Ultimate Vision

Kabanata XIII (Balakid)

Kabanata XIII (Balakid)

Tuluyan na ngang lumalabo ang aking paningin at nanikip na rin ang aking paghinga. Pakiramdam ko'y tila namamanhid na rin ako.

I don't know how to explain the last things I saw before I closed my eyes.

But one thing I'm really sure- in the midst of this commotion, there comes my savior, I vividly saw through my peripheral vision a shadow of a man, he's definitely standing in front of me, murmuring something, I barely heard.

I can't even clearly see his face- all is blurred, like a camera lost in focus.

Until I realized that I was lifted into his arms, and I also surround my arms around his neck, and we are passing through the darkness.

I yawned and let the things go as it would, now I feel safe and comfortable, like- all the heavy things burdening me are all gone.

And then I saw it-

Passingly-

In my eyes-

I saw the locket necklace around this man's neck.

I feel my heavy eyelids once again, and I don't know what happened next- all is just in a blurred and dark.

My eyes completely shut-

And he is my ultimate vision.

[End of Flashback]

***

Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata matapos kong maalala ang lahat-lahat.

Si Domeng ang lalaking nagligtas sa akin sa kagubatan.

O_o

Kung ganun ay kailangan kong magfeeling-close at mapalapit sa kanya upang makuha ang kwintas. Hmm... parang hindi naman 'yon mahirap gawin haha! Halata namang may nakatagong kalandian ang lalaking 'yon haha!

P-pero teka... anong oras na nga ba?

"Gloria?"

Luh ba't hindi sumasagot?

"Gloria?"

"Gloria!"

1—

2—

3—

Luh? Ba't wala pa ring nasagot?

Inilibot ko ang aking paningin at napansin na wala si Gloria... mag-isa na ba ako? Oemgeee baka may mumu dito, huhuhu.

"D-domeng?"

"Domeng? Gloria?! Asan kayo?!"

"'Huwag naman kayong manakot oh!"

Biglang humangin ng malakas at bahagyang napaawang ang tukod sa bintana at isang anino ang umaninag mula sa puting kurtina roon.

"Sinong nariyan? May tao ba dyan?!"

Kahit masakit ay pinilit kong bumangon upang tanawin kung ano yung aninong nakita ko sa may bintana.

"A-araayy huhu! Kaya ko 'to."

"Bakit ba naman kasi bigla-bigla nalang umalis yung dalawa sabay pa talaga ha hindi man lang nagpaalam."

Napagawi ang aking paningin sa may bedside table ng mapansing may nakapailalim na slippers doon, hay mabuti na nga lang at kahit papaano ay uso na rin ang tsinelas sa panahong 'to. Inabot at isinuot ko ang tsinelas na naroon kahit na may konting butas. Haynako! Nakakaloka naman sa panahong ito.