy

Ik zat op de bank televisie te kijken toen mijn ouders mij riepen. Ze waren gebeld door het ziekenhuis. Sarah lag in het ziekenhuis, in coma. Toen ik dat hoorde, wilde ik meteen naar haar toe gaan. We zien Sarah als familie, dus natuurlijk gingen we gelijk naar het ziekenhuis. Eerst deden mensen van het ziekenhuis heel moeilijk. We mochten haar niet zien, omdat we haar familie niet zijn. Uiteindelijk lieten ze ons toch naar haar toe gaan nadat mijn ouders hadden uitgelegd dat ze de ouders van Sarah niet konden bereiken. Ik liep Sarah's kamer binnen en zag haar liggen. Allerlei buisjes staken uit haar. Het was moeilijk om haar zo zien. Dagenlang hoopte ik op een teken dat ze uit haar coma zou ontwaken. De dokters zeiden dat hoe langer ze in coma blijft hoe kleiner de kans is dat ze ooit wakker zou worden. Deze dagen waren zwaar voor ons. Ik wil mijn beste vriendin niet verliezen. Dat zou ik niet aan kunnen. Ik zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten doen. Opeens begint de apparatuur waar Sarah aan is gekoppeld te piepen. De kamer wordt binnen een mum van tijd gevuld met dokters. Ik wilde bij haar zijn. Haar hand vasthouden en zeggen dat alles goed zou komen, maar een verpleegster leidde mij de kamer uit. Ik en mijn ouders zaten vol spanning te wachten tot dat er nieuws was. De ouders van Sarah waren nergens te bekennen. We probeerden ze nog te bellen, maar er was geen gehoor. Na een tijdje kwam er een dokter naar ons toe lopen. Hij vroeg of wij de familie van Sarah waren. Mijn moeder legde de situatie uit. Nadat de dokter dit had gehoord besloot hij ons toe te lichten over de stand van zaken. 'Ik moet u helaas vertellen dat Sarah Fragile is gestorven door de zware impact op haar hoofd.' Ik kon het niet processen. Ik kon het niet geloven. Ze kan niet dood zijn. Ze is pas zestien. Ze heeft haar hele leven nog voor zich. Ze betekent zoveel voor mij. Nu, maanden later, vind ik het nog steeds moeilijk om Sarah's dood te accepteren. In de tussentijd kwamen we erachter dat James al een lange tijd Sarah en Anne misbruikt en mishandeld. Hij werd gearresteerd en zit nu in de gevangenis voor een hele lange tijd. Anne en Chloe maken het nu goed. Samen met wat hulp is Anne weer op de been gekomen en kan ze de zorg van Chloe op haar nemen. Alles is goed voor hen afgelopen, maar niet voor Sarah. Daarom heb ik besloten om politieagent te worden ter ere van Sarah. Zo kan ik mensen beschermen, zoals Sarah beschermd had moeten worden. Sarah, 'Ik hoop dat je nu rust gevonden hebt. Ik hoop dat je je opgelucht voelt nu je van alle pijn bent verlost. Ik hoop dat je weet dat ik altijd van je heb gehouden. Rust in vrede.'