Ölümle baş başa

Bölüm 1

Desteklemeniz önemle rica edilir.Okurken rahatsız olacaksanız müziği açmanızı tavsiye etmem.İyi okumalar...

Sıradan bir gündü.Kahvaltımı edip çalıştığım avukatlık bürosuna gidecektim.Yaklaşık yarım saat sonra evden çıkabilmiştim.Kendi arabam olmadığı için otobüsle gidecektim ve otobüs durağına ulaşabilmem için beş dakika yürümem gerekiyordu.Bugün kendimi kötü hissediyordum,hava geçişlerinden olabileceğini düşünüp umursamamıştım.Lanet olsun!Dışarı terlikle çıkmıştım.Şimdi bu salaklığım yüzünden eve geri gitmem gerekecek sonra otobüsü kaçırıp işe geç kalıcam şanssızlığın böylesi!Belki yetişirim umuduyla koştum ama nafile boşu boşuna terlemiştim.Allah'tan sevgilimle yakın yerlerde çalışıyorduk o polisti,hemen onu aradım ve beni alıp almayacağını sordum.O da yeni çıkmış ve gelecekmiş.Yaklaşık on dakika bekledikten sonra gelmişti,hemen arabasına binip beraber yola koyulduk.Tam dört yıldır sevgiliydik ve mükemmel giden bir ilişkimiz vardı.Havadan sudan konuşurken gelmiştik bile.Geç kalmamıştım rahatlayıp Evren ile vedalaştım.Yine yeni bir yoğun iş günü beni bekliyordu,bir yerinden başlamazsam bitmez diye düşünerek başladım.Gün içerisinde kendimi daha kötü hissetmeye başlamıştım ama yine umursamadım yorulduğumu düşündüm.Şuan fark ettim de iki hafta önce bileğimde çıkan yara iyileşmemiş,biraz garip gelse de kafama takmam gereken bir ton iş vardı.

6 Saat sonra...

Sonunda işlerim bitmişti ama bende bitmiştim.Evime gitmek için otobüse bindim.Artık bileğimdeki yarayı düşünebilirim.Nasıl oldu da şuana kadar fark etmedim,diye düşünürken ineceğim durağa gelmiştik.Rahatlamak istiyordum bu yüzden eve gider gitmez kendimi yatağa attım.Aklımı kurcalayan yara benim için artık bir sorun haline gelmişti.Akşam Melek gelecekti bunu hemen ona söylemeliydim,acaba başka anormalliklerim var mı diye vücudumu incelerken bacaklarımda şişlikler olduğunu fark ettim.Bana ne oldu!?Neden böyleyim?Sanki dövülmüşüm gibi omuzlarım da mosmor!Melek yaklaşık yarım saat sonra gelmişti.Suratımın asık olduğunu görünce ne olduğunu sordu?

Melek: İyi misin? Bu suratının hali ne?Evren'le kavga mı ettiniz?

Seda: Gel içeri,sana her şeyi anlatıcam.

İçeri geçip koltuğa oturduk.Onun gelmesini beklerken biraz araştırma yapmıştım.%85 cilt kanseriydim!!Peki ya bunu ona nasıl söylicem?

Melek: Ne oldu?Bana her şeyi anlatabilirsin.Nasıl bir şeyse anlatacağın şey hiç tereddüt etme,ben senin sürekli arkandayım.

Bana içten bir şekilde gülümsedi,bu beni az da olsa rahatlatmaya yetti.Hadi bakalım umarım anlatırken ağlamam.

Seda: Bak sana söyleyeceklerim hakkında kesin bir bilgim yok.Hazırsan söylüyorum.

Melek: Ya hadi ben hazırım söyle.

Seda: Peki başlıyorum...Bende cilt kanseri belirtileri var!

Melek: nE?!S-sen ne dediğinin farkında mısın Seda!?

Hızla ayağa kalkıp ellerini saçlarının arasına sokup salonu turluyordu Melek.Yaklaşık iki dakika dayanabilmiştim.Artık ağlıyordum hem de salya sümük bir şekilde.Melek benim ağladığımı görünce hemen bana sarıldı ama bu sarılma çok kısa sürmüştü sonra kolumdan tuttuğu gibi beni arabasına bindirdi.Büyük ihtimalle hastaneye gidiyorduk ama yaptığı şeyleri sorgulamıyordum.Şuan ağlamakla meşgulüm.Normalde kullandığından daha hızlı kullanıyordu.Ama korkmuyordum.Ona her şeyde olduğu gibi araba konusunda da güveniyorum.Bir dakika hastaneye gelmemiştik.B-burası Evren'in evi!Hayır hazır değilim,bunu ona söylemeye hazır değilim.Yanaklarımda ıslanmadık yer bırakmayan gözyaşlarımı silip Melek'e itiraz etmeye başladım.

