Unrequited

Part 2

UNREQUITED PART 2
@i'myourpen

Zenisha's POV

"I am so excited for you my dear!" My mom said.

It was February 14, my birthday. It was the happiest day for me 'cause my mom and dad are here. I am celebrating my birthday with them. I hope that if I am 18 they are also there. I want them on my side. I don't need a perfect celebration, I just need them on my side. Gaano man kaganda ang handaan hindi iyon mahalaga para sa akin, dahil ang mahalaga ay kasama ko ang pamilya ko.

I am now 16 years old, but still nbsb dahil ayaw nila mama. Ayaw nilang masaktan ako at ayaw nila ng hindi ko ka-standard. Gusto kasi nila para sa akin yung taong mayaman like duhh ano naman gagawin ko sa yaman niya kung 'di naman niya ako mahal ng totoo. Kung napipilitan lang pala siya.

"Good evening! Ladies and gentlemen. I am here to introduce to all of you our dearest and lovely daughter, Zenisha Riego!" My dad introduced me.

I walked on the red carpet and smiled to them. Medyo hindi ako makatingin sa lahat dahil naiilang ako sa damit ko. Wala akong kaalam-alam sa fashion kaya I let them create for mine. Hindi ko in-expect na gan'to, na halos buong katawan ko ay kita.

Nakakailang, lahat sila tumitingin sa'kin. Si mommy kasi ito yung pinili eh.

After kung maglakad sa red carpet ay nagpaalam na ako kay mommy Na magbibihis. Nakakailang kasi eh. Pumunta na ako sa kwarto at nagbihis lang ng casual na sinusuot ko.

Matapos kong magbihis ay bumaba na ako. Sa lahat ng bisita ngayon ay wala akong kakilala. Wala din kasi akong ka-close sa school eh. Kahit mga kaklase ko ayaw akong kausapin. Reader ko lang siguro mga nag aappreciate sa akin kahit na 'di kami close. Walang paki sa'kin yung iba eh.

"Sa'n ka galing? May naghahanap sayo sa baba!" Dad said.

"Sa kwarto lang po nagbihis, nakakailang kasi yung damit ko eh." Saad ko.

Naiilang akong bumaba ng malaman 'kong may naghahanap sa'kin. 'Di ko naman naaalala na may inimbita ako eh. Hindi ko naman naaalala na nagpost ako sa facebook na birthday ko. Wala akong kaalam-alam kung sino yun.

"Mom! Sino yung naghahanap sa'kin?" I asked.

"Nasa garden siya inaantay ka!" She answered.

Habang papunta ako sa garden ay nakaramdam ako ng kaba. Hindi ko alam kung bakit ako nakakaramdam ng gan'to. Kusa na lang nanginginig ang mga tuhod ko.

Habang palapit ako ng palapit ay palakas ng palakas ang tibok ng puso ko. Ewan ko ba parang nararamdaman kong kilala ko ang taong ito. Hindi ko mawari kung isa ba siya sa mga readers ko or ka-school mate ko.

Naaaninag ko na ang kaniyang mukha dahil malapit na ako sa kaniya. He's a boy! Wala akong naaalala na nag invite ako lalo na lalaki. Kahit kailan hindi ako napalapit sa mga lalaki maliban na lang siguro kay Kairo. Napalapit ako sa kanya kaso siya hindi ko alam.

Naaaninag ko na ang mukha niya. He looks like Kairo. Kamukha niya talaga si Kairo. Omoo! Pano kapag di Kairo nga 'to? Ano gagawin ko? I don't want to bring back all the memories. Ayokong bumalik lahat ng sakit. Alam kong crush ko lang siya pero kasi ang sakit eh. Nagbigay siya ng motibo na mahal niya ako pero yung totoo hindi pala.

"Nice to meet you Ms. Zenisha!" Saad niya sabay taas ng kamay. Makikipag kamay siguro.

Nakipag kamay ako at nakaramdam ng kuryente na dumadaloy sa katawan ko. Hindi ito bago dahil naramdaman ko na ito pero matagal na yun eh. I was 5 years old pa nun.

"Do you know me?" I asked.

"I am Kairo Svenia!" He answered.

"K-kairo? Siya nga. I can't imagine na siya yun. Pero paano siya nakapunta dito? Kilala ba ng parent niya ang parent ko? What if kasama niya yung girlfriend niya tapos mag selos ako, ano gagawin ko?

Halos ilang minuto na din akong nakatayo sa harapan niya. Ang awkward wala akong energy para gumalaw.

"Hey! Are your presence still there?" He asked.

Hindi ko sinagot ang tanong niya. Hindi ko din alam kung ano ang ginagawa ko dahil para bang nawala ang presensiya ko noong mga oras na iyon.

Bumalik ang presensiya ko pero nakahiga na ako sa kwarto. Tumakbo pala ako kanina matapos niya akong tanungin.

Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko. Kaya ayokong makita ulit siya kasi alam kong memories will be back. And yeah bumalik na nga.