MY BRIDGE

Prologue

MY BRIDGE

Nadine's POV

Communicating is the hardest, we just don't realize it. But it was the most necessary and hardest thing todo to keep on balance. I hate those people who doesn't know their limits and keep hurting others.

Like when someone liked a person and that person feel ease cause he/she had an advantage, he/she won't be hurt. Others plays on others emotion, make them happy then leave, others stay for a bit longer but eventually leave, they are also tactless people who'd reject them , others avoid, etc. we had different ways of getting through things, but still had something in our common. We all crave for love and belongingness. No matter how isolated, intact you are. You still love, you still need others.

I needed them, I wanted. Napangiti ako. A fake one.

Easy as breathing to say, but as hard as rock to do. For me communicating was the hardest thing to do.

It's like walking in a narrow bridge trying not to fall. One mistake and you'll fall. Well I'm not good at balancing after all. Kaya nagdecide ako na huwag nalang maglakad. Nagdecide ako na huwag nalang subukang tumawid sa walang katapusang makipot na tulay nayan.

Napahawak ako sa ulo ko ay sinabunutan ang sarili. I can feel the emptyness in my chest, my wet face in tears. How can emptiness feel this heavy?

When did I start this was anyway.

Flashback

"Nadine!!"

I can hear her voice calling me. Lumingon ako at napangiti nalang nang makita ang masaya niyang mukha. Frea looks like cheerful today.

"Yo!" Bati ko. Tumakbo siya papunta sa direction ko at inakbayan ako. Natawa nalang ako.

"Musta?" Masaya niyang tanong.

"Fine, ikaw?" Tumigil siya at inalis ang akbay sa akin.Seryoso ang mukha niya pero ang sarcastic ang athmosphere. Mukang alam ko na kung saan to pupunta.

"Ehem!ehem!" Natawa nalang ako. Sigurado akong tungkol toh sa crush niya.

"Sa maynila na ako mag-aaral.." nakangiti niyang sabi. Natigil ako. Biglang nawala ang ngiti nga labi niya ng mapansin ang blanko kong reaction.
Napayuko ako.

"Bakit? Hindi kaba masaya para sa akin?" Hinawakan niya ang balikat ko. Calm down. Inhale. Exhale. Do ur best. Ngumiti ako at tumawa. Natigil siya.

"Joke lang! Hahaahaha, grabe yung reaksyon mo." Pineke ko yung tawa ko. "Hahahahaha..ha ha.. ha.." hanggang sa marealize ko ang seryoso niyang mukha.

"Nadine kung ayaw mo akong umalis, ayus lang, dito nalang ako. Ayoko ko rin naman kitang iwan." Sabi niya na ikinagulat ko. Tiningnan niya ko sa mata.

Ayaw kong umalis ka, pero anong magagawa ko kung ito yung pangarap mo. Isa lang ako sa mga kaibigan mo. D mo kailangan ng opinyon ko, ni hindi ko nga deserve ang atensyon mo. Kaya d ako papayag na dahil lang sa isang hamak na katulad ko kay tatakbuhan mo ang oportunidad na matupad ang pangarap mo.

"Ano kaba? Syempre gusto kitang umalis, dba gusto mong maging magaling na doctor." Ngumiti ako. " Mas makakamit mo ang pangarap mo kapag sa isang magandang senior high ka mag-aaral." Dagdag ko pa. Yan ang sinasabi ng kalahati ng kalooban ko at ang kalahati ay tumatanggi.

Natatakot ako na baka... baka makahanap siya ng ibang kaibigan, kalimutan na niya ako, na baka magbago siya.

"Chase for your dream.."

Ang mga salitang ang sumira sa pagkatao ko. Dahil sa aking pagbisita sa kalahating taon niya sa lugar nayon ay naguho ang mundo ko.

Hindi ako makapaniwalang nakatitig kay frea ay sa lalaking kahalikan niya. Parehas silang baka-underwear at walang pakundangan naglalampungan sa harapan ko. Wala akong masabi. Nanginginig ang mga binti ko sa takot. Hindi si Frea yan dba, d sya yan.

Natigil sila ng makita ako. Natigil sila at umiwas ng tingin ang lalaki at tinitigan ako ni frea. Magulo ang kanyang buhok, makapal ang make-up sa kanyang mukha at ang halos mabura na niyang lipstick. Tinitigan niya ako ng ilang segundo.

Tama. Wala na nga si frea.

"Sino ka nga?"

My life was destroyed that time

Biglang kumirot yung dibdib ko. Why?

"Ahh.. Nadine dba?" Parang d na kaya ng tuhod ko ang nangyayari. Pinipigilan ko ang emotion kong kuwala. Siguro isa lang tong biro.. siguro..

"Pwedeng umalis kana muna, istorbo ka kasi eh." Tinulak niya ako palabas ng pinto at sinarado ito.
I started to cry in pain and I never remember myself stopping.

From that day all I remember was pain, pain, pain, pain, pain. I tried to escape by communicating but it's gotten lot more painful. Inuntog ko sarili sa paper. Inuntog ko ng inuntog hanggang dumugo.

I felt so empty.

I want that love. I wanna feel belong again. I wanna be loved.

Food is not just to full your empty stomach , air is not just about breathing to live, shelter is not all about having a house, every happiness wasn't just materials.

It's all about love. To had that I need to cross that bridge.