Seda :HAYIR!Dur ona söylemeye hazır değilim hem belki de değilimdir.Yarın hastaneye gidip her şeyi kesinleştirelim.Sonra söz veriyorum söylicem.

Ne desem de onu ikna edemedim.Arabasını kenara park etti. sonra beni zorla arabadan indirip Evren'in evine sürükledi.Normalde buraya gelmek için can atardım ama şuan en son gelmek istediğim yerdi.O daha hazır değil.Bu ona çok ağır gelecek.Bunu ona yapamam.

Melek :Eninde sonunda öğrenecek!Bunu ondan ne kadar saklamayı planlıyorsun,bir gün iki gün ne kadar!?

Şuan söyledikleri çok mantıklıydı ama daha hiç bir şey kesin değildi.Bizim hayallerimiz vardı.Evlenecektik,bir ailemiz olacaktı.Ölmek için daha çok erken.Ben bunu ona yapamam.Ama benim yanımda olursa daha dirençli olurum.Artık Melek'e karşı çıkmayı bıraktım.Eğer kanser isem bunu bilmek hakkı.Sele uğramış tarla gibi olan yanaklarımı sildim.Artık hazırım.

Melek elimden sıkıca tuttu ve kapıya doğru ilerledik.Kader anı kapıyı tık tıkladı.Sanki kapıda bekliyormuşcasına Evren kapıyı açtı.Aslında ilk açtığında mutluydu ama ikimizinde yüzü asık olunca bir şeyler olduğunu anladı.

Evren :Kızlar iyi misiniz?İlayda sen ağladın mı?

Seda :İçeri geçsek ya,sana anlatacaklarımız var.

Son söylediklerimden sonra zorla tebessüm ettim.İçeri geçtik,Melek elimi şimdiye kadar hiç bırakmadı.Oturduk falan filan.Evren'de diğer elimi tuttu.İkisi de bana pür dikkat bakıyorlardı.Hadi yapabilirim.

Seda :Canım öncelikle seni seviyorum.Sana önemli bir şey söyleyeceğim.(Derin bir nefes alır.)B-ben sanırım kanserim.

Son kelimelere doğru iyice sessizleşmiştim.Evren kocaman gözleri ile etrafa bakınmaya başladı.Elimi bırakmıştı.Eliyle kocaman bir tünel gibi açılan ağzını kapatmıştı ve sessizce ağlıyordu.Melek ise sırtımı sıvazlıyordu.

Evren :E-emin misin?Şaka falansa cidden gönül koyarım.Yalvarırım şaka de!Lütfen...

Sonlarda çıkan sesi çok çaresizdi,deliye dönmüştü.Hızla ayağa kalkıp önüme diz çöktü.

Evren :Neden sabah söylemedin?Neden,neden,neden?! 

Seda :Ben de bilmiyordum.Tüm belirtiler uyuyor sadece kesin değil.Yarın hastaneye gidip test yaptıracağım.Hemen öyle kötü kötü düşünmeyin.Belki değilim belki kanserim ama iyi huylu.Bunlar hep ihtimal,kötü düşünmeyelim yeter.

Dediklerimden sonra göz yaşlarım yanaklarıma tsunami etkisiyle düşüyordu.Birden ikisi de bana sarıldı.

Melek :Ne olursa olsun biz senin hep yanındayız ve olacağız.

Evren :Melek haklı,seni çok ama çok seviyoruz asla yalnız olduğunu düşünme sen çok güçlü bir kadınsın ve her şeyin olduğu gibi bunun da üstesinden geleceksin.

Bunları dedikten sonra bana daha sıkı sarıldılar.İnsanın arkasını dayayabileceği kişiler olunca kafası rahat oluyor.Evren duraksadı ve sarılmayı bıraktı,Melek'te bıraktı.Melek'le ben Evren'in suratına bakıyorduk.

Evren :Annenler,annenler biliyor mu?Onlara nasıl söyleyeceksin?

Seda :Ben bunu hiç düşünmemiştim ama daha kesinleşmedi,kesinleştikten sonra söylerim sanırım.

Birden Melek'in telefonuna mesaj geldi.Gitmesi gerekliymiş aslında bende gidecektim ama Evren beni bırakmadı neymiş bu psikolojiyle yalnız kalmamalıymışım.Bu ahmak beni her zaman neşelendiriyor.Melek gitti,Melek gittikten sonra bu olayın detayları hakkında konuşurken ikimizde uyuya kalmışız.Allah'tan ertesi gün iş yoktu.En azından tüm negatif düşünceleri atıp huzurlu bir uyku geçirecektim.İyi ki bu şapşalı sevdim.İyi ki...

Veeeeee ilk bölümüm.Umarım çok yazım hatası yapmamışımdır.Okuduğunuz için teşekkürler.