დილით,ჯერ კიდევ მზის ამოვსლამდე,ყველანი ფეხზე იყვნენ,იურის გარდა.
-კარგად გამოიყურები.
კაისამ გაღიძიანებული მზერა მიაპყრო ჯონგუკს.
-მოკლედ,კაისა კოორდინარები გადმოგიგზავნე,შენც ჯონგუკ,საკმაოდ ბევრი ზომბია,კაისას არაფერს ავნებენ,თუ ქიმარა შეგხვდათ,აი მაშინ...მოკლედ წარმატებები.
კაისამ ნამჯუნს თავი დაუკრა და საღეჭი რეზინის ღეჭვა განაგრძო.
***
-რაიმე გემო აქვს?-დიდი ხნის სიჩუმეს ჯონგუკი არღვევს.
-ღმერთო,ჯერ ახლა გამოვედით და უკვე...
-უბრალოდ მაინტერესებს.-გააწყვეტია ჯონგუკმა.
-არა.კმაყოფილი ხარ?
-აბა რატომ ღეჭ?
-რა შენ უნდა გკითხო?!გთხოვ ნერვებს ნუ მიშლი.
-კარგი.
ჯონგუკმა ჩაიცინა და გზა განაგრძო.მალე ლოკაციასთან ახლოს იყვნენ,როდესაც კაისამ ჯონგუკი შეაჩერა.
-აქ არიან,მათი სუნი მცემს,საზიზღარი მყრალი არსებები.
-თავსმივხედავ,ჩემზე არ ინერვიულო.
-არც ვნერვიულობ,ჯანდაბაშიც წასულხარ.
უთხრა და წინ წაიჭრა.
ზომბები ჯონგუკს უტევდნენ,რადგანაც ადამიანი იყო,კაისას ერთხელაც კი არ გამოუყენებია იარაღი,იმისთვის რომ მას დახმარებოდა.
-შეგიძლია დამეხმარო?-მალე ჯონგუკი დაეწია.
-უკაცრავად,არა.-გოგონამგზა განაგრძო,მაგრამ მიხვდა თავისი სიტყვისთვის უნდა გადაებიჯებინა და გუნდურად ემოქმედა,როდესაც უამრავი ზომბი დაინახა.მხოლოდ მაშინ ამოიღო კატანა და ჯონგუკს დაეხმარა.
-რაღაც შეგძლებია.-სიცილით უთხრა ჯონგუკმა.
-მოკეტე.
მალე შენობაში შევიდნენ და მეათე სართულზე ავიდნენ.სრული სიწყნარე და სიჩუმე იყო მანამ სანამ მეათე სართულს არ მიუახლოვდნენ.
