Gerçekten çok korkutucuydu. Kapıya doğru ilerlerken o benden hızlı davranarak kapıyı kilitledi. Pis bir sırıtış yerleşmişti suratına. Kapının yanına gittim onu ittim, ben de sanıyorum kapının üstünde bıraktı anahtarı. Ama YOKTU! Aramaya başladım anahtarı. Beni rahatsız eden o iğrenç kahkahası ile benimle oyun oynadığını anladım.
Ona doğru döndüm. Anahtarı sallayarak sırıtıyordu bana. Almaya çalıştım ama olmadı. Ve tekrar...tekrar...ve daha bir çok kez tekrarladım. Benim yanımda çok hızlı kalıyordu.
'O kadar kolay alacağını düşünmedin demi seni,yeni kaynak!?'
'BANA YENİ KAYNAK DEMEYİ KES SENİ APTAL!'
Benim son söylediğim kelime ile suratı asıldı. Onu üzmek istemiyordum,üzgündüm. Ama hiç pişman değildim. (Üzgünüm seni üzdüm ama pişman değiliiiğğmm)
O an boşluğuna geldi ve elinden anahtarı aldım. Kapının kilidini hızla açıp kaçtım. Onu arkamda bıraksam bile her an karşıma çıkacağını biliyordum. Ara sokaklardan birine girdim. Neden bilmiyorum ama girdim. Daha güvenlidir diye ama tam tersine oldu. Vampirimiz karşıma çıktı. Bir an sırtım soğuk duvara değdi, onu ittim.
Bana yaklaşıyordu. Korkuyordum hem de çok korkuyordum.
'UZAK DUR BENDEN SENİ CANAVAR!'
'Ben canavar değilim ben VAMPİRİM!'
'Çek git seni pislik!'
'Jackson!'
'Ne?!'
'Adım Jackson seni aptal'
'Benim de bir adım var... Seola!'
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